کُوطٜ لِلَاٻٜ 2:2-4

طٛنْ اٜ طٛنْ ٻٜ نَنِ اِيدٛ پِوٛيِي دَغَ دٛوْ بٛ حٜنْدُ شٜمْبِنْدُ؞ اِيدٛ نغٛنْ حٜىٰوِ وُرٛ نغٛ ٻٜ نغٛنِ ندٜرْ؞ سٜيْ غٛطُّمْ نَنْدُطُمْ اٜ طٜمْطٜ حِيتٜ وَنْغِ؞ طٜ شَنْکِتِي، طٜ کٛطِ دٛوْ حٛورٜ کٛو مٛيٜ مَٻّٜ؞ سٜيْ ٻٜ فُو ٻٜ کٜىٰوِ رُوحُ اَللَّه، ٻٜ ڤُطِّ مٜتُکِ ندٜرْ طٜمْطٜ فٜىٰرٜ‑فٜىٰرٜ نٛ رُوحُ حٛکِّرِٻٜ بَوْطٜ مٜتُکِ؞