ဗ်ာဒိတ္က်မ္း 14:14-20

တစ္ဖန္ ငါ​ၾကည့္​လိုက္​ရာ ျဖဴ​ေသာ​မိုးတိမ္​ရွိ​၍ ထို​မိုးတိမ္​ေပၚတြင္ ဦးေခါင္း​ေပၚ၌ ေ႐ႊ​သရဖူ​ကို​ေဆာင္း​လ်က္ လက္​၌ ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ကို​ကိုင္​ထား​သည့္ လူ႔သား​ႏွင့္​တူ​ေသာ​သူ​တစ္​ဦး​ထိုင္​ေန​၏။ ထို႔ေနာက္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ဗိမာန္​ေတာ္​ထဲမွ​ထြက္​လာ​၍ မိုးတိမ္​ေပၚတြင္​ထိုင္​ေန​ေသာ​သူ​အား “ေျမႀကီး​ေပၚမွ​ရိတ္သိမ္း​စရာ​သည္ မွည့္​ၿပီ​ျဖစ္၍ ရိတ္သိမ္း​ရန္​အခ်ိန္​က်ေရာက္​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္​၏​တံစဥ္​ကို​လႊတ္​၍ ရိတ္သိမ္း​ေတာ္မူ​ပါ”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္​ေလ​၏။ ထိုအခါ မိုးတိမ္​ေပၚတြင္​ထိုင္​ေန​ေသာ​သူ​သည္ မိမိ​၏​တံစဥ္​ကို ေျမႀကီး​ေပၚသို႔​ေဝွ႔ယမ္း​လိုက္​ရာ ေျမႀကီး​သည္ ရိတ္သိမ္း​ျခင္း​ကို​ခံရ​ေလ​၏။ တစ္ဖန္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ေကာင္းကင္​ရွိ ဗိမာန္​ေတာ္​ထဲမွ​ထြက္လာ​၏။ သူ​၌​လည္း ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ပါ​၏။ ထို႔ေနာက္ မီး​အေပၚ​အခြင့္​အာဏာ​ရွိ​သည့္ အျခား​ေသာ​ေကာင္းကင္​တမန္​တစ္​ပါး​သည္ ယဇ္ပလႅင္​ထဲမွ​ထြက္လာ​၍ ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ပါ​ေသာ​သူ​အား “စပ်စ္သီး​မ်ား​မွည့္​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ သင္​၏​ထက္​ေသာ​တံစဥ္​ကို​လႊတ္​၍ ေျမႀကီး​ေပၚမွ​စပ်စ္​ခိုင္​မ်ား​ကို ရိတ္သိမ္း​ေလာ့”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္ ဆို​ေလ​၏။ ထို​ေကာင္းကင္​တမန္​သည္​လည္း သူ​၏​တံစဥ္​ကို ေျမႀကီး​ေပၚသို႔​ေဝွ႔ယမ္း​လ်က္ ေျမႀကီး​ေပၚမွ​စပ်စ္​ခိုင္​ကို​ရိတ္သိမ္း​ကာ ဘုရားသခင္​၏​ျပင္းစြာ​ေသာ​ေဒါသ​ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ႀကီးမား​ေသာ​စပ်စ္သီး​နယ္ရာ​က်င္း​ထဲသို႔ သြန္ခ်​လိုက္​၏။ ၎​တို႔​ကို ၿမိဳ႕​ျပင္​ရွိ စပ်စ္သီး​နယ္ရာ​က်င္း​၌​နင္းနယ္​ေသာအခါ ေသြး​သည္ ထို​စပ်စ္သီး​နယ္ရာ​က်င္း​မွ​စီးထြက္​လာ​၍ ျမင္း​၏​ဇက္ႀကိဳး​အထိ​ျမင့္​ၿပီး တစ္ရာရွစ္ဆယ့္ေလး​မိုင္​ခန႔္​ျပန႔္​သြား​ေလ​၏။