႐ွင္မာကုခရစ္ဝင္ 7:31-37

ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ တိုင္ရာ​ၿမိဳ႕​ႏွင့္ဆိုင္ေသာ​အရပ္​ေဒသ​မွ တစ္ဖန္​ထြက္ခြာ​လ်က္ ဆီဒုန္​ၿမိဳ႕​ကို​ျဖတ္​ကာ ေဒကာေပါလိ​နယ္​ႏွင့္ဆိုင္ေသာ​အရပ္​ေဒသ​အလယ္ပိုင္း​မွတစ္ဆင့္ ဂါလိလဲ​ပင္လယ္​သို႔​ႂကြ​ေတာ္မူ​၏။ ထိုအခါ လူ​တို႔​သည္ နားမၾကား​၍​ဆြံ႕အ​ေသာ​သူ​တစ္​ဦး​ကို အထံ​ေတာ္​သို႔​ေခၚေဆာင္​လာ​ၿပီး သူ႔​အေပၚ လက္​ေတာ္​တင္​ေပး​ပါ​ရန္ ကိုယ္ေတာ္​အား ေတာင္းပန္​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ထို​သူ​တစ္ဦးတည္း​ကို​သာ လူထု​ပရိသတ္​ထဲမွ​ေခၚသြား​၍ လက္ညႇိဳး​ေတာ္​တို႔​ကို သူ​၏​နား​ႏွစ္​ဖက္​ထဲသို႔ သြင္း​ေတာ္မူ​၏။ တစ္ဖန္ တံေတြး​ေထြး​၍ သူ​၏​လွ်ာ​ကို တံေတြး​ျဖင့္​တို႔​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေနာက္ မိုး​ေကာင္းကင္​သို႔​ေမွ်ာ္ၾကည့္​လ်က္ သက္ျပင္းခ်​ကာ“ဧဖသ”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ၎​၏​အဓိပၸာယ္​မွာ“ပြင့္​ေစ”​ဟူ၍ ျဖစ္​၏။ ထို​ခဏခ်င္း​တြင္ သူ​၏​နား​သည္​ပြင့္​၍ သူ​၏​လွ်ာ​ေၾကာ​ေျပေလ်ာ့​ကာ သူ​သည္ ပီသ​စြာ​စကား​ေျပာ​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ဤ​အေၾကာင္း​ကို မည္သူ႔​ကို​မွ်​မ​ေျပာ​ၾက​ရန္ သူ​တို႔​အား မိန႔္မွာ​ေတာ္မူ​၏။ သို႔ေသာ္ သူ​တို႔​ကို ထိုသို႔​မိန႔္မွာ​ေတာ္မူ​ေလ သူ​တို႔​သည္ ပို၍​ေျပာ​ေလ​ျဖစ္​၏။ လူ​တို႔​သည္ အတိုင္းထက္အလြန္​အံ့အားသင့္​လ်က္ “ကိုယ္ေတာ္​သည္ အလုံးစုံ​တို႔​ကို ေလ်ာက္ပတ္​စြာ​ျပဳ​ေတာ္မူ​ၿပီ။ နားမၾကား​ေသာ​သူ​ကို ၾကား​ေစ​ေတာ္မူ​၍ ဆြံ႕အ​ေသာ​သူ​ကို​စကား​ေျပာ​ေစ​ေတာ္မူ​၏”​ဟု ေျပာဆို​ၾက​၏။