ေတာလည္ရာက်မ္း 21:4-35
ေတာလည္ရာက်မ္း 21:4-35 MSBZ
ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ဧဒုံျပည္ကိုေရွာင္ကြင္းသြားရန္ ေဟာရေတာင္မွ ထြက္ခြာ၍ ပင္လယ္နီလမ္းအတိုင္း ခရီးျပဳၾကရာ လူတို႔သည္ လမ္းခရီး၌ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ၾက၏။ လူတို႔က “မုန႔္မရွိ၊ ေရမရွိေသာ ဤေတာကႏၲာရတြင္ ေသေစရန္ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ကို အီဂ်စ္ျပည္မွထုတ္ေဆာင္ခဲ့သနည္း။ အရသာေပါ့႐ႊတ္ေသာအစားအစာကိုလည္း ငါတို႔ၿငီးေငြ႕လွၿပီ”ဟု ဘုရားသခင္ႏွင့္ေမာေရွအား ဆန႔္က်င္ေျပာဆိုၾက၏။ ထိုအခါ ထာဝရဘုရားသည္ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔ရွိရာသို႔ မီးေႁမြမ်ားကို ေစလႊတ္၏။ ထိုေႁမြတို႔သည္ လူတို႔ကိုကိုက္သျဖင့္ လူမ်ားစြာေသၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ ေမာေရွထံသို႔လာ၍ “အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ထာဝရဘုရားကိုလည္းေကာင္း၊ သခင့္ကိုလည္းေကာင္း ဆန႔္က်င္ေျပာဆို၍ ျပစ္မွားမိၾကပါၿပီ။ ထိုေႁမြမ်ားကို အကြၽႏ္ုပ္တို႔ထံမွ ဖယ္ရွားေပးေတာ္မူပါမည့္အေၾကာင္း ထာဝရဘုရားထံ ဆုေတာင္းေပးပါ”ဟု ဆိုၾကသျဖင့္ ေမာေရွသည္ လူတို႔အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေလ၏။ ထာဝရဘုရားက ေမာေရွအား “မီးေႁမြ႐ုပ္ကိုလုပ္၍ တိုင္ေပၚ၌တင္ထားေလာ့။ အကိုက္ခံရေသာသူတိုင္း ထိုေႁမြ႐ုပ္ကိုၾကည့္လွ်င္ အသက္ခ်မ္းသာရာရမည္”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ သို႔ျဖစ္၍ ေမာေရွသည္ ေၾကးနီေႁမြ႐ုပ္ကိုလုပ္၍ တိုင္ေပၚ၌ တင္ထားေလ၏။ ေႁမြအကိုက္ခံရေသာသူသည္ ေၾကးနီေႁမြကိုၾကည့္ေသာအခါ အသက္ခ်မ္းသာရာရ၏။ ထို႔ေနာက္ အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔သည္ ခရီးျပဳၾက၍ ဩဗုတ္အရပ္၌ စခန္းခ်ၾက၏။ သူတို႔သည္ ဩဗုတ္အရပ္မွ ခရီးျပဳၾကျပန္ရာ ေမာဘျပည္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ေနထြက္ရာဘက္ရွိေတာကႏၲာရထဲမွ ဣဇာဗာရိမ္အရပ္၌ စခန္းခ်ၾက၏။ ထိုအရပ္မွ ခရီးျပဳၾကျပန္ရာ ဇာရက္ေခ်ာင္း၌ စခန္းခ်ၾက၏။ ထိုအရပ္မွ ခရီးျပဳၾကျပန္ရာ အာေမာရိျပည္၏နယ္စပ္ႏွင့္ဆက္ေနေသာ ေတာကႏၲာရရွိ အာႏုန္ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္း၌ စခန္းခ်ၾက၏။ အာႏုန္ေခ်ာင္းသည္ ေမာဘျပည္ႏွင့္အာေမာရိျပည္အၾကားရွိ ေမာဘျပည္၏နယ္စပ္ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ထာဝရဘုရား၏စစ္ပြဲမ်ား ဟူေသာစာအုပ္တြင္ “သုပအရပ္ရွိ ဝါဟက္ၿမိဳ႕၊ အာႏုန္ေခ်ာင္းမ်ား၊ အာရၿမိဳ႕ရွိရာသို႔စီတန္းလ်က္ ေမာဘနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းေနသည့္ေခ်ာင္းမ်ား”ဟု