ဆာလံက်မ္း 137:1-9

ငါ​တို႔​သည္ ေဘဘီလုံ​ျမစ္​တို႔​အနား​တြင္ ထိုင္​၍ ဇိအုန္​ကို​သတိရ​လ်က္ ငိုေႂကြး​ၾက​၏​။ ငါ​တို႔​၏​ေစာင္း​မ်ား​ကို မိုးမခပင္​မ်ား​ေပၚ၌ ခ်ိတ္​ထား​ၾက​၏​။ အေၾကာင္းမူကား ငါ​တို႔​ကို​ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္​လာ​ေသာ​သူ​တို႔​က ထို​အရပ္​၌ ငါ​တို႔​ကို သီခ်င္း​မ်ား​ေတာင္းဆို​ၾက​၏​။ ငါ​တို႔​ကို​ညႇဥ္းဆဲေသာသူ​တို႔​က​လည္း မိမိ​တို႔​ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ​အတြက္ “​ဇိအုန္​သီခ်င္း​ကို ငါ​တို႔​အား​ဆိုျပ​ၾက​ေလာ့​”​ဟု ဆို​ၾက​၏​။ ငါ​တို႔​သည္ တိုင္းတစ္ပါးသား​တို႔​ျပည္​၌ ထာဝရဘုရား​၏​သီခ်င္း​ကို မည္သို႔​သီဆို​ႏိုင္​ၾက​မည္နည္း​။ အို ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​၊ သင့္​ကို​ငါ​ေမ့ေလ်ာ့​ခဲ့​လွ်င္ ငါ​၏​လက္ယာ​လက္​သည္ မိမိ​၏​အတတ္​ကို​ေမ့ေလ်ာ့​ပါေစ​။ သင့္​ကို ငါ​သတိ​မ​ရ​ခဲ့​လွ်င္​လည္းေကာင္း​၊ ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​ကို ငါ့​ဝမ္းေျမာက္​ျခင္း​၏​ထိပ္ဆုံး​၌ မ​ထားခဲ့​လွ်င္​လည္းေကာင္း ငါ​၏​လွ်ာ​သည္ အာေခါင္​၌​ကပ္​ေန​ပါေစ​။ အို ထာဝရဘုရား​၊ ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​၏​ေန႔ရက္​၌ “​ၿဖိဳဖ်က္​ၾက​။ ေအာက္ေျခ​အထိ ၿဖိဳဖ်က္​ၾက​”​ဟု ဆို​ၾက​ေသာ ဧဒုံ​အမ်ိဳးသား​တို႔​ကို ေအာက္ေမ့​ေတာ္မူ​ပါ​။ အို ပ်က္စီး​ျခင္း​သို႔​ေရာက္​မည့္ ေဘဘီလုံ​၏​သမီး​၊ ငါ​တို႔​အေပၚ သင္​ျပဳ​ခဲ့​သည့္​အတိုင္း သင္​၌​ဆပ္ေပး​မည့္​သူ​သည္ မဂၤလာ​ရွိ​၏​။ သင္​၏​ကေလးသူငယ္​တို႔​ကို​ဆြဲကိုင္​၍ ေက်ာက္​ေပၚမွာ​ပစ္ေပါက္​ေသာ​သူ​သည္ မဂၤလာ​ရွိ​၏​။