ဆာလံက်မ္း 49:16-20

လူ​တစ္​ဦး​သည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝ​လာ​၍ သူ႔​အိမ္​၏​ဘုန္းစည္းစိမ္​တိုးပြား​လာ​ေသာအခါ သင္​သည္ မဝံ့မရဲ​မ​ျဖစ္​ႏွင့္​။ အေၾကာင္းမူကား သူ​ေသဆုံး​ေသာအခါ မည္သည့္​အရာ​ကို​မွ် ယူေဆာင္​သြား​ႏိုင္​မည္​မ​ဟုတ္​။ သူ​၏​ဘုန္းအသေရ​သည္ သူ႔​ေနာက္​လိုက္ပါ​ဆင္းသြား​လိမ့္မည္​မ​ဟုတ္​။ သူ​သည္ အသက္ရွင္​ေနစဥ္ မိမိကိုယ္ကို​ေကာင္းခ်ီးေပး​တတ္​၏​။ သင္​သည္ မိမိ​အတြက္ ေကာင္း​ေသာ​အမႈ​ကို​ျပဳ​သည့္အခါ​လည္း လူ​တို႔​သည္ သင့္​ကို​ခ်ီးမြမ္း​တတ္​ၾက​၏​။ သို႔ေသာ္ သူ​သည္ မိမိ​ဘိုးေဘး​တို႔​၏​မ်ိဳးဆက္​ရွိ​ရာ​အရပ္​တည္းဟူေသာ အလင္း​ကို​မည္သည့္​အခါ​မွ်​မ​ျမင္​ရ​သည့္​အရပ္​သို႔ ေရာက္သြား​လိမ့္မည္​။ လူ​သည္ ဂုဏ္အရွိန္အဝါ​၌​ရွိ​ေသာ္လည္း အသိဉာဏ္​မ​ရွိ​လွ်င္ ေသေက်ပ်က္စီး​တတ္​ေသာ​တိရစာၦန္​မ်ား​ႏွင့္​တူ​၏​။