ေဟၿဗဲဩဝါဒစာ 6:13-20

ဘုရားသခင္​သည္ အာျဗဟံ​အား ကတိ​ေပး​ေတာ္မူ​ေသာအခါ တိုင္တည္​ေျပာဆို​ရန္ မိမိ​ထက္ ႀကီးျမတ္​ေသာ​သူ​မ​ရွိ​ေသာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို​တိုင္တည္​ေျပာဆို​၍ “ငါ​သည္ အမွန္ပင္ သင့္​ကို အစဥ္အၿမဲ​ေကာင္းခ်ီး​ေပး​၍ သင္​၏​အမ်ိဳးအႏြယ္​ကို တိုးပြား​မ်ားျပား​ေစ​မည္”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ဤသို႔ျဖင့္ အာျဗဟံ​သည္ စိတ္ရွည္​စြာ​ေစာင့္ဆိုင္း​သျဖင့္ ကတိ​ေတာ္​ကို​ခံစား​ရရွိ​ခဲ့​၏။ လူ​တို႔​သည္ မိမိ​တို႔​ထက္ ႀကီးျမတ္​ေသာ​သူ​ကို တိုင္တည္​ေျပာဆို​ၾက​ၿပီး ထိုသို႔​အတည္ျပဳ​ေျပာဆို​ေသာ​ကတိ​သစၥာ​သည္ အျငင္းပြား​မႈ​အားလုံး​ကို ရပ္စဲ​ေစ​တတ္​၏။ ထိုနည္းတူ ဘုရားသခင္​သည္ မိမိ​အႀကံအစည္​ေတာ္​မ​ေျပာင္းလဲ​ႏိုင္​ေၾကာင္း ကတိ​ေတာ္​ကို​အေမြ​ဆက္ခံ​သူ​မ်ား​အား ပိုမို​ထင္ရွား​စြာ​ျပ​လို​၍ ကတိ​သစၥာ​ျပဳ​ျခင္း​ျဖင့္ အာမခံ​ေတာ္မူ​၏။ ဤသည္ကား ေရွ႕၌​ျပင္ဆင္​ထား​ေသာ​ေမွ်ာ္လင့္​ျခင္း​ကို ဆြတ္ခူး​ႏိုင္​ရန္​အတြက္ ထြက္ေျပး​လာ​ေသာ​ငါ​တို႔​သည္ ဘုရားသခင္​မုသား​မ​သုံး​ႏိုင္​ေသာ​အရာ​တည္းဟူေသာ မ​ေျပာင္းလဲ​ႏိုင္​သည့္​အရာ​ႏွစ္​ပါး​အားျဖင့္ ႀကီးမား​ေသာ​ႏွစ္သိမ့္​မႈ​ကို​ခံစား​ရ​ၾက​မည့္​အေၾကာင္း​တည္း။ ထို​ေမွ်ာ္လင့္​ျခင္း​သည္ ငါ​တို႔​၏​စိတ္ဝိညာဥ္​အတြက္ ခိုင္ခံ့​ၿမဲၿမံ​ေသာ​ေက်ာက္ဆူး​ကဲ့သို႔ ငါ​တို႔​၌​ရွိ​၍ ဗိမာန္​ေတာ္​ကန႔္လန႔္ကာ​အတြင္း​ဘက္​သို႔​ဝင္​ေရာက္​၏။ ေယရႈ​သည္ ေမလခိေဇဒက္​ႏွင့္​အလားတူ​ေသာ ထာဝရ​ယဇ္ပုေရာဟိတ္​မင္း​ျဖစ္လာ​ၿပီး ထို​ကန႔္လန႔္ကာ​အတြင္း​သို႔ ေရွ႕ေဆာင္​လမ္းခင္း​ေပး​သူ​အျဖစ္ ငါ​တို႔​ကိုယ္စား​ဝင္​ေတာ္မူ​၏။