႐ွင္မာကုခရစ္ဝင္ 8:22-26

သူ​တို႔​သည္ ဗက္ဇဲဒ​ၿမိဳ႕​သို႔​ေရာက္​ၾက​ေသာအခါ လူ​တို႔​သည္ မ်က္မျမင္​တစ္​ဦး​ကို အထံ​ေတာ္​သို႔​ေခၚေဆာင္​လာ​၍ သူ႔​ကို​တို႔ထိ​ေတာ္မူ​ရန္ ကိုယ္ေတာ္​အား​ေတာင္းပန္​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ မ်က္မျမင္​၏​လက္​ကို​ဆြဲ​၍ ႐ြာ​အျပင္​သို႔​ေခၚသြား​ေတာ္မူ​ၿပီးလွ်င္ သူ​၏​မ်က္စိ​ေပၚသို႔ တံေတြး​ေထြး​ကာ သူ႔​အေပၚ​လက္​ေတာ္​တင္​လ်က္“တစ္စုံတစ္ခု​ကို​ျမင္​ရ​သေလာ”​ဟု ေမး​ေတာ္မူ​၏။ သူ​သည္ ေမာ့ၾကည့္​လ်က္ “လူ​တို႔​ကို​ျမင္​ရ​ပါ​၏။ သစ္ပင္​မ်ား​ကဲ့သို႔​ျဖစ္​ၾက​ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္​ေန​ၾက​သည္​ကို ျမင္​ရ​ပါ​၏”​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ သူ​၏​မ်က္စိ​ေပၚသို႔ လက္​ေတာ္​ကို တစ္ဖန္​တင္​ေတာ္မူ​၏။ ထိုအခါ သူ​သည္ ရွင္းလင္း​စြာ​ျမင္​ရ​၍ အေကာင္း​ပကတိ​ျဖစ္လာ​၏​။ အလုံးစုံ​ကို​လည္း ၾကည္လင္​စြာ​ျမင္​ရ​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“႐ြာ​ထဲသို႔​မ​ဝင္​ႏွင့္”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​ၿပီး သူ႔​ကို မိမိ​အိမ္​သို႔ ျပန္လႊတ္​ေတာ္မူ​၏။