ေယာဘဝတၳဳ 4:12-21

ငါ့​နား​ထဲတြင္ တိုးညႇင္း​ေသာ​စကားသံ​တစ္​ခု​ကို သဲ့သဲ့ေလး​ၾကား​ရ​၏​။ လူ​တို႔​အိပ္ေမာက်​ေန​ခ်ိန္ ည​စိတ္အာ႐ုံ​ထဲတြင္ ပူပန္စရာ​အေတြး​မ်ား ေရာက္လာ​၍ ေၾကာက္႐ြံ႕​ထိတ္လန႔္​ျခင္း​သည္ ငါ့​ကို​ဝိုင္းရံ​သျဖင့္ ငါ့​အ႐ိုး​ရွိသမွ်​တို႔​သည္ တုန္လႈပ္​ၾက​ပါ​၏​။ ဝိညာဥ္​တစ္ပါး​သည္ ငါ့​ေရွ႕​မွ​ေ႐ြ႕လ်ား​သြား​သျဖင့္ ငါ့​တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးထ​မိ​ပါ​၏​။ ထို​ဝိညာဥ္​သည္ မလႈပ္မယွက္​ရပ္​ေန​၏​။ သို႔ေသာ္ သူ႔​႐ုပ္သြင္​ကို ငါ​မ​ေဖာ္ျပ​တတ္​။ သူ႔​သဏၭာန္​ကို​သာ ငါ​ျမင္​ရ​၏​။ တိတ္ဆိတ္​ေန​၏​။ ထို႔ေနာက္ အသံ​တစ္​ခု​ကို ငါ​ၾကား​ရ​၏​။ ေသမ်ိဳး​ျဖစ္​ေသာ​လူ​သည္ ဘုရားသခင္​ေရွ႕​တြင္ ေျဖာင့္မတ္​ႏိုင္​မည္ေလာ​။ လူ​သည္ သူ႔​ကို​ဖန္ဆင္း​ေသာ​အရွင္​ေရွ႕​တြင္ စင္ၾကယ္​ႏိုင္​မည္ေလာ​။ မိမိ​အေစအပါး​တို႔​ကို အယုံအၾကည္​ရွိ​ေတာ္​မ​မူ​၊ မိမိ​ေကာင္းကင္တမန္​တို႔​ကို​ပင္ အျပစ္ရွိ​သည္​ဟု စီရင္​ေတာ္မူ​လွ်င္ ေျမမႈန႔္​တြင္​အုတ္ျမစ္​ခ်​ထား​ေသာ​႐ႊံ႕​အိမ္​၌ ေနထိုင္​ၾက​ၿပီး ပိုးေကာင္​ကဲ့သို႔ အမႈန႔္ေခ်​၍​ရ​ေသာ​သူ​တို႔​ကို​မူ အဘယ္​ဆိုဖြယ္​ရွိ​သနည္း​။ သူ​တို႔​သည္ ေနထြက္ခ်ိန္​ႏွင့္ ေနဝင္ခ်ိန္​ၾကား​၌​ပင္ အမႈန႔္​ျဖစ္သြား​ႏိုင္​၏​။ သတိ​မ​ထား​မိ​ခ်ိန္​မွာပင္ အစဥ္​ပ်က္စီး​သြား​ႏိုင္​၏​။ သူ​တို႔​တဲဆိုင္းႀကိဳး​ဆြဲျဖဳတ္​ခံရ​၏​။ သူ​တို႔​သည္ ဉာဏ္ပညာမဲ့​လ်က္ ေသသြား​ၾက​ရ​၏​။