တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 27:27-44

တစ္ဆယ့္ေလး​ရက္​ေျမာက္​ည​ေရာက္​ေသာအခါ ငါ​တို႔​သည္ အာၿဒိ​ပင္လယ္​ထဲတြင္​ေမ်ာပါ​ေန​ၾက​စဥ္ ည​သန္းေခါင္​အခ်ိန္​ခန႔္​တြင္ သေဘၤာသား​တို႔​သည္ ကမ္း​တစ္ခုခု​ႏွင့္​နီး​လာ​သည္​ဟု​ထင္မွတ္​၍ ေရ​ကို​တိုင္း​ၾကည့္​ရာ အလံ​ႏွစ္ဆယ္​နက္​ေၾကာင္း​ေတြ႕​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ အနည္းငယ္​ဆက္သြား​၍ ျပန္​တိုင္း​ၾကည့္​ရာ တစ္ဆယ့္ငါး​လံ​နက္​သည္​ကို​ေတြ႕​ၾက​၏။ သူ​တို႔​သည္ ေက်ာက္ေဆာင္​ႏွင့္​တိုက္​မိ​မည္​ကို​စိုးရိမ္​သျဖင့္ သေဘၤာ​ပဲ့​ပိုင္း​မွ ေက်ာက္ဆူး​ေလး​ခု​ကို​ခ်​ၿပီး မိုးလင္း​ပါေစ​ဟု​ဆုေတာင္း​ၾက​၏။ သေဘၤာသား​မ်ား​သည္ သေဘၤာ​မွ​ထြက္ေျပး​ရန္​ႀကိဳးစား​၍ သေဘၤာ​ဦးပိုင္း​တြင္ ေက်ာက္ဆူး​ခ်​မည့္​ဟန္ျပဳ​လ်က္ အသက္ကယ္ေလွ​ကို ေရ​ထဲသို႔​ေလွ်ာခ်​ေန​ၾက​၏။ ေပါလု​က တပ္မႉး​ႏွင့္​စစ္သား​တို႔​အား “သေဘၤာ​ေပၚတြင္ ဤ​သူ​တို႔​သာ​မ​ရွိ​လွ်င္ သင္​တို႔​လြတ္ေျမာက္​ႏိုင္​မည္​မ​ဟုတ္”​ဟု ေျပာ​ေလ​၏။ ထိုအခါ စစ္သား​တို႔​သည္ အသက္ကယ္ေလွ​၏​ႀကိဳး​မ်ား​ကို​ခုတ္ျဖတ္​၍ ၎​တို႔​ကို ေအာက္​သို႔​ခ်​လိုက္​ၾက​၏။ မိုးလင္း​လုနီး​ေသာအခါ ေပါလု​သည္ အားလုံး​တို႔​အား အစာ​စား​ၾက​ရန္ တိုက္တြန္း​လ်က္ “သင္​တို႔​သည္ အစာ​မ​စား​ဘဲ ဆက္တိုက္​အေျခအေန​ကို​ေစာင့္ၾကည့္​ကာ မည္သည့္​အရာ​ကို​မွ်​မ​စား​ခဲ့​သည္​မွာ ယေန႔ တစ္ဆယ့္ေလး​ရက္​ရွိ​ပါ​ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစာ​စား​ၾက​ရန္ သင္​တို႔​အား အကြၽႏ္ုပ္​တိုက္တြန္း​ပါ​သည္။ ဤသည္ကား သင္​တို႔​၏​လြတ္ေျမာက္​ျခင္း​အတြက္ ျဖစ္​၏။ သင္​တို႔​၏​ဦးေခါင္း​မွ ဆံပင္​တစ္​ပင္​မွ် ပ်က္စီး​မည္​မ​ဟုတ္”​ဟု ဆို​ေလ​၏။ ဤသို႔​ဆို​ၿပီးေနာက္ ေပါလု​သည္ မုန႔္​ကို​ယူ​၍ အားလုံး​၏​ေရွ႕​တြင္ ဘုရားသခင္​အား​ေက်းဇူးတင္​လ်က္ မုန႔္​ကို​ဖဲ့​၍​စား​ေလ​၏။ ထိုအခါ သူ​တို႔​အားလုံး​သည္​လည္း အားတက္​လာ​၍ အစာ​စား​ၾက​၏။ သေဘၤာ​ေပၚတြင္ လူ​ေပါင္း​ႏွစ္ရာ​ခုနစ္ဆယ့္​ေျခာက္​ေယာက္​ရွိ​၏။ အစာ​ကို​ဝလင္​စြာ​စား​ၾက​ၿပီးေနာက္ သေဘၤာ​ေပါ့​သြား​ေစရန္ ဂ်ဳံဆန္​ကို ပင္လယ္​ထဲသို႔​ပစ္ခ်​ၾက​၏။ မိုးလင္း​ေသာအခါ မည္သည့္​အရပ္​ေဒသ​ျဖစ္​သည္​ကို မ​သိ​ေသာ္လည္း ကမ္းေျခ​ရွိ​ေသာ ပင္လယ္ေကြ႕​တစ္​ခု​ကို​ျမင္​ရ​၍ ျဖစ္ႏိုင္​လွ်င္ ထို​ကမ္းေျခ​ေပၚသို႔ သေဘၤာ​ကို​ထိုးတင္​ရန္ တိုင္ပင္​ႀကံစည္​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္ဆူး​မ်ား​ကို ပင္လယ္​ထဲသို႔​ျဖဳတ္​ခ်​ခဲ့​၍ တစ္ခ်ိန္တည္း​၌​ပင္ တက္မ​ႀကိဳး​မ်ား​ကို​ေျဖ​လ်က္ ႐ြက္​ကို​တင္​ၿပီး ကမ္းေျခ​ဘက္​သို႔​လႊင့္​သြား​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ သေဘၤာ​သည္ ဒီေရ​ႏွစ္​ေၾကာင္း​စုဆုံ​ရာ​သို႔​ေရာက္သြား​၍ ေသာင္တင္​သျဖင့္ သေဘၤာဦး​သည္ ေသာင္​၌​စိုက္​ၿပီး လႈပ္ရွား​၍​မ​ရ​ေတာ့​ေခ်။ ပဲ့​ပိုင္း​မွာ​မူ လႈိင္းလုံး​မ်ား​႐ိုက္ခတ္​သျဖင့္ က်ိဳးပ်က္​ေလ​၏။ စစ္သား​တို႔​သည္ အက်ဥ္းသား​တစ္စုံတစ္ဦး​မွ် ေရကူး​၍​မ​ထြက္ေျပး​ေစရန္ သူ​တို႔​ကို​သတ္​မည္​ဟု​ႀကံစည္​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ တပ္မႉး​သည္ ေပါလု​ကို​ကယ္​လို​သျဖင့္ သူ​တို႔​၏​အႀကံအစည္​ကို​တားျမစ္​ကာ ေရကူး​တတ္​သူ​မ်ား​သည္ ဦးစြာ​ခုန္ခ်​၍ ကမ္း​ေပၚသို႔​ကူးသြား​ၾက​ရန္​ႏွင့္ က်န္​ေသာ​သူ​တို႔​သည္ ပ်ဥ္ျပား​ကို​ျဖစ္ေစ၊ သေဘၤာ​ထဲမွ​အရာ​တစ္စုံတစ္ခု​ကို​ျဖစ္ေစ တြယ္စီး​၍ ကူး​သြား​ၾက​ရန္ အမိန႔္​ေပး​ေလ​၏။ ဤသို႔ျဖင့္ အားလုံး​သည္ ေဘးကင္း​စြာ​ျဖင့္ ကုန္း​ေပၚသို႔​ေရာက္​ၾက​၏။