ေယာဘဝတၳဳ 3:11-26

ငါ​သည္ ေမြးစ​ကပင္ အဘယ္ေၾကာင့္ မ​ေသ​ရ​သနည္း​။ အမိ​ဝမ္း​ထဲက​ထြက္လာ​စဥ္ကပင္ အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္​မ​ခ်ဳပ္ၿငိမ္း​ရ​သနည္း​။ ဒူး​တို႔​သည္​လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့​ကို​ႀကိဳဆို​ၾက​သနည္း​။ အဘယ္ေၾကာင့္ ႏို႔​ကို ငါ​စို႔​ရ​သနည္း​။ ထိုသို႔​သာ​မ​ျဖစ္​ခဲ့​လွ်င္ ငါ​သည္ ယခု ၿငိမ္းခ်မ္း​စြာ​လဲေလ်ာင္း​ရ​ေလ​ၿပီ​။ အိပ္စက္​အနားယူ​ရ​ေလ​ၿပီ​။ မိမိ​တို႔​အတြက္ ၿပိဳပ်က္​ရာ​မ်ား​ကို​ျပန္လည္​တည္ေဆာက္​ေန​ၾက​ေသာ ရွင္ဘုရင္​မ်ား​၊ ေလာကီ​အႀကံေပးသူ​မ်ား​၊ ေ႐ႊ​ကို​ပိုင္ဆိုင္​၍ မိမိ​တို႔​အိမ္​ကို ေငြ​ျဖင့္​ျပည့္​ေစ​ေသာ မင္းညီမင္းသား​မ်ား​ႏွင့္အတူ အိပ္စက္​အနားယူ​ေန​ရ​ၿပီ​။ သို႔မဟုတ္ ငါ​သည္ ေျမျမႇဳပ္​ခံရ​သည့္​အေသေမြး​ေသာ​ကေလး​ကဲ့သို႔​လည္းေကာင္း​၊ အလင္း​မ​ျမင္​လိုက္​ရ​ေသာ​ကေလး​ကဲ့သို႔​လည္းေကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ မ​ျဖစ္​ရ​သနည္း​။ ထို​ေနရာ​တြင္ လူဆိုး​တို႔​ဒုကၡ​မ​ေပး​ႏိုင္​။ ထို​ေနရာ​တြင္ ေမာပန္း​သူ​တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္း​စြာ​ေန​ရ​၏​။ ထို​ေနရာ​တြင္ အဓမၼေစခိုင္းသံ​မ်ား​မ​ၾကား​ရ​ဘဲ အက်ဥ္းသား​တို႔ ေအးခ်မ္း​စြာ​ေန​ၾက​ရ​၏​။ ထို​ေနရာ​တြင္ အယုတ္​အျမတ္​ဟူ၍ မ​ရွိ​။ ကြၽန္​သည္​လည္း သခင့္​လက္​မွ​လြတ္ေျမာက္​ရ​၏​။ ဒုကၡေရာက္​ေန​သူ​ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အလင္း​ေပး​သနည္း​။ ခါးသီး​စြာ​ခံစား​ေန​ရ​သူ​တို႔​ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္ရွင္​ခြင့္​ေပး​သနည္း​။ ေသ​ျခင္း​ကို​ေတာင့္တ​ေသာ​သူ​တို႔​သည္ ေသ​ခြင့္​ကို မ​ရ​ၾက​။ သူ​တို႔​သည္ ဝွက္ထား​ေသာ​ဘ႑ာ​ထက္ ေသ​ျခင္း​ကို သာ၍​ရွာေဖြ​ၾက​၏​။ သခ်ႋဳင္း​ကို​သာ​ရွာေတြ႕​လွ်င္ အဘယ္​မွ်​ေလာက္ ဝမ္းေျမာက္​ေပ်ာ္႐ႊင္​ၾက​မည္နည္း​။ လမ္း​ေပ်ာက္​ေန​သူ​၊ ဘုရားသခင္​ဆီးတားပိတ္ဆို႔​ထား​ေသာ​သူ​ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အလင္း​ေပး​သနည္း​။ ငါ​သည္ စားေသာက္​ရ​မည့္​အစား ငိုေႂကြး​ေန​ရ​ပါ​၏​။ ေရ​စီးဆင္း​သကဲ့သို႔ ညည္းတြား​ေန​ရ​ပါ​၏​။ ငါ​ေၾကာက္႐ြံ႕​ထိတ္လန႔္​ေသာ​အရာ​သည္ ငါ့​အေပၚ​သို႔ က်ေရာက္​လာ​ၿပီ​။ ငါ​စိုးရိမ္​ေသာ​အမႈ​ကို ငါ​ႀကဳံ​ရ​ေလ​ၿပီ​။ ဒုကၡဆင္းရဲ​ႏွင့္​ႀကဳံ​ေန​ရ​ၿပီ​ျဖစ္၍ ငါ​၌ ဝမ္းေျမာက္​ျခင္း​မ​ရွိ​။ ၿငိမ္သက္​ျခင္း​မ​ရွိ​။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း​ေန​ခြင့္​မ​ရ​ေတာ့​ၿပီ​”​ဟု ညည္းဆို​ေလ​၏​။