ေဟ႐ွာယအနာဂတၱိက်မ္း 40:1-17

သင္​တို႔​၏​ဘုရားသခင္​က “​ငါ​၏​လူမ်ိဳး​ေတာ္​ကို ႏွစ္သိမ့္​ေပး​ၾက​။ ႏွစ္သိမ့္​ေပး​ၾက​”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏​။ “​စစ္ပြဲ ၿပီးဆုံး​ၿပီ​။ ထာဝရဘုရား​၏​လက္​ေတာ္​မွ မိမိ​အျပစ္​အတြက္ ႏွစ္ဆ​ခံယူ​ၿပီး​ၿပီ​ျဖစ္၍ အျပစ္​လည္း ခြင့္လႊတ္​ျခင္း​ခံရ​ၿပီ​”​ဟု ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​အား ေၾကညာ​ၿပီး ႏွစ္သိမ့္​ေပး​ေလာ့​။ ေႂကြးေၾကာ္​သံ​တစ္​ခု​မွာ “​ေတာကႏၲာရ​၌ ထာဝရဘုရား​ႂကြ​ေတာ္မူ​မည့္​လမ္း​ကို ျပင္ဆင္​ၾက​ေလာ့​။ သဲကႏၲာရ​၌ ငါ​တို႔​၏​ဘုရားသခင္​ႂကြ​ေတာ္မူ​မည့္ လမ္းမႀကီး​ကို ေျဖာင့္တန္း​ေစ​ၾက​ေလာ့​။ ခ်ိဳင့္ဝွမ္း​ရွိသမွ်​ကို ဖို႔​၍ ေတာင္ႀကီး​ေတာင္ငယ္​ရွိသမွ်​ကို ၿဖိဳ​ရ​မည္​။ မညီညာ​ေသာ​ေျမ​သည္ ေခ်ာေမြ႕​၍ ၾကမ္းတမ္း​ေသာ​ေနရာ​တို႔​သည္ လြင္ျပင္​ျဖစ္သြား​မည္​။ ထာဝရဘုရား​၏​ဘုန္းအသေရ​ေတာ္​သည္ ထင္ရွား​ေတာ္မူ​မည္​။ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ အတူတကြ​ဖူးျမင္​ရ​ၾက​လိမ့္မည္​။ အကယ္စင္စစ္ ထာဝရဘုရား​၏​ႏႈတ္​ေတာ္​မွ မိန႔္​ေတာ္မူ​ၿပီ​”​ဟူ၍​ျဖစ္​၏​။ အသံ​တစ္​ခု​က “​ဟစ္ေၾကာ္​ေလာ့​”​ဟု ဆို​လွ်င္ တစ္ေယာက္​က “​မည္သည့္​အရာ​ကို ဟစ္ေၾကာ္​ရ​မည္နည္း​”​ဟု ေမး​ေသာ္ “​လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ ျမက္ပင္​ျဖစ္​ၾက​၏​။ သူ​တို႔​၏​ေကာင္းျမတ္​ျခင္း​ရွိသမွ်​သည္​လည္း ကြင္းျပင္​၌​ရွိ​ေသာ​ပန္းပြင့္​ကဲ့သို႔​ျဖစ္​ၾက​၏​။ ထာဝရဘုရား​အသက္​ရႉထုတ္​လိုက္​ေသာအခါ ျမက္ပင္​သည္ ေျခာက္ေသြ႕​၍ ပန္းပြင့္​သည္ ညႇိဳးႏြမ္း​သြား​၏​။ အကယ္စင္စစ္ လူ​တို႔​သည္ ျမက္ပင္​ျဖစ္​ၾက​၏​။ ျမက္ပင္​သည္ ေျခာက္ေသြ႕​တတ္​၏​။ ပန္းပြင့္​သည္ ညႇိဳးႏြမ္း​တတ္​၏​။ ငါ​တို႔​ဘုရားသခင္​၏​ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္​မူကား အစဥ္အၿမဲ​တည္​လိမ့္မည္​”​ဟု ဆို​ေလ​၏​။ အို ဇိအုန္​ေတာင္​၊ ေကာင္းျမတ္​ေသာ​သတင္း​ယူေဆာင္​လာ​ေသာ​သူ​၊ ျမင့္မား​ေသာ​ေတာင္​ေပၚသို႔ တက္​ေလာ့​။ အို ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​၊ ေကာင္းျမတ္​ေသာ​သတင္း​ယူေဆာင္​လာ​ေသာ​သူ​၊ သင့္​အသံ​ကို အစြမ္း​ကုန္​လႊင့္​ေလာ့​။ အသံ​ကို​လႊင့္​ေလာ့​။ မ​ေၾကာက္​ႏွင့္​။ “​ၾကည့္ရႈ​ေလာ့​။ ဤသည္ကား သင္​တို႔​၏​ဘုရားသခင္​ေပတည္း​”​ဟု ယုဒ​ၿမိဳ႕​တို႔​အား ေျပာၾကား​ေလာ့​။ ၾကည့္ရႈ​ေလာ့​။ ဘုရားရွင္​ထာဝရဘုရား​သည္ တန္ခိုး​ျဖင့္​ႂကြလာ​ေတာ္မူ​၏​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ လက္႐ုံး​ေတာ္​ျဖင့္ အုပ္စိုး​ေတာ္မူ​၏​။ ၾကည့္ရႈ​ေလာ့​။ ဆုလာဘ္​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ႏွင့္အတူ​ရွိ​၏​။ အဖိုးအခ​သည္ ကိုယ္ေတာ္​၏​ေရွ႕​ေတာ္​၌​ရွိ​၏​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ သိုးထိန္း​ကဲ့သို႔ သိုးစု​ကို ထိန္းေက်ာင္း​ေတာ္မူ​မည္​။ သိုးသငယ္​တို႔​ကို လက္႐ုံး​ေတာ္​ျဖင့္​စုစည္း​၍ ရင္ခြင္​၌​ေပြ႕ပိုက္​ေတာ္မူ​မည္​။ သားငယ္​ရွိ​ေသာ​သိုးမ​တို႔​ကို​လည္း ညင္ညင္သာသာ​ပို႔ေဆာင္​ေတာ္မူ​မည္​။ ေရ​ကို လက္ခုပ္​ျဖင့္ ျခင္တြယ္​ေသာ​သူ​၊ ေကာင္းကင္​ကို လက္​ျဖင့္​တိုင္းထြာ​ေသာ​သူ​၊ ေျမမႈန႔္​ကို ျခင္ေတာင္း​ျဖင့္​ခ်င့္​ေသာ​သူ​၊ ေတာင္ႀကီး​ကို ကတၱား​ျဖင့္​လည္းေကာင္း​၊ ေတာင္ငယ္​ကို ခ်ိန္ခြင္​ျဖင့္​လည္းေကာင္း ခ်ိန္တြယ္​ေသာ​သူ​ကား မည္သူ​နည္း​။ ထာဝရဘုရား​၏​ဝိညာဥ္​ေတာ္​ကို မည္သူ​လမ္းၫႊန္​ႏိုင္​သနည္း​။ ကိုယ္ေတာ့္​ကို အႀကံေပးသူ​၊ ၫႊန္ၾကား​သူ​ကား မည္သူ​နည္း​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ မည္သူ​ႏွင့္​တိုင္ပင္​ေတာ္မူ​သနည္း​။ အသိဉာဏ္​ကို ကိုယ္ေတာ္​အား မည္သူ​ေပး​သနည္း​။ တရားမွ်တ​ျခင္း​လမ္း​ကို ကိုယ္ေတာ္​အား မည္သူ​သင္ၾကား​ေပး​သနည္း​။ အသိပညာ​ကို ကိုယ္ေတာ္​အား မည္သူ​သင္ၾကား​ေပး​သနည္း​။ ထိုးထြင္းသိျမင္​ျခင္း​လမ္း​ကို ကိုယ္ေတာ္​အား မည္သူ​ျပသ​ေပး​သနည္း​။ လူမ်ိဳး​တို႔​ကို ေရပုံး​ထဲမွ​ေရတစ္စက္​ကဲ့သို႔​၊ ခ်ိန္ခြင္​ေပၚမွ ဖုန္မႈန႔္​ကဲ့သို႔ ထင္မွတ္​၍ ကြၽန္း​တို႔​ကို ျမဴမႈန္​ကဲ့သို႔ ကိုင္​ေတာ္မူ​၏​။ လက္ဘႏြန္​ေတာ​သည္ မီးေမႊး​ရန္​မ​လုံေလာက္​။ ထို​ေတာ​ရွိ​ေတာ႐ိုင္းတိရစာၦန္​တို႔​သည္​လည္း မီးရႈိ႕ရာယဇ္​အတြက္​မ​လုံေလာက္​။ လူမ်ိဳး​အားလုံး​တို႔​သည္ ကိုယ္ေတာ္​၏​ေရွ႕​ေတာ္​၌ ဘာမွ်​မ​ဟုတ္​။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ သူ​တို႔​ကို အနတၱသက္သက္​၊ အခ်ည္းႏွီးသက္သက္​ထက္ သာ၍​ငယ္​သည္​ဟု ထင္မွတ္​ေတာ္မူ​၏​။