႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 10:25-42

တစ္ခါက က်မ္းတတ္​ပုဂၢိဳလ္​တစ္​ဦး​သည္ ထ​၍ “ဆရာ၊ ထာဝရ​အသက္​ကို​အေမြ​ဆက္ခံ​ရန္ မည္သည့္​အမႈ​ကို အကြၽႏ္ုပ္​ျပဳ​ရ​ပါ​မည္နည္း”​ဟု ကိုယ္ေတာ္​ကို​အကဲစမ္း​၍​ေမးေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“ပညတ္​တရား​က်မ္း​တြင္ မည္သို႔​ေရး​ထား​သနည္း။ သင္​မည္သို႔​ဖတ္​ရ​သနည္း”​ဟု ေမး​ေတာ္မူ​လွ်င္ ထို​သူ​က “သင္​၏​ဘုရားသခင္​ထာဝရ​ဘုရား​ကို သင္​၏​စိတ္ႏွလုံး​အႂကြင္းမဲ့၊ သင္​၏​စိတ္​ဝိညာဥ္​တစ္ခုလုံး၊ သင္​၏​အစြမ္းသတၱိ​ရွိသမွ်​ႏွင့္ သင္​၏​အသိဉာဏ္​ရွိသမွ်​တို႔​ျဖင့္ ခ်စ္​ရ​မည္​ဟူ၍​လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္​ဝန္းက်င္​၌​ရွိ​ေသာ​သူ​ကို ကိုယ္​ႏွင့္အမွ်​ခ်စ္​ရ​မည္​ဟူ၍​လည္းေကာင္း ျဖစ္​ပါ​သည္”​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“မွန္​ေပ​၏။ ထို​အတိုင္း​ျပဳ​ေလာ့။ သို႔ျပဳလွ်င္ အသက္ရွင္​လိမ့္မည္”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို​သူ​သည္ မိမိကိုယ္ကို​ေျဖာင့္မတ္​ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ​လို​၍ “သို႔ျဖစ္လွ်င္ မည္သူ​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​၏​ဝန္းက်င္​၌​ရွိ​ေသာ​သူ​ျဖစ္​သနည္း”​ဟု ေယရႈ​အား ေမးေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ေယရႈ​က“လူ​တစ္​ဦး​သည္ ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​မွ ေဂ်ရိေခါ​ၿမိဳ႕​သို႔​ဆင္း​လာ​စဥ္ ဓားျပ​မ်ား​ႏွင့္​ႀကဳံေတြ႕​ရ​၏။ ဓားျပ​တို႔​သည္ သူ​၏​အဝတ္​မ်ား​ကို​ခြၽတ္​ယူ​ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္​ကာ သူ႔​ကို​ေသလုေျမာပါး​အေျခအေန​၌​ထားခဲ့​၍ ထြက္သြား​ၾက​၏။ ယဇ္ပုေရာဟိတ္​တစ္​ပါး​သည္ အေၾကာင္း​တိုက္ဆိုင္​၍ ထို​လမ္း​အတိုင္း​ဆင္း​လာ​ၿပီး ထို​သူ​ကို​ျမင္​လွ်င္ လမ္း​၏​အျခား​တစ္ဖက္​မွ ေရွာင္ကြင္း​သြား​ေလ​၏။ ထိုနည္းတူ ေလဝိ​အႏြယ္ဝင္​တစ္​ဦး​သည္​လည္း ထို​ေနရာ​သို႔​ေရာက္လာ​၍ သူ႔​ကို​ျမင္​လွ်င္ လမ္း​၏​အျခား​တစ္ဖက္​မွ ေရွာင္ကြင္း​သြား​ေလ​၏။ သို႔ေသာ္ ရွမာရိ​နယ္သား​တစ္​ဦး​သည္ ခရီး​သြား​ရင္း သူ႔​အနား​သို႔​ေရာက္လာ​၍ သူ႔​ကို​ျမင္​လွ်င္ ၾကင္နာ​စိတ္​ရွိ​သျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္​လ်က္ သူ​၏​ဒဏ္ရာ​မ်ား​အေပၚ ဆီ​ႏွင့္​စပ်စ္​ဝိုင္​ကို​ေလာင္း​ထည့္​ကာ အဝတ္​ႏွင့္​ပတ္စည္း​ေပး​၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔​ကို မိမိ​၏​တိရစာၦန္​ေပၚ​တင္​လ်က္ တည္းခိုခန္း​သို႔ ေခၚေဆာင္​သြား​၍ ျပဳစု​ေစာင့္ေရွာက္​ေလ​၏။ ေနာက္တစ္ေန႔​တြင္ေဒနာရိႏွစ္​ျပား​ကို​ထုတ္​၍ တည္းခိုခန္း​ပိုင္ရွင္​အား​ေပး​ၿပီးလွ်င္ ‘ဤ​သူ​ကို ျပဳစု​ေစာင့္ေရွာက္​ေပး​ပါ။ ေနာက္ထပ္ ကုန္က်​သမွ်​ကို အကြၽႏ္ုပ္​ျပန္လာ​ေသာအခါ သင့္​အား ျပန္​ေပး​ပါ​မည္’​ဟု ေျပာ​ေလ​၏။ ထို​သူ​သုံး​ဦး​တို႔​တြင္ မည္သူ​သည္ ဓားျပ​လက္​တြင္း​သို႔ က်ေရာက္​ခဲ့​သူ​၏​ဝန္းက်င္​၌​ရွိ​ေသာ​သူ ျဖစ္​သည္​ဟု သင္​ထင္​သနည္း”​ဟူ၍ ေမး​ေတာ္မူ​၏။ ထို​သူ​က​လည္း “သူ႔​အေပၚ​က႐ုဏာ​ျပ​ေသာ​သူ​ျဖစ္​ပါ​၏”​ဟု ေလွ်ာက္​လွ်င္ ေယရႈ​က“သင္​သည္​လည္း သြား​၍ ထိုနည္းတူ​ျပဳ​ေလာ့”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ သူ​တို႔​သည္ ခရီး​ဆက္​သြား​စဥ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ႐ြာ​တစ္​႐ြာ​သို႔​ဝင္​ေတာ္မူ​ရာ မာသ​အမည္​ရွိ​ေသာ​အမ်ိဳးသမီး​တစ္​ဦး​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ကို မိမိ​အိမ္​၌​လက္ခံ​ႀကိဳဆို​ေလ​၏။ ထို​အမ်ိဳးသမီး​တြင္ မာရိ​ဟု​ေခၚ​ေသာ​ညီမ​တစ္​ေယာက္​ရွိ​၏။ သူ​သည္ သခင္​ဘုရား​၏​ေျခ​ေတာ္​ရင္း​၌​ထိုင္​လ်က္ ကိုယ္ေတာ္​၏​တရား​စကား​ကို နားေထာင္​ေန​၏။ မာသ​မူကား ဧည့္ခံ​ျခင္း​အမႈ​မ်ား​ေၾကာင့္ စိတ္​ပူပန္​သျဖင့္ အထံ​ေတာ္​သို႔​ခ်ဥ္းကပ္​လ်က္ “သခင္​ဘုရား၊ ကြၽန္မ​၏​ညီမ​သည္ ကြၽန္မ​တစ္ဦးတည္း​သာ ဧည့္ဝတ္​ျပဳ​ရန္​ပစ္​ထား​ခဲ့​သည္​ကို ကိုယ္ေတာ္​ဂ႐ုမစိုက္​ဘဲ​ေန​ေတာ္မူ​သေလာ။ ကြၽန္မ​ကို​ကူညီ​ရန္ သူ႔​အား အမိန႔္​ရွိ​ေတာ္မူ​ပါ”​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏။ သခင္​ဘုရား​က​လည္း“မာသ၊ မာသ၊ သင္​သည္ မ်ားစြာ​ေသာ​အမႈ​တို႔​အတြက္​စိုးရိမ္​လ်က္ ေႏွာင့္ယွက္​ျခင္း​ကို​ခံ​ေန​ရ​၏။ သို႔ေသာ္ လိုအပ္​ေသာ​အရာ​သည္ တစ္ခုတည္း​ရွိ​၏။ မာရိ​သည္ ထို​ေကာင္းျမတ္​သည့္​အပိုင္း​ကို ေ႐ြးခ်ယ္​ၿပီ​ျဖစ္၍ ၎​ကို သူ႔​ထံမွ​မ​ႏုတ္​မ​ပယ္​ရာ”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။