တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 27:1-26

ငါ​တို႔​သည္ အီတလီ​ျပည္​သို႔​႐ြက္လႊင့္​ရ​မည္​ဟု သူ​တို႔​ဆုံးျဖတ္​ၾက​ေသာအခါ သူ​တို႔​သည္ ေပါလု​ႏွင့္​အျခား​အက်ဥ္းသား​အခ်ိဳ႕​တို႔​ကို ဧကရာဇ္​မင္း​၏​တပ္ဖြဲ႕​မွ ယုလိ​အမည္​ရွိ​ေသာ​တပ္မႉး​ထံ အပ္​ၾက​၏။ ငါ​တို႔​သည္ အာရွ​ျပည္ ကမ္းေျခ​တစ္ေလွ်ာက္​ရွိ ဆိပ္ကမ္း​မ်ား​သို႔​႐ြက္လႊင့္​သြား​မည့္ အျဒာမုတၱိ​သေဘၤာ​ကို​စီး​လ်က္ ႐ြက္လႊင့္​ၾက​၏။ မာေကေဒါနိ​ျပည္၊ သက္သာေလာနိတ္​ၿမိဳ႕သား အာရိတၱာခု​သည္​လည္း ငါ​တို႔​ႏွင့္အတူ​ပါ​လာ​၏။ ေနာက္တစ္ေန႔​တြင္ ငါ​တို႔​သည္ ဆီဒုန္​ၿမိဳ႕​သို႔​ဆိုက္ကပ္​ၾက​၏။ ယုလိ​သည္ ေပါလု​ကို​ၾကင္နာ​စြာ​ဆက္ဆံ​လ်က္ မိတ္ေဆြ​မ်ား​ထံ​သြား​၍ လုပ္ေကြၽး​ျပဳစု​ျခင္း​ခံယူ​ခြင့္​ကို ေပး​ေလ​၏။ ထို​ၿမိဳ႕​မွ​႐ြက္လႊင့္​ၾက​ေသာအခါ ေလ​ဆန္​ျဖစ္​ေန​သျဖင့္ ဆိုက္ပရပ္​ကြၽန္း​၏​ေလကြယ္​ရာ​ဘက္​မွ ႐ြက္လႊင့္​သြား​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ ဆီလီဆီးယား​ျပည္​ႏွင့္​ပံဖုလိ​ျပည္​၏​ပင္လယ္ျပင္​ကို ႐ြက္လႊင့္​ၿပီး လုကိ​ျပည္၊ မုရ​ၿမိဳ႕​သို႔​ေရာက္​ၾက​၏။ ထို​ၿမိဳ႕​တြင္ တပ္မႉး​သည္ အီတလီ​ျပည္​သို႔​႐ြက္လႊင့္​မည့္ အလက္ဇျႏၵိယ​သေဘၤာ​ကို​ေတြ႕​၍ ငါ​တို႔​အား ထို​သေဘၤာ​ေပၚသို႔​တက္​ေစ​၏။ ရက္​ေပါင္း​မ်ားစြာ​တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕​႐ြက္လႊင့္​ၾက​ၿပီးေနာက္ ကနိဒ္​ၿမိဳ႕​နား​သို႔ ခက္ခဲ​စြာ​ျဖင့္​ေရာက္ရွိ​ၾက​၏။ ငါ​တို႔​သည္ ေလ​ေၾကာင့္ ဆက္​မ​သြား​ႏိုင္​ေတာ့​သျဖင့္ သာလမုန္​အငူ​နား​မွ​ျဖတ္​၍ ကေရေတ​ကြၽန္း​၏​ေလကြယ္​ရာ​ဘက္​မွ ႐ြက္လႊင့္​သြား​ၾက​၏။ ကမ္း႐ိုးတန္း​တစ္ေလွ်ာက္ ခက္ခဲ​စြာ​႐ြက္လႊင့္​သြား​ၿပီးေနာက္ လာသဲ​ၿမိဳ႕​အနီး​ရွိ ဆိပ္ကမ္း​သာ​ဟု​ေခၚ​ေသာ​အရပ္​သို႔​ေရာက္​ၾက​၏။ အခ်ိန္​မ်ားစြာ​ၾကာ​လာ​၍ အစာေရွာင္​ရာ​ေန႔​သည္​လည္း လြန္​ခဲ့​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္​ခရီး​သည္ ေဘးအႏၲရာယ္​ရွိ​လာ​သျဖင့္ ေပါလု​သည္ သူ​တို႔​အား သတိေပး​ကာ “မိတ္ေဆြ​တို႔၊ ဤ​ပင္လယ္​ခရီး​တြင္ သေဘၤာ​ႏွင့္​ကုန္ပစၥည္း​သာမက အကြၽႏ္ုပ္​တို႔​၏​အသက္​အေပၚ၌​ပင္ ေဘးအႏၲရာယ္​ႏွင့္​မ်ားစြာ​ေသာ​ဆုံးရႈံး​မႈ က်ေရာက္​လာ​လိမ့္မည္​ဟု အကြၽႏ္ုပ္​ေတြ႕ျမင္​ရ​သည္”​ဟူ၍ ဆို​ေလ​၏။ သို႔ေသာ္ တပ္မႉး​သည္ ေပါလု​ေျပာဆို​ေသာ​စကား​ထက္ ေရယာဥ္မႉး​ႏွင့္​သေဘၤာ​ပိုင္ရွင္​တို႔​ကို ပို၍​ယုံ​၏။ ထို​ဆိပ္ကမ္း​သည္​လည္း ေဆာင္း​ခို​ရန္​မ​သင့္ေလ်ာ္​ေသာ​ဆိပ္ကမ္း​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ အမ်ားစု​က ထို​ဆိပ္ကမ္း​မွ​႐ြက္လႊင့္​ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္​လွ်င္ အေနာက္​ေတာင္​ႏွင့္ အေနာက္​ေျမာက္​သို႔​မ်က္ႏွာမူ​သည့္ ကေရေတ​ကြၽန္း​၏​ဖိနိတ္​ဆိပ္ကမ္း​သို႔ တစ္နည္းနည္း​ျဖင့္​သြား​၍ ေဆာင္းခို​မည္​ဟု ဆုံးျဖတ္​ၾက​၏။ ေတာင္​ေလ​ျဖည္းညင္း​စြာ​တိုက္ခတ္​လာ​ေသာအခါ သူ​တို႔​သည္ အႀကံအစည္​ေအာင္ျမင္​ၿပီ​ဟု​ထင္မွတ္​လ်က္ ေက်ာက္ဆူး​ကို​ႏုတ္​ၿပီးလွ်င္ ကေရေတ​ကြၽန္း​၏​ကမ္းေျခ​ကို​ကပ္​၍ ႐ြက္လႊင့္​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ မၾကာမီ​အတြင္း ဥ႐ုကလုဒုန္​ဟု​ေခၚ​သည့္ ေလ​မုန္တိုင္း​သည္ ကုန္းတြင္းပိုင္း​မွ တိုက္ခတ္​လာ​ေလ​၏။ သေဘၤာ​သည္ ေလ​မုန္တိုင္း​မိ​သျဖင့္ ေလ​ကို​ဆန္​၍​မ​သြား​ႏိုင္​ေသာေၾကာင့္ ငါ​တို႔​သည္ လက္ေလွ်ာ့​၍ ေလ​တိုက္​ရာ​သို႔ ေမ်ာ​ပါ​သြား​ၾက​၏။ ကေလာေဒ​ဟု​ေခၚ​ေသာ ကြၽန္း​ငယ္​တစ္​ကြၽန္း​၏​ေလကြယ္​ရာ​သို႔ ေရာက္​ၾက​ေသာအခါ အသက္ကယ္ေလွ​ကို ခက္ခဲ​စြာ​ျဖင့္ ျပန္လည္​ထိန္းသိမ္း​ႏိုင္​ခဲ့​ၾက​၏။ သူ​တို႔​သည္ ထို​ေလွ​ကို သေဘၤာ​ေပၚ​တင္​ၿပီးလွ်င္ သေဘၤာ​ကို​ခိုင္ခံ့​ေစရန္ ႀကိဳး​ျဖင့္​ပတ္စည္း​ၾက​၏။ ဆိတစ္​သဲေသာင္​ေပၚ၌ ေသာင္တင္​မည္​ကို စိုးရိမ္​ေသာေၾကာင့္ ႐ြက္​ကို​ေလွ်ာခ်​လ်က္ ေလတိုက္​ရာ​သို႔ ေမ်ာ​ပါ​သြား​ၾက​၏။ ငါ​တို႔​သည္ ေလ​မုန္တိုင္း​ဒဏ္​ကို ျပင္း​စြာ​ခံရ​သျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔​တြင္ လူ​တို႔​သည္ ကုန္ပစၥည္း​မ်ား​ကို သေဘၤာ​ေပၚမွ ပစ္ခ်​ၾက​၏။ သုံး​ရက္​ေျမာက္​ေသာ​ေန႔​တြင္ သေဘၤာ​၏​ကုန္​တင္​ကုန္​ခ်​ပစၥည္း​မ်ား​ကို​ပင္ မိမိ​တို႔​လက္​ျဖင့္​ယူ​၍ ပစ္ခ်​ၾက​၏။ ရက္​ေပါင္း​မ်ားစြာ ေန​ႏွင့္​ၾကယ္​မ်ား​ကို​မ​ေတြ႕​ရ​ေခ်။ မုန္တိုင္း​သည္​လည္း အရွိန္​မ​ေလ်ာ့​ဘဲ တိုက္ခတ္​လ်က္​ရွိ​သျဖင့္ ေနာက္ဆုံး​တြင္ ငါ​တို႔​လြတ္ေျမာက္​မည္​ဟူေသာ​ေမွ်ာ္လင့္​ခ်က္​ရွိသမွ်​သည္ ေပ်ာက္ကြယ္​သြား​ခဲ့​ေလ​၏။ လူ​တို႔​သည္ ၾကာျမင့္​စြာ​အစာ​မ​စား​ဘဲ​ေန​ၾက​ေသာအခါ ေပါလု​သည္ သူ​တို႔​အလယ္​၌​ရပ္​လ်က္ “အို မိတ္ေဆြ​တို႔၊ သင္​တို႔​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​၏​စကား​ကို​နားေထာင္​၍ ကေရေတ​ကြၽန္း​မွ​မ​ထြက္ခြာ​ဘဲ ေန​သင့္​ေပ​သည္။ သို႔ျပဳလွ်င္ ဤ​ေဘးအႏၲရာယ္​ႏွင့္​ဆုံးရႈံး​မႈ​တို႔​မွ ကင္းလြတ္​ခဲ့​ရ​ၾက​ေပ​လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အားမငယ္​ၾက​ရန္ သင္​တို႔​အား အကြၽႏ္ုပ္​တိုက္တြန္း​ပါ​သည္။ အေၾကာင္းမူကား သင္​တို႔​ထဲမွ တစ္စုံတစ္ဦး​မွ် အသက္​ဆုံးရႈံး​ရ​မည္​မ​ဟုတ္။ သေဘၤာ​ကို​သာ ဆုံးရႈံး​ရ​လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္​ဆိုေသာ္ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​ပိုင္သ​ေတာ္မူ​သည့္ အကြၽႏ္ုပ္​ဝတ္ျပဳ​ေသာ​ဘုရားသခင္​၏​ေကာင္းကင္​တမန္​သည္ လြန္​ခဲ့​ေသာ​ည​က အကြၽႏ္ုပ္​အနီး၌​ရပ္​လ်က္ ‘ေပါလု၊ မ​စိုးရိမ္​ႏွင့္။ သင္​သည္ ဆီဇာ​ဧကရာဇ္​ေရွ႕သို႔​ေရာက္​ရ​မည္။ ဘုရားသခင္​သည္ သင္​ႏွင့္အတူ​႐ြက္လႊင့္​ေန​သူ​အေပါင္း​တို႔​ကို​လည္း သင့္​အား ေပးအပ္​ေတာ္မူ​ၿပီ’​ဟု ႁမြက္ဆို​ခဲ့​ပါ​သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိတ္ေဆြ​တို႔၊ အားမငယ္​ၾက​ႏွင့္။ အေၾကာင္းမူကား အကြၽႏ္ုပ္​အား​မိန႔္​ေတာ္မူ​သည့္​အတိုင္း​ပင္ ျဖစ္​လိမ့္မည္​ဟု ဘုရားသခင္​ကို​အမွီျပဳ၍ အကြၽႏ္ုပ္​ယုံၾကည္​ပါ​သည္။ အကြၽႏ္ုပ္​တို႔​သည္ ကြၽန္း​တစ္​ခု​တြင္ ေသာင္တင္​ရ​လိမ့္မည္”​ဟု ဆို​ေလ​၏။