ဗ်ာဒိတ္က်မ္း 14:6-20

ထို႔ေနာက္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ေကာင္းကင္​အလယ္​၌​ပ်ံသန္း​ေန​သည္​ကို ငါ​ျမင္​ရ​၏။ သူ​သည္ ကမာၻ​ေျမႀကီး​ေပၚတြင္​ေနထိုင္​ၾက​သူ​မ်ား​တည္းဟူေသာ တိုင္းႏိုင္ငံ၊ မ်ိဳးႏြယ္စု၊ ဘာသာ​စကား​အမ်ိဳးမ်ိဳး​ေျပာဆို​ေသာ လူမ်ိဳး​အသီးသီး​တို႔​အား ေဟာေျပာ​ရန္ ထာဝရ​တည္​သည့္​ေကာင္းျမတ္​ေသာ​သတင္း​ကို​ယူေဆာင္​လာ​၏။ ထို​ေကာင္းကင္တမန္​က “ဘုရားသခင္​တရား​စီရင္​ေတာ္မူ​ရာ​အခ်ိန္ က်ေရာက္​လာ​ၿပီ​ျဖစ္၍ ကိုယ္ေတာ္​ကို​ေၾကာက္႐ြံ႕​လ်က္ ဘုန္း​ေတာ္​ကို​ခ်ီးမြမ္း​ၾက​ေလာ့။ ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီး၊ ပင္လယ္​ႏွင့္​စမ္းေရ​တို႔​ကို ဖန္ဆင္း​ေတာ္မူ​ေသာ​အရွင္​ကို ကိုးကြယ္​ၾက​ေလာ့”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္​ေလ​၏။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယ​ေကာင္းကင္​တမန္​သည္ လိုက္​လာ​၍ “မိမိ​၏​တရားႏွင့္မညီ​ေမထုန္ျပဳ​ျခင္း​ေၾကာင့္ သက္ေရာက္​သည့္ ျပင္းစြာ​ေသာ​ေဒါသ​စပ်စ္​ဝိုင္​ကို လူမ်ိဳး​တကာ​တို႔​အား​တိုက္​ေသာ ေဘဘီလုံ​ၿမိဳ႕​ႀကီး​သည္ ၿပိဳလဲ​ၿပီ၊ ၿပိဳလဲ​ၿပီ”​ဟု ေႂကြးေၾကာ္​၏။ တစ္ဖန္ တတိယ​ေကာင္းကင္​တမန္​သည္ သူ​တို႔​ေနာက္​မွ​လိုက္​လာ​၍ “သားရဲ​ႏွင့္​သူ​၏​႐ုပ္တု​ကို​ကိုးကြယ္​လ်က္ မိမိ​နဖူး​ေပၚတြင္​ျဖစ္ေစ၊ မိမိ​လက္​ေပၚတြင္​ျဖစ္ေစ သူ​၏​အမွတ္တံဆိပ္​ကို​ခံယူ​ေသာ​သူ​သည္ ဘုရားသခင္​၏​အမ်က္​ေတာ္​ခြက္​၌ မည္သည့္​အရာ​မွ်​မေရာစပ္​ဘဲ​ေလာင္းထည့္​သည့္ ကိုယ္ေတာ္​၏​ျပင္းစြာ​ေသာ​ေဒါသ​စပ်စ္​ဝိုင္​ကို ေသာက္​ရ​လိမ့္မည္။ ထို​သူ​သည္ သန႔္ရွင္း​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​မ်ား​ႏွင့္ သိုးသငယ္​ေတာ္​၏​ေရွ႕ေမွာက္​တြင္ ကန႔္​ႏွင့္​မီး​တို႔​ထဲ၌ ညႇဥ္းဆဲ​ျခင္း​ကို​ခံရ​လိမ့္မည္။ သူ​တို႔​ခံရ​သည့္​ညႇဥ္းဆဲ​ျခင္း​၏​မီးခိုး​သည္ ကမာၻ​အဆက္ဆက္​တက္​လ်က္​ေန​၏။ သားရဲ​ႏွင့္​သူ​၏​႐ုပ္တု​ကို​ကိုးကြယ္​၍ သူ႔​အမည္​၏​အမွတ္တံဆိပ္​ကို​ခံယူ​ေသာ​သူ​သည္ ေန႔​ေရာ​ည​ပါ သက္သာ​ရာ​ရ​လိမ့္မည္​မ​ဟုတ္”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္​ေႂကြးေၾကာ္​ေလ​၏။ ဤ​ေနရာ​တြင္ ဘုရားသခင္​၏​ပညတ္​ေတာ္​တို႔​ကို​လည္းေကာင္း၊ ေယရႈ​၌​ယုံၾကည္​ျခင္း​ကို​လည္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္း​ေသာ သန႔္ရွင္း​သူ​တို႔​၏​သည္းခံ​ျခင္း​ရွိ​၏။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္းကင္​မွ​အသံ​က “ေရး​ထား​ေလာ့။ ယခု​မွစ၍ သခင္​ဘုရား​၌​ေသဆုံး​သည့္ ေသလြန္​ေသာ​သူ​တို႔​သည္ မဂၤလာရွိ​ၾက​၏”​ဟု ေျပာဆို​သည္​ကို ငါ​ၾကား​ရ​၏။ ဝိညာဥ္​ေတာ္​က​လည္း “မွန္​ေပ​၏။ သူ​တို႔​သည္ မိမိ​တို႔​၏​ႀကိဳးပမ္း​အားထုတ္​မႈ​မွ အနားယူ​ခြင့္​ရ​ၾက​လိမ့္မည္။ သူ​တို႔​ျပဳ​ေသာ​အမႈ​မ်ား​သည္​လည္း သူ​တို႔​ႏွင့္​လိုက္​ပါလာ​၏”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ တစ္ဖန္ ငါ​ၾကည့္​လိုက္​ရာ ျဖဴ​ေသာ​မိုးတိမ္​ရွိ​၍ ထို​မိုးတိမ္​ေပၚတြင္ ဦးေခါင္း​ေပၚ၌ ေ႐ႊ​သရဖူ​ကို​ေဆာင္း​လ်က္ လက္​၌ ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ကို​ကိုင္​ထား​သည့္ လူ႔သား​ႏွင့္​တူ​ေသာ​သူ​တစ္​ဦး​ထိုင္​ေန​၏။ ထို႔ေနာက္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ဗိမာန္​ေတာ္​ထဲမွ​ထြက္​လာ​၍ မိုးတိမ္​ေပၚတြင္​ထိုင္​ေန​ေသာ​သူ​အား “ေျမႀကီး​ေပၚမွ​ရိတ္သိမ္း​စရာ​သည္ မွည့္​ၿပီ​ျဖစ္၍ ရိတ္သိမ္း​ရန္​အခ်ိန္​က်ေရာက္​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္​၏​တံစဥ္​ကို​လႊတ္​၍ ရိတ္သိမ္း​ေတာ္မူ​ပါ”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္​ေလ​၏။ ထိုအခါ မိုးတိမ္​ေပၚတြင္​ထိုင္​ေန​ေသာ​သူ​သည္ မိမိ​၏​တံစဥ္​ကို ေျမႀကီး​ေပၚသို႔​ေဝွ႔ယမ္း​လိုက္​ရာ ေျမႀကီး​သည္ ရိတ္သိမ္း​ျခင္း​ကို​ခံရ​ေလ​၏။ တစ္ဖန္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ေကာင္းကင္​ရွိ ဗိမာန္​ေတာ္​ထဲမွ​ထြက္လာ​၏။ သူ​၌​လည္း ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ပါ​၏။ ထို႔ေနာက္ မီး​အေပၚ​အခြင့္​အာဏာ​ရွိ​သည့္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ယဇ္ပလႅင္​ထဲမွ​ထြက္လာ​၍ ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ပါ​ေသာ​သူ​အား “စပ်စ္သီး​မ်ား​မွည့္​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ သင္​၏​ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ကို​လႊတ္​၍ ေျမႀကီး​ေပၚမွ​စပ်စ္​ခိုင္​မ်ား​ကို ရိတ္သိမ္း​ေလာ့”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္ ဆို​ေလ​၏။ ထို​ေကာင္းကင္​တမန္​သည္​လည္း သူ​၏​တံစဥ္​ကို ေျမႀကီး​ေပၚသို႔​ေဝွ႔ယမ္း​လ်က္ ေျမႀကီး​ေပၚမွ​စပ်စ္​ခိုင္​ကို​ရိတ္သိမ္း​ကာ ဘုရားသခင္​၏​ျပင္းစြာ​ေသာ​ေဒါသ​ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ႀကီးမား​ေသာ​စပ်စ္သီး​နယ္ရာ​က်င္း​ထဲသို႔ သြန္ခ်​လိုက္​၏။ ၎​တို႔​ကို ၿမိဳ႕​ျပင္​ရွိ စပ်စ္သီး​နယ္ရာ​က်င္း​၌​နင္းနယ္​ေသာအခါ ေသြး​သည္ ထို​စပ်စ္သီး​နယ္ရာ​က်င္း​မွ​စီးထြက္​လာ​၍ ျမင္း​၏​ဇက္ႀကိဳး​အထိ​ျမင့္​ၿပီး တစ္ရာရွစ္ဆယ့္ေလး​မိုင္​ခန႔္​ျပန႔္​သြား​ေလ​၏။