တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 20:7-12

ရက္သတၱပတ္​၏​ပထမ​ေန႔​တြင္ ငါ​တို႔​သည္ မုန႔္​ကို​ဖဲ့​ရန္ စုေဝး​ၾက​၏။ ေပါလု​သည္ သူ​တို႔​ႏွင့္​ေဆြးေႏြး​ေျပာဆို​လ်က္​ေန​၏။ သူ​သည္ ေနာက္တစ္ေန႔​တြင္ ထြက္ခြာ​ရန္​ႀကံ႐ြယ္​ထား​သည္​ျဖစ္၍ သန္းေခါင္​အခ