ဆာလံက်မ္း 104:5-13

ေျမႀကီး​ကို ၎​၏​အုတ္ျမစ္​မ်ား​ေပၚတြင္ တည္​ထား​ေတာ္မူ​၍ ၎​သည္ မည္သည့္​အခါ​မွ် တုန္လႈပ္​လိမ့္မည္​မ​ဟုတ္​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ထို​ေျမႀကီး​ကို အဝတ္​ႏွင့္​ဖုံးလႊမ္း​သကဲ့သို႔ နက္ရႈိင္း​ေသာ​ေရထု​ျဖင့္ ဖုံးလႊမ္း​ေတာ္မူ​၏​။ ေရထု​သည္ ေတာင္​မ်ား​ေပၚတြင္ တည္​လ်က္​ရွိ​ပါ​၏​။ ကိုယ္ေတာ္​ဆုံးမ​ေတာ္မူ​ေသာအခါ ထြက္ေျပး​သြား​ပါ​၏​။ မိုးခ်ဳန္း​သံ​ႏွင့္တူေသာ​အသံ​ေတာ္​ေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္​ထြက္ေျပး​သြား​ပါ​၏​။ ေတာင္​မ်ား​ေပၚ​တက္သြား​၍ ခ်ိဳင့္ဝွမ္း​မ်ား​ထဲသို႔​စီးဆင္း​လ်က္ မိမိ​တို႔​အတြက္ ကိုယ္ေတာ္​ခ်မွတ္​ထား​ေသာ​ေနရာ​သို႔ သြား​ၾက​ပါ​၏​။ ေရထု​သည္ ျပန္လွည့္​လာ​၍ ကမာၻေျမႀကီး​ကို မ​ဖုံးလႊမ္း​ေစရန္ သူ​တို႔​မ​ေက်ာ္​ရ​မည့္​နယ္နိမိတ္​ကို သတ္မွတ္​ေတာ္မူ​၏​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ လွ်ိဳေျမာင္​မ်ား​ထဲ၌ စမ္းေရ​တို႔​ကို​ထြက္​ေစ​ေတာ္မူ​၍ ေတာင္​မ်ား​ၾကား​၌ စီးဆင္း​ၾက​ပါ​၏​။ ထို​စမ္းေရ​တို႔​သည္ ေတာ႐ိုင္းတိရစာၦန္​အေပါင္း​တို႔​အား ေသာက္စရာ​ေရ​ကို​ေပး​၍ ျမည္း႐ိုင္း​တို႔​ကို ေရငတ္​ေျပ​ေစ​၏​။ မိုးေကာင္းကင္​ငွက္​တို႔​သည္ ၎​တို႔​အနီး​တြင္ ေန​ၾက​ၿပီး သစ္ကိုင္း​မ်ား​ၾကား​တြင္ တြန္က်ဴး​ၾက​၏​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ေတာင္​မ်ား​ကို မိမိ​၏​အထက္ခန္း​တို႔​မွ ေရေလာင္း​ေတာ္မူ​၏​။ ကမာၻေျမႀကီး​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ျပဳ​ေတာ္မူ​ေသာ အမႈ​တို႔​၏​အသီးအပြင့္​ေၾကာင့္ ျပည့္စုံႂကြယ္ဝ​လ်က္​ရွိ​ပါ​၏​။