ေရးသားေဖာ္ျပထား၏။ တစ္ဖန္ သူတို႔သည္ ထိုေနရာမွ ေဗရေရတြင္းရွိရာအရပ္သို႔ ခရီးျပဳၾက၏။ ထိုေရတြင္းကား ထာဝရဘုရားက ေမာေရွအား “လူတို႔ကိုစုေဝးေစေလာ့။ သူတို႔အား ငါေရေပးမည္”ဟု မိန႔္ေတာ္မူေသာေရတြင္းျဖစ္၏။ ထိုအခါ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔က “အို ေရတြင္း၊ ေရထြက္ေလာ့။ ေရတြင္းကို သီခ်င္းဆိုၾကေလာ့။ အႀကီးအကဲတို႔တူးေသာေရတြင္း၊ အမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔ထဲမွျမင့္ျမတ္သူတို႔ က်ိဳင္းႏွင့္ေတာင္ေဝွးအားျဖင့္ တူးေသာေရတြင္း”ဟူေသာ သီခ်င္းကိုသီဆိုၾက၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ေတာကႏၲာရမွ မတၱနာအရပ္သို႔လည္းေကာင္း၊ မတၱနာအရပ္မွ နဟာေလ်လအရပ္သို႔လည္းေကာင္း၊ နဟာေလ်လအရပ္မွ ဗာမုတ္အရပ္သို႔လည္းေကာင္း၊ ဗာမုတ္အရပ္မွ ကႏၲာရေျမကိုစီးျမင္ရေသာပိသဂါေတာင္ထိပ္အနီးရွိ ေမာဘခ်ိဳင့္ဝွမ္းလြင္ျပင္သို႔လည္းေကာင္း ခရီးျပဳၾက၏။ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔သည္ အာေမာရိလူမ်ိဳးတို႔၏ဘုရင္ရွိဟုန္မင္းႀကီးထံသို႔ ေစတမန္တို႔ကိုေစလႊတ္၍ “အကြၽႏ္ုပ္တို႔ကို အရွင္မင္းႀကီး၏ျပည္ထဲမွ ျဖတ္သြားခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ။ လယ္ယာႏွင့္စပ်စ္ၿခံတို႔ထဲမွ ျဖတ္မသြားပါ။ ေရတြင္းထဲမွေရကိုလည္း မေသာက္ပါ။ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ အရွင္မင္းႀကီး၏နယ္ေျမကိုေက်ာ္လြန္သည္အထိ ရွင္ဘုရင္လမ္းမအတိုင္းသာသြားပါမည္”ဟု ေလွ်ာက္ေစ၏။ သို႔ေသာ္ ရွိဟုန္မင္းႀကီးသည္ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔ကို မိမိ၏နယ္ေျမထဲမွ ျဖတ္သြားခြင့္မျပဳသည့္အျပင္ ရွိဟုန္မင္းႀကီးသည္ မိမိလူအားလုံးကို စုေဝးေစၿပီး အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔ကို ဆီးတားရန္ ေတာကႏၲာရသို႔ ထြက္သြား၏။ ယာဟတ္အရပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔ကို တိုက္ခိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔သည္ ရွိဟုန္မင္းႀကီးကို ဓားျဖင့္ခုတ္သတ္၍ အာႏုန္ေခ်ာင္းမွ အမၼဳန္အမ်ိဳးသားတို႔၏နယ္စပ္ ယဗၺဳတ္ေခ်ာင္းအထိ ထိုမင္း၏ျပည္ကိုသိမ္းပိုက္ႏိုင္၏။ အမၼဳန္အမ်ိဳးသားတို႔၏နယ္စပ္သည္ အခိုင္အမာရွိ၏။ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔သည္ ထိုျပည္ရွိၿမိဳ႕အားလုံးကို သိမ္းယူၾက၏။ အာေမာရိလူမ်ိဳးတို႔၏ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ေသာ ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕မွစ၍ ထိုၿမိဳ႕ႏွင့္ဆိုင္ေသာၿမိဳ႕ငယ္ရွိသမွ်တို႔၌ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔ေနထိုင္ၾက၏။ ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕သည္ အာေမာရိလူမ်ိဳးတို႔၏ဘုရင္ရွိဟုန္မင္းႀကီး စံျမန္းရာၿမိဳ႕ျဖစ္၏။ ရွိဟုန္မင္းႀကီးသည္ ယခင္ေမာဘဘုရင္ကိုတိုက္ခိုက္၍ အာႏုန္ေခ်ာင္းတိုင္ေအာင္ ထိုရွင္ဘုရင္၏လက္ထဲမွျပည္တစ္ျပည္လုံးကို သိမ္းယူခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာတို႔က “ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕သို႔လာၾက။ ရွိဟုန္မင္းႀကီးစံျမန္းရာၿမိဳ႕ကို တည္ေဆာက္ၾက၊ ျပဳျပင္ၾက။ ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕ထဲမွမီး၊ ရွိဟုန္မင္းႀကီးစံျမန္းရာၿမိဳ႕ထဲမွမီးလွ်ံထြက္လာၿပီး ေမာဘျပည္ရွိအာရၿမိဳ႕၊ အာႏုန္ေခ်ာင္းရွိအထြတ္အျမတ္ထားရာေနရာတို႔မွ အရွင္သခင္တို႔ကို ေလာင္ကြၽမ္းေလၿပီ။ အို ေမာဘျပည္၊ သင္၌ အမဂၤလာရွိ၏။ အို ေခမုရွဘုရား၏လူတို႔၊ သင္တို႔ပ်က္စီးေလၿပီ။ ေခမုရွဘုရားသည္ မိမိသားမ်ားကို ဝရမ္းေျပးအျဖစ္၊ မိမိသမီးမ်ားကို သုံ႔ပန္းအျဖစ္ အာေမာရိလူမ်ိဳးတို႔၏ဘုရင္ရွိဟုန္မင္းႀကီးအား ေပးအပ္ေလၿပီတကား။ သို႔ေသာ္ ငါတို႔သည္ သူတို႔ကိုပစ္ခတ္သျဖင့္ ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕မွ ဒိဘုန္ၿမိဳ႕တိုင္ေအာင္ ပ်က္စီးေလၿပီ။ ေမဒဘအရပ္မွ ေနာဖာအရပ္တိုင္ေအာင္ လူသူကင္းမဲ့ေလၿပီ”ဟု စပ္ဆိုၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔သည္ အာေမာရိျပည္၌ ေနထိုင္ၾက၏။ ေမာေရွသည္ လူလႊတ္၍ ယာဇာၿမိဳ႕ကိုေထာက္လွမ္းၿပီးေနာက္ ထိုၿမိဳ႕ႏွင့္ဆိုင္ေသာၿမိဳ႕႐ြာတို႔ကိုသိမ္းပိုက္ၿပီး ထိုအရပ္ရွိအာေမာရိလူမ်ိဳးတို႔ကို ႏွင္ထုတ္ေလ၏။ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဗာရွန္ျပည္လမ္းသို႔ လွည့္၍တက္သြားၾက၏။ ဗာရွန္ဘုရင္ဩဃမင္းႀကီးသည္ မိမိ၏လူအေပါင္းတို႔ႏွင့္အတူ အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔ကို ဆီးတားတိုက္ခိုက္ရန္ ဧၿဒိအရပ္သို႔ ထြက္လာ၏။ ထာဝရဘုရားက ေမာေရွအား “သူ႔ကို မေၾကာက္ႏွင့္။ ငါသည္ သူႏွင့္တကြ သူ၏လူအေပါင္းတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ သူ၏ျပည္ကိုလည္းေကာင္း သင္၏လက္သို႔ေပးအပ္ၿပီ။ သင္သည္ ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕၌စံျမန္းေသာ အာေမာရိဘုရင္ရွိဟုန္မင္းႀကီးကိုျပဳသကဲ့သို႔ သူ႔ကိုလည္းျပဳရလိမ့္မည္”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ်မရွိသည့္တိုင္ေအာင္ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္သူ႔သားမ်ားမွစ၍ သူ႔လူအေပါင္းတို႔ကို တိုက္ခိုက္ၿပီးလွ်င္ သူ၏ျပည္ကို သိမ္းပိုက္ေလ၏။
Bible App
Bible App for Kids
