႐ွင္ေယာဟန္ခရစ္ဝင္ 21:4-12

မိုးလင္း​ခ်ိန္​ေရာက္​ေသာအခါ ေယရႈ​သည္ ကမ္းစပ္​တြင္​ရပ္​ေန​ေတာ္မူ​၏။ သို႔ရာတြင္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ ေယရႈ​ျဖစ္​ေၾကာင္း​ကို​မ​သိ​ၾက။ ထိုအခါ ေယရႈ​က“ခ်စ္​သား​တို႔၊ သားငါး​တစ္စုံတစ္ရာ​ရွိ​သေလာ”​ဟု သူ​တို႔​အား​ေမး​ေတာ္မူ​လွ်င္ သူ​တို႔​က “မ​ရွိ​ပါ”​ဟု ျပန္​ေျပာ​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“ေလွ​၏​ယာ​ဘက္​တြင္ ပိုက္ကြန္​ကို​ပစ္ခ်​ၾက​ေလာ့။ ထိုသို႔ျပဳလွ်င္ ရ​ၾက​လိမ့္မည္”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ​တို႔​သည္ ပိုက္ကြန္​ကို​ပစ္ခ်​ၾက​ရာ ငါး​မ်ားစြာ​မိ​သျဖင့္ ပိုက္ကြန္​ကို​ဆြဲ​တင္​၍​မ​ရ​ႏိုင္​ၾက​ေတာ့​ေပ။ ထိုအခါ ေယရႈ​ခ်စ္​ေတာ္မူ​ေသာ​တပည့္​ေတာ္​က ေပတ႐ု​အား “သခင္​ဘုရား​ေပ​တည္း”​ဟု ဆို​ေလ​၏။ ရွိမုန္​ေပတ႐ု​သည္ သခင္​ဘုရား​ျဖစ္​ေၾကာင္း ၾကား​ေသာအခါ အဝတ္ခြၽတ္​ထား​သည္​ျဖစ္၍ အေပၚ​အဝတ္​ကို ခါး​၌​စည္း​ၿပီးလွ်င္ ပင္လယ္​ထဲသို႔​ခုန္ဆင္း​ေလ​၏။ အျခား​တပည့္​ေတာ္​တို႔​မူကား ကမ္း​ႏွင့္​မ​ေဝး​လွ​ဘဲ ကိုက္​တစ္ရာ​ခန႔္​သာ​ကြာ​သည့္​ေနရာ​၌​ရွိ​ၾက​ေသာေၾကာင့္ ငါး​ႏွင့္​ျပည့္​ေန​ေသာ​ပိုက္ကြန္​ကို​ဆြဲ​လ်က္ ေလွ​ငယ္​ျဖင့္​လာ​ၾက​၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သူ​တို႔​သည္ ကုန္း​ေပၚသို႔​ေရာက္​ၾက​ေသာအခါ မီးခဲ​ပုံ​ႏွင့္ ထို​မီးခဲ​ပုံ​ေပၚ​တင္​ထား​ေသာ​ငါး​ကို​လည္းေကာင္း၊ မုန႔္​ကို​လည္းေကာင္း ေတြ႕​ၾက​၏။ ေယရႈ​က“ယခု​ဖမ္းမိ​ေသာ​ငါး​အခ်ိဳ႕​ကို ယူ​ခဲ့​ၾက​ေလာ့”​ဟု သူ​တို႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​သျဖင့္ ရွိမုန္​ေပတ႐ု​သည္ ေလွ​ေပၚသို႔​တက္​၍ ပိုက္ကြန္​ကို ကုန္း​ေပၚသို႔​ဆြဲ​တင္​ရာ ငါး​ႀကီး​တစ္ရာ​ငါးဆယ့္​သုံး​ေကာင္​ႏွင့္​ျပည့္​လ်က္​ရွိ​၏။ ထိုမွ်ေလာက္​မ်ား​ေသာ္လည္း ပိုက္ကြန္​သည္​မ​စုတ္ၿပဲ​ခဲ့​ေပ။ ေယရႈ​က“လာ​၍​နံနက္စာ​ကို​စား​ၾက​ေလာ့”​ဟု သူ​တို႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ သခင္​ဘုရား​ျဖစ္​ေၾကာင္း သိ​ၾက​ေသာေၾကာင့္ မည္သူ​က​မွ် “အရွင္​သည္​မည္သူ​နည္း”​ဟု မ​ေမး​ဝံ့​ၾက။