مراثی ‮مقدمه‬

مقدمه

این کتاب را ارمیای نبی پس از ویرانی اورشلیم می‌نویسد. بابِل بسیاری از مردم یهودا را به اسارت می‌برد. آنانی که در اورشلیم باقی می‌مانند با مشکلات بی‌شماری مواجه می‌شوند. کار می‌کنند اما گرسنه سر به بالین می‌نهند. اقوام و خویشان آنان در اسارت بابِل هستند و معلوم نیست چه بر سرشان خواهد آمد.

ارمیا نیز در غم هموطنانش شریک است. او در این کتاب احساسات جریحه‌دار خود و مردم اورشلیم را با بیانی پراحساس توصیف می‌نماید. حتی در نهایت یأس و نومیدی، ارمیا در این کتاب از امانت و وفاداری خداوند سخن می‌گوید. مردم اورشلیم نیک می‌دانند که مصیبت آنان به دلیل زیر پا نهادن فرامین خداوند بوده است، لذا به گناهان خود اعتراف می‌کنند و از خداوند طلب بخشایش می‌نمایند.

ارمیا را «نبی گریان» گفته‌اند؛ اما گریهٔ او نه برای خود، بلکه برای مردم بینوا و زجردیدهٔ اورشلیم است.

လက္ရွိေရြးခ်ယ္ထားမွု

مراثی ‮مقدمه‬: PCB

အေရာင္မွတ္ခ်က္

မၽွေဝရန္

ကူးယူ