ေယာဘဝတၳဳ 3:20-26

ဒုကၡေရာက္​ေန​သူ​ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အလင္း​ေပး​သနည္း​။ ခါးသီး​စြာ​ခံစား​ေန​ရ​သူ​တို႔​ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္ရွင္​ခြင့္​ေပး​သနည္း​။ ေသ​ျခင္း​ကို​ေတာင့္တ​ေသာ​သူ​တို႔​သည္ ေသ​ခြင့္​ကို မ​ရ​ၾက​။ သူ​တို႔​သည္ ဝွက္ထား​ေသာ​ဘ႑ာ​ထက္ ေသ​ျခင္း​ကို သာ၍​ရွာေဖြ​ၾက​၏​။ သခ်ႋဳင္း​ကို​သာ​ရွာေတြ႕​လွ်င္ အဘယ္​မွ်​ေလာက္ ဝမ္းေျမာက္​ေပ်ာ္႐ႊင္​ၾက​မည္နည္း​။ လမ္း​ေပ်ာက္​ေန​သူ​၊ ဘုရားသခင္​ဆီးတားပိတ္ဆို႔​ထား​ေသာ​သူ​ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အလင္း​ေပး​သနည္း​။ ငါ​သည္ စားေသာက္​ရ​မည့္​အစား ငိုေႂကြး​ေန​ရ​ပါ​၏​။ ေရ​စီးဆင္း​သကဲ့သို႔ ညည္းတြား​ေန​ရ​ပါ​၏​။ ငါ​ေၾကာက္႐ြံ႕​ထိတ္လန႔္​ေသာ​အရာ​သည္ ငါ့​အေပၚ​သို႔ က်ေရာက္​လာ​ၿပီ​။ ငါ​စိုးရိမ္​ေသာ​အမႈ​ကို ငါ​ႀကဳံ​ရ​ေလ​ၿပီ​။ ဒုကၡဆင္းရဲ​ႏွင့္​ႀကဳံ​ေန​ရ​ၿပီ​ျဖစ္၍ ငါ​၌ ဝမ္းေျမာက္​ျခင္း​မ​ရွိ​။ ၿငိမ္သက္​ျခင္း​မ​ရွိ​။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း​ေန​ခြင့္​မ​ရ​ေတာ့​ၿပီ​”​ဟု ညည္းဆို​ေလ​၏​။