ေယာဘဝတၳဳ 14:1-9

မိန္းမ​မွ​ေမြး​လာ​ေသာ​လူ​သည္ အသက္တာ​တိုေတာင္း​၍ ဆင္းရဲဒုကၡ​မ်ား​ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္​ေန​ပါ​၏​။ ပန္း​ကဲ့သို႔​ပြင့္​ၿပီး ညႇိဳးႏြမ္း​သြား​ရ​ပါ​၏​။ အရိပ္​ကဲ့သို႔​ေ႐ြ႕လ်ား​ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္​သြား​ရ​ပါ​၏​။ ထိုသို႔ေသာ​သူ​ကို ကိုယ္ေတာ္​ၾကည့္မွတ္​ေတာ္မူ​မည္ေလာ​။ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​လည္း တရားစီရင္​ရန္ ေရွ႕​ေတာ္​သို႔ လာ​ေစ​ေတာ္မူ​မည္ေလာ​။ မစင္ၾကယ္​ေသာ​အရာ​ထဲမွ စင္ၾကယ္​ေသာ​အရာ​ကို အဘယ္သူ ေပၚထြက္​ေစ​ႏိုင္​သနည္း​။ အဘယ္သူ​မွ်​မ​ရွိ​ပါ​။ လူ႔​သက္တမ္း​သည္ သတ္မွတ္​ထား​ၿပီးသား​ျဖစ္​၏​။ သူ​အသက္ရွင္​ရ​မည့္​လ​မ်ား​သည္ ကိုယ္ေတာ့္​ထံ၌ ရွိ​၏​။ သူ​မ​ေက်ာ္လြန္​ႏိုင္​ေသာ​အသက္​အပိုင္းအျခား​ကို ကိုယ္ေတာ္​သတ္မွတ္​ထား​ၿပီး​ျဖစ္​၏​။ သူရင္းငွား​ကဲ့သို႔ သူ​သည္ တစ္ေန႔တာ​ကုန္ဆုံး​ၿပီးေနာက္ အနားယူ​အပန္းေျဖ​ရ​မည့္​အေၾကာင္း သူ႔​ထံမွ​မ်က္ႏွာလႊဲ​၍ တစ္ဦးတည္း​ေန​ေစ​ေတာ္မူ​ပါ​။ သစ္ပင္​၌ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္​ရွိ​၏​။ ခုတ္လွဲ​ခံရ​ေသာ္လည္း ေသ​မ​သြား​ဘဲ အတက္​ျပန္ေပါက္​၍ အၫြန႔္​မ်ား​ထြက္လာ​တတ္​၏​။ အျမစ္​တို႔​သည္ ေျမ​ေအာက္​တြင္​အို​သြား​၍ အငုတ္​သည္ ေျမ​ေပၚတြင္​ေသ​သြား​လွ်င္​လည္း ေရ​အေငြ႕အသက္​ရ​ေသာအခါ အတက္ေပါက္​၍ အပင္ေပါက္​ကဲ့သို႔ အခက္အလက္ ထြက္လာ​လိမ့္မည္​။