႐ွင္မာကုခရစ္ဝင္ 6:47-51

ညေနခ်မ္း​အခ်ိန္​ေရာက္​ေသာအခါ ေလွ​သည္ ပင္လယ္​အလယ္​၌​ရွိ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​မူကား ကုန္း​ေပၚ၌ တစ္ပါးတည္း​ရွိ​ေတာ္မူ​၏။ ေလ​ဆန္​ေသာေၾကာင့္ ေလွာ္ခတ္​၍ ပင္ပန္း​ေန​ၾက​ေသာ​တပည့္​ေတာ္​တို႔​ကို ကိုယ္ေတာ္​ျမင္​ေတာ္မူ​လွ်င္ မိုးေသာက္ယံ​အခ်ိန္​ဝန္းက်င္​၌ ပင္လယ္​ေပၚတြင္​လမ္းေလွ်ာက္​လ်က္ သူ​တို႔​ထံသို႔​ႂကြ​ေတာ္မူ​ၿပီး သူ​တို႔​ကို​ေက်ာ္ျဖတ္​သြား​မည္​ျပဳ​ေလ​၏။ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ ပင္လယ္​ေပၚတြင္ ကိုယ္ေတာ္​လမ္းေလွ်ာက္​ေန​သည္​ကို​ျမင္​လွ်င္ တေစၦ​ျဖစ္​သည္​ဟု​ထင္မွတ္​လ်က္ ေအာ္ဟစ္​ၾက​၏။ သူ​တို႔​အားလုံး​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ကို​ေတြ႕ျမင္​၍ တုန္လႈပ္​ေခ်ာက္ခ်ား​ၾက​ေသာေၾကာင့္​ျဖစ္​၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ခ်က္ခ်င္း​ပင္ သူတို႔​ႏွင့္​စကား​ေျပာ​လ်က္“မစိုးရိမ္​ၾက​ႏွင့္။ ငါ​ပင္​ျဖစ္​၏။ မ​ေၾကာက္​ၾက​ႏွင့္”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေနာက္ သူ​တို႔​ရွိရာ ေလွ​ေပၚသို႔​တက္​ေတာ္မူ​ေသာ္ ေလ​သည္​ၿငိမ္​သြား​ေလ​၏။ သူ​တို႔​သည္ အလြန္​အမင္း​အံ့ၾသ​ေငးေမာ​ၾက​၏။