Hebrews 13:5-17
အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈတြင္ ေငြကိုတပ္မက္ျခင္းမရွိဘဲ မိမိ၌ရွိေသာအရာႏွင့္ ေရာင့္ရဲၾကေလာ့။ အေၾကာင္းမူကား “ငါသည္ မည္သည့္အခါမွ် သင့္ကိုစြန႔္ခြာမည္မဟုတ္။ မည္သည့္အခါမွ် သင့္ကိုပစ္ပယ္မည္မဟုတ္”ဟု ကိုယ္ေတာ္မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ထာဝရဘုရားသည္ ငါ့ကိုကူညီမစေတာ္မူေသာအရွင္ျဖစ္၍ ငါသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕မည္မဟုတ္။ လူသည္ ငါ့ကို မည္သို႔ျပဳႏိုင္မည္နည္း”ဟု ငါတို႔သည္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာေျပာဆိုရၾက၏။ ဘုရားသခင္၏ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို သင္တို႔အားေဟာေျပာခဲ့သည့္ သင္တို႔၏ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သတိရၾကေလာ့။ သူတို႔၏အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈမွထြက္ေပၚလာသည့္ အက်ိဳးတရားကိုၾကည့္ရႈဆင္ျခင္လ်က္ သူတို႔၏ယုံၾကည္ျခင္းကို အတုယူၾကေလာ့။ ေယရႈခရစ္ေတာ္သည္ မေန႔၊ ယေန႔ႏွင့္ ေနာင္ကာလအစဥ္အဆက္ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ။ ထူးျခားေသာသြန္သင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေနာက္သို႔ လိုက္ပါမသြားၾကႏွင့္။ အေၾကာင္းမူကား စားစရာအားျဖင့္မဟုတ္ဘဲ ေက်းဇူးေတာ္အားျဖင့္ စိတ္ႏွလုံးကိုတည္ၿမဲေစျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေပ၏။ စားစရာအားျဖင့္ အသက္ရွင္ေလွ်ာက္လွမ္းေသာသူတို႔သည္ အက်ိဳးကိုမရရွိၾကေပ။ ငါတို႔တြင္ ယဇ္ပလႅင္တစ္ခုရွိ၏။ တဲေတာ္ဝတ္ကိုျပဳေသာသူတို႔သည္ ထိုယဇ္ပလႅင္ေပၚမွပူေဇာ္သကၠာကို စားခြင့္မရွိ။ အေၾကာင္းမူကား ယဇ္ပုေရာဟိတ္မင္းသည္ ယဇ္ေကာင္တို႔၏ေသြးကို အျပစ္ေျဖရာယဇ္အျဖစ္ သန႔္ရွင္းရာဌာနထဲသို႔ ယူေဆာင္သြားေသာ္လည္း ယဇ္ေကာင္တို႔၏ကိုယ္မူကား စခန္းအျပင္၌မီးရႈိ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယရႈသည္လည္း မိမိ၏ေသြးေတာ္အားျဖင့္ လူတို႔ကိုသန႔္ရွင္းေစရန္ ၿမိဳ႕တံခါးအျပင္၌ ဒုကၡေဝဒနာခံစားေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ငါတို႔သည္ ကိုယ္ေတာ္ခံခဲ့ေသာကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ျခင္းကိုေဆာင္ယူၿပီး စခန္းအျပင္သို႔ထြက္၍ ကိုယ္ေတာ္ထံသို႔ သြားၾကကုန္စို႔။ အေၾကာင္းမူကား ဤေလာက၌ ငါတို႔အတြက္တည္ၿမဲေသာၿမိဳ႕မရွိ။ ေနာက္လာမည့္ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုသာ ငါတို႔ႀကိဳးစားရွာေဖြေနၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔သည္ နာမေတာ္ကိုဝန္ခံေသာႏႈတ္၏အသီးအပြင့္တည္းဟူေသာ ခ်ီးမြမ္းျခင္းယဇ္ကို ကိုယ္ေတာ္အားျဖင့္ ဘုရားသခင္အား အစဥ္မျပတ္ပူေဇာ္ၾကကုန္စို႔။ ေကာင္းေသာအမႈကိုျပဳျခင္းႏွင့္ ေဝမွ်ျခင္းတို႔ကိုလည္း မေမ့ေလ်ာ့ၾကႏွင့္။ အေၾကာင္းမူကား ထိုသို႔ေသာယဇ္မ်ားကို ဘုရားသခင္ႏွစ္သက္ေတာ္မူ၏။ သင္တို႔၏ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးရမည့္သူအျဖစ္ သင္တို႔၏စိတ္ဝိညာဥ္အတြက္ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားရွိေနၾကသည္ျဖစ္၍ သူတို႔သည္ ညည္းတြားျခင္းမရွိဘဲ ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ထိုအမႈကိုေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ရန္ သူတို႔စကားကိုနားေထာင္လ်က္ က်ိဳးႏြံနာခံၾကေလာ့။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သင္တို႔အတြက္ အက်ိဳးရွိလိမ့္မည္မဟုတ္။
ေဟၿဗဲဩဝါဒစာ 13:5-17