တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 27:1-12

ငါ​တို႔​သည္ အီတလီ​ျပည္​သို႔​႐ြက္လႊင့္​ရ​မည္​ဟု သူ​တို႔​ဆုံးျဖတ္​ၾက​ေသာအခါ သူ​တို႔​သည္ ေပါလု​ႏွင့္​အျခား​အက်ဥ္းသား​အခ်ိဳ႕​တို႔​ကို ဧကရာဇ္​မင္း​၏​တပ္ဖြဲ႕​မွ ယုလိ​အမည္​ရွိ​ေသာ​တပ္မႉး​ထံ အပ္​ၾက​၏။ ငါ​တို႔​သည္ အာရွ​ျပည္ ကမ္းေျခ​တစ္ေလွ်ာက္​ရွိ ဆိပ္ကမ္း​မ်ား​သို႔​႐ြက္လႊင့္​သြား​မည့္ အျဒာမုတၱိ​သေဘၤာ​ကို​စီး​လ်က္ ႐ြက္လႊင့္​ၾက​၏။ မာေကေဒါနိ​ျပည္၊ သက္သာေလာနိတ္​ၿမိဳ႕သား အာရိတၱာခု​သည္​လည္း ငါ​တို႔​ႏွင့္အတူ​ပါ​လာ​၏။ ေနာက္တစ္ေန႔​တြင္ ငါ​တို႔​သည္ ဆီဒုန္​ၿမိဳ႕​သို႔​ဆိုက္ကပ္​ၾက​၏။ ယုလိ​သည္ ေပါလု​ကို​ၾကင္နာ​စြာ​ဆက္ဆံ​လ်က္ မိတ္ေဆြ​မ်ား​ထံ​သြား​၍ လုပ္ေကြၽး​ျပဳစု​ျခင္း​ခံယူ​ခြင့္​ကို ေပး​ေလ​၏။ ထို​ၿမိဳ႕​မွ​႐ြက္လႊင့္​ၾက​ေသာအခါ ေလ​ဆန္​ျဖစ္​ေန​သျဖင့္ ဆိုက္ပရပ္​ကြၽန္း​၏​ေလကြယ္​ရာ​ဘက္​မွ ႐ြက္လႊင့္​သြား​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ ဆီလီဆီးယား​ျပည္​ႏွင့္​ပံဖုလိ​ျပည္​၏​ပင္လယ္ျပင္​ကို ႐ြက္လႊင့္​ၿပီး လုကိ​ျပည္၊ မုရ​ၿမိဳ႕​သို႔​ေရာက္​ၾက​၏။ ထို​ၿမိဳ႕​တြင္ တပ္မႉး​သည္ အီတလီ​ျပည္​သို႔​႐ြက္လႊင့္​မည့္ အလက္ဇျႏၵိယ​သေဘၤာ​ကို​ေတြ႕​၍ ငါ​တို႔​အား ထို​သေဘၤာ​ေပၚသို႔​တက္​ေစ​၏။ ရက္​ေပါင္း​မ်ားစြာ​တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕​႐ြက္လႊင့္​ၾက​ၿပီးေနာက္ ကနိဒ္​ၿမိဳ႕​နား​သို႔ ခက္ခဲ​စြာ​ျဖင့္​ေရာက္ရွိ​ၾက​၏။ ငါ​တို႔​သည္ ေလ​ေၾကာင့္ ဆက္​မ​သြား​ႏိုင္​ေတာ့​သျဖင့္ သာလမုန္​အငူ​နား​မွ​ျဖတ္​၍ ကေရေတ​ကြၽန္း​၏​ေလကြယ္​ရာ​ဘက္​မွ ႐ြက္လႊင့္​သြား​ၾက​၏။ ကမ္း႐ိုးတန္း​တစ္ေလွ်ာက္ ခက္ခဲ​စြာ​႐ြက္လႊင့္​သြား​ၿပီးေနာက္ လာသဲ​ၿမိဳ႕​အနီး​ရွိ ဆိပ္ကမ္း​သာ​ဟု​ေခၚ​ေသာ​အရပ္​သို႔​ေရာက္​ၾက​၏။ အခ်ိန္​မ်ားစြာ​ၾကာ​လာ​၍ အစာေရွာင္​ရာ​ေန႔​သည္​လည္း လြန္​ခဲ့​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္​ခရီး​သည္ ေဘးအႏၲရာယ္​ရွိ​လာ​သျဖင့္ ေပါလု​သည္ သူ​တို႔​အား သတိေပး​ကာ “မိတ္ေဆြ​တို႔၊ ဤ​ပင္လယ္​ခရီး​တြင္ သေဘၤာ​ႏွင့္​ကုန္ပစၥည္း​သာမက အကြၽႏ္ုပ္​တို႔​၏​အသက္​အေပၚ၌​ပင္ ေဘးအႏၲရာယ္​ႏွင့္​မ်ားစြာ​ေသာ​ဆုံးရႈံး​မႈ က်ေရာက္​လာ​လိမ့္မည္​ဟု အကြၽႏ္ုပ္​ေတြ႕ျမင္​ရ​သည္”​ဟူ၍ ဆို​ေလ​၏။ သို႔ေသာ္ တပ္မႉး​သည္ ေပါလု​ေျပာဆို​ေသာ​စကား​ထက္ ေရယာဥ္မႉး​ႏွင့္​သေဘၤာ​ပိုင္ရွင္​တို႔​ကို ပို၍​ယုံ​၏။ ထို​ဆိပ္ကမ္း​သည္​လည္း ေဆာင္း​ခို​ရန္​မ​သင့္ေလ်ာ္​ေသာ​ဆိပ္ကမ္း​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ အမ်ားစု​က ထို​ဆိပ္ကမ္း​မွ​႐ြက္လႊင့္​ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္​လွ်င္ အေနာက္​ေတာင္​ႏွင့္ အေနာက္​ေျမာက္​သို႔​မ်က္ႏွာမူ​သည့္ ကေရေတ​ကြၽန္း​၏​ဖိနိတ္​ဆိပ္ကမ္း​သို႔ တစ္နည္းနည္း​ျဖင့္​သြား​၍ ေဆာင္းခို​မည္​ဟု ဆုံးျဖတ္​ၾက​၏။