႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 14:15-35

ကိုယ္ေတာ္​ႏွင့္အတူ​ထိုင္​ေန​ေသာ​သူ​တစ္​ဦး​သည္ ထို​စကား​ေတာ္​တို႔​ကို​ၾကား​လွ်င္ “ဘုရားသခင္​၏​ႏိုင္ငံ​ေတာ္​တြင္ စားေသာက္​ပြဲ​၌​ပါဝင္​ရ​ေသာ​သူ​သည္ မဂၤလာရွိ​၏”​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“လူ​တစ္​ဦး​သည္ ညစာ​စားပြဲ​ႀကီး​တစ္​ခု​ကို​ျပင္ဆင္​လ်က္ လူ​မ်ားစြာ​တို႔​ကို​ဖိတ္ေခၚ​ထား​၏။ ပြဲ​အခ်ိန္​ေရာက္​ေသာအခါ ဖိတ္ေခၚ​ထား​သူ​မ်ား​ထံသို႔ မိမိ​အေစအပါး​ကို​ေစလႊတ္​လ်က္ ‘ယခု​အဆင္သင့္​ျဖစ္​ၿပီ​ျဖစ္၍ ႂကြ​ၾက​ပါ’​ဟု ေျပာၾကား​ေစ​၏။ ထိုအခါ အားလုံး​တို႔​သည္ မ​လာ​ႏိုင္​ေၾကာင္း တညီတၫြတ္တည္း​ဆင္ေျခ​ေပး​ၾက​၏။ ပထမ​လူ​က ‘အကြၽႏ္ုပ္​သည္ လယ္​တစ္​ကြက္​ဝယ္​ထား​သည္​ျဖစ္၍ ထို​လယ္​ကို မျဖစ္မေန​သြား​ၾကည့္​ရ​ပါ​မည္။ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​ခြင့္လႊတ္​ရန္ ေတာင္းပန္​ပါ​သည္’​ဟု ဆို​ေလ​၏။ အျခား​တစ္​ဦး​က​လည္း ‘အကြၽႏ္ုပ္​သည္ ႏြား​ငါး​ရွဥ္း​ကို​ဝယ္​ထား​သည္​ျဖစ္၍ ထို​ႏြား​တို႔​ကို​စမ္းသပ္​ရန္ သြား​ရ​ေတာ့မည္။ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​ခြင့္လႊတ္​ရန္ ေတာင္းပန္​ပါ​သည္’​ဟု ဆို​ေလ​၏။ ေနာက္​တစ္​ဦး​က​လည္း ‘အကြၽႏ္ုပ္​သည္ မိန္းမ​ႏွင့္​ထိမ္းျမား​စုံဖက္​ၿပီ​ျဖစ္၍ မ​လာ​ႏိုင္​ပါ’​ဟု ဆို​၏။ အေစအပါး​သည္ ျပန္လာ​၍ ထို​အေၾကာင္းအရာ​မ်ား​ကို မိမိ​သခင္​အား​ၾကားေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ထိုအခါ အိမ္ရွင္​သည္ အမ်က္ထြက္​၍ မိမိ​အေစအပါး​အား ‘ၿမိဳ႕​ထဲ​ရွိ လမ္းမ၊ လမ္းၾကား​မ်ား​ထဲသို႔ အျမန္​သြား​၍ ဆင္းရဲသား​မ်ား၊ အဂၤါ​ခ်ိဳ႕တဲ့​သူ​မ်ား၊ ေျခ​မသန္စြမ္း​သူ​မ်ား​ႏွင့္ မ်က္မျမင္​မ်ား​ကို ဤ​ေနရာ​သို႔​ေခၚ​ခဲ့​ေလာ့’​ဟု ဆို​၏။ ထို႔ေနာက္ အေစအပါး​က ‘သခင္၊ သခင္​ေစခိုင္း​သည့္​အတိုင္း​ေဆာင္႐ြက္​ၿပီး​ပါ​ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေနရာ​ရွိ​ပါ​ေသး​၏’​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏။ သခင္​က​လည္း ‘ခရီး​သြား​လမ္းမ​မ်ား​ႏွင့္ ေတာ​လမ္းၾကား​မ်ား​သို႔​သြား​၍ ငါ့​အိမ္​ျပည့္​ေအာင္ လူ​တို႔​ကို မရမက​ေခၚ​ခဲ့​ေလာ့။ သင္​တို႔​အား ငါ​ဆို​သည္​ကား ယခင္​ဖိတ္ေခၚ​ထား​သူ​တို႔​ထဲမွ မည္သူ​မွ် ငါ​၏​ညစာ​စားပြဲ​ကို​ျမည္းစမ္း​ရ​မည္​မ​ဟုတ္’​ဟု အေစအပါး​အား ဆို​ေလ​၏”​ဟူ၍ မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေနာက္ မ်ားစြာ​ေသာ​လူထု​ပရိသတ္​တို႔​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ႏွင့္အတူ​လိုက္ပါ​လာ​ၾက​သျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ လွည့္ၾကည့္​၍ ထို​သူ​တို႔​အား​ႁမြက္ဆို​ေတာ္မူ​သည္​မွာ “တစ္စုံတစ္ဦး​သည္ ငါ့​ထံသို႔​လာ​၍ မိမိ​၏​ဖခင္၊ မိခင္၊ သား​မယား​ႏွင့္ ညီအစ္ကို​ေမာင္ႏွမ​တို႔​ကို​သာမက မိမိ​အသက္​ကို​ပင္ မ​မုန္း​လွ်င္ ထို​သူ​သည္ ငါ​၏​တပည့္​မ​ျဖစ္​ႏိုင္။ မိမိ​လက္ဝါးကပ္တိုင္​ကို​ထမ္း​၍ ငါ့​ေနာက္​သို႔​မ​လိုက္​ေသာ​သူ​သည္ ငါ​၏​တပည့္​မ​ျဖစ္​ႏိုင္။ သင္​တို႔​ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ဦး​သည္ ေမွ်ာ္စင္​တစ္​ခု​ေဆာက္​လို​လွ်င္ ၿပီးစီး​သည္​အထိ လုံေလာက္​ေသာ​ေငြ​ရွိ​၊ မ​ရွိ ဦးစြာ​ထိုင္​၍ ကုန္က်​စရိတ္​ကို​မ​တြက္ခ်က္​ဘဲ​ေန​မည္​ေလာ။ ထိုသို႔​မ​တြက္ခ်က္​ဘဲ အုတ္ျမစ္​ခ်​၍ အဆုံး​မ​သတ္​ႏိုင္​လွ်င္ ျမင္​သူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ သူ႔​ကို​ေျပာင္ေလွာင္​လ်က္ ‘ဤ​သူ​သည္ စတင္​တည္ေဆာက္​ခဲ့​ေသာ္လည္း အဆုံး​မ​သတ္​ႏိုင္​ပါ​တကား’​ဟု ဆို​ၾက​လိမ့္မည္။ ထိုမွတစ္ပါး မည္သည့္​ဘုရင္​သည္ အျခား​ဘုရင္​တစ္​ပါး​ႏွင့္ စစ္တိုက္​ရန္​ခ်ီတက္​မည္​ျပဳ​စဥ္ စစ္သည္​ႏွစ္ေသာင္း​ႏွင့္​ခ်ီတက္​လာ​ေသာ အျခား​တစ္ဖက္​ကို စစ္သည္​တစ္ေသာင္း​ျဖင့္ ရင္ဆိုင္​၍​ရ​၊ မရ ဦးစြာ​ထိုင္​လ်က္ မ​သုံးသပ္​ဘဲ​ေန​မည္နည္း။ ရင္ဆိုင္​၍​မ​ရ​ႏိုင္​ပါက အျခား​ဘုရင္​သည္​အေဝး​၌​ရွိ​ေန​စဥ္ သံတမန္​ကို​ေစလႊတ္​၍ စစ္ေျပၿငိမ္း​ေရး​အတြက္ စကား​ကမ္းလွမ္း​ရ​ေပ​လိမ့္မည္။ ထိုနည္းတူ သင္​တို႔​အားလုံး​သည္​လည္း မိမိ​ဥစၥာ​ပစၥည္း​ရွိသမွ်​တို႔​ကို မ​စြန႔္ခြာ​ႏိုင္​လွ်င္ ငါ​၏​တပည့္​မ​ျဖစ္​ႏိုင္။ ဆား​သည္​ေကာင္း​၏။ သို႔ေသာ္ ဆား​သည္ အငန္​ဓာတ္​ကင္းမဲ့​သြား​လွ်င္ ၎​ကို မည္သည့္​အရာ​ျဖင့္​အရသာ​ျပန္​ရွိ​ေစ​မည္နည္း။ ေျမႀကီး​အတြက္​ျဖစ္ေစ၊ ေျမၾသဇာ​အတြက္​ျဖစ္ေစ အသုံး​မ​ဝင္​ေတာ့​သျဖင့္ ၎​ကို အျပင္​သို႔​ပစ္​လိုက္​တတ္​ၾက​၏။ ၾကား​စရာ​နား​ရွိ​ေသာ​သူ​သည္ ၾကား​ပါေစ”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။