႐ွင္မာကုခရစ္ဝင္ 7:31-35

ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ တိုင္ရာ​ၿမိဳ႕​ႏွင့္ဆိုင္ေသာ​အရပ္​ေဒသ​မွ တစ္ဖန္​ထြက္ခြာ​လ်က္ ဆီဒုန္​ၿမိဳ႕​ကို​ျဖတ္​ကာ ေဒကာေပါလိ​နယ္​ႏွင့္ဆိုင္ေသာ​အရပ္​ေဒသ​အလယ္ပိုင္း​မွတစ္ဆင့္ ဂါလိလဲ​ပင္လယ္​သို႔​ႂကြ​ေတာ္မူ​၏။ ထိုအခါ လူ​တို႔​သည္ နားမၾကား​၍​ဆြံ႕အ​ေသာ​သူ​တစ္​ဦး​ကို အထံ​ေတာ္​သို႔​ေခၚေဆာင္​လာ​ၿပီး သူ႔​အေပၚ လက္​ေတာ္​တင္​ေပး​ပါ​ရန္ ကိုယ္ေတာ္​အား ေတာင္းပန္​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ထို​သူ​တစ္ဦးတည္း​ကို​သာ လူထု​ပရိသတ္​ထဲမွ​ေခၚသြား​၍ လက္ညႇိဳး​ေတာ္​တို႔​ကို သူ​၏​နား​ႏွစ္​ဖက္​ထဲသို႔ သြင္း​ေတာ္မူ​၏။ တစ္ဖန္ တံေတြး​ေထြး​၍ သူ​၏​လွ်ာ​ကို တံေတြး​ျဖင့္​တို႔​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေနာက္ မိုး​ေကာင္းကင္​သို႔​ေမွ်ာ္ၾကည့္​လ်က္ သက္ျပင္းခ်​ကာ“ဧဖသ”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ၎​၏​အဓိပၸာယ္​မွာ“ပြင့္​ေစ”​ဟူ၍ ျဖစ္​၏။ ထို​ခဏခ်င္း​တြင္ သူ​၏​နား​သည္​ပြင့္​၍ သူ​၏​လွ်ာ​ေၾကာ​ေျပေလ်ာ့​ကာ သူ​သည္ ပီသ​စြာ​စကား​ေျပာ​ေလ​၏။