ေယာဘဝတၳဳ 32:11-22

ၾကည့္​ပါ​။ သင္​တို႔​ေျပာ​မည့္​စကား​ကို အကြၽႏ္ုပ္​ေစာင့္ေမွ်ာ္​ေန​ခဲ့​၏​။ သင္​တို႔​ျပန္ေျပာ​ရ​မည့္​စကား​ကို​ရွာႀကံ​ေနစဥ္ သင္​တို႔​၏​အက်ိဳးသင့္​အေၾကာင္းသင့္​စကား​ကို အကြၽႏ္ုပ္​နားစြင့္​ေန​ခဲ့​၏​။ အကြၽႏ္ုပ္​ေစ့ေစ့​နားေထာင္​ေန​ခဲ့​ေသာ္လည္း သင္​တို႔​တြင္ ေယာဘ​၏​စကား​ကို ျပန္လည္​ေခ်ပ​ႏိုင္​ေသာ​သူ တစ္ေယာက္​မွ်​မ​ရွိ​ပါ​။ ‘​ဉာဏ္ပညာ​ကို ငါ​တို႔​ေတြ႕​ၿပီ​’​ဟု သင္​တို႔​မ​ေျပာ​မိ​ေစ​ၾက​ႏွင့္​။ သူ႔​ကို ႏိုင္​ေသာ​သူ​မွာ လူ​မ​ဟုတ္​၊ ဘုရားသခင္​ျဖစ္​ေတာ္မူ​၏​။ ေယာဘ​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​ဆန႔္က်င္​၍ တိုက္႐ိုက္​ေျပာ​သည္​မ​ဟုတ္​။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္​တို႔​ေျပာ​သကဲ့သို႔ သူ႔​ကို အကြၽႏ္ုပ္​ျပန္ေျပာ​မည္​မ​ဟုတ္​။ သူ​တို႔ စိတ္ပ်က္​ကုန္​ၾက​ၿပီ​။ ဘာမွ်​ျပန္​မ​ေျပာ​ၾက​ေတာ့​ပါ​။ ေျပာစရာ​စကား​ပင္ မ​ရွိ​ၾက​ေတာ့​ပါ​။ သူ​တို႔ ဘာမွ်​မ​ေျပာ​၊ ဘာမွ်​မ​တုံ႔ျပန္​ႏိုင္​ဘဲ ရပ္​ေန​သည္​ကို အကြၽႏ္ုပ္​ေစာင့္​ေန​ရ​မည္ေလာ​။ အကြၽႏ္ုပ္​လည္း ေျပာ​သင့္​သည္​ကို ေျပာ​၍ အကြၽႏ္ုပ္​၏​ထင္ျမင္ခ်က္​ကို ေဖာ္ျပ​မည္​။ အေၾကာင္းမူကား အကြၽႏ္ုပ္​မွာ ေျပာစရာ​စကား အမ်ားအျပား​ရွိ​၏​။ အကြၽႏ္ုပ္​အတြင္း​ရွိ ဝိညာဥ္​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​ကို ႏႈိးေဆာ္​လ်က္​ေန​၏​။ ၾကည့္​ပါ​။ အကြၽႏ္ုပ္​အထဲ​၌ ပိတ္ဆို႔​ထား​ေသာ​စပ်စ္ဝိုင္​ကဲ့သို႔​၊ ကြဲထြက္​ေတာ့​မည့္​ဝိုင္သားေရဘူး​အသစ္​ကဲ့သို႔ ျဖစ္​ေန​၏​။ အကြၽႏ္ုပ္​ေျပာ​မွ စိတ္သက္သာရာ​ရ​ေတာ့​မည္​။ ႏႈတ္ခမ္း​ကို​ဖြင့္​၍ ျပန္ေျပာ​ေတာ့​မည္​။ မည္သူ႔​ကို​မွ် မ်က္ႏွာ​မ​လိုက္​ပါ​။ မည္သူ႔​ကို​မွ် မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး​ၿပီး မ​ေျပာ​ပါ​။ မည္ကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး​ရ​မည္​ကို​လည္း မ​သိ​ပါ​။ ထိုသို႔​ျပဳ​မိ​ခဲ့​လွ်င္ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​ဖန္ဆင္း​ေတာ္မူ​ေသာ​အရွင္​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​ကို ခ်က္ခ်င္း​ဒဏ္ခတ္​ေတာ္မူ​မည္​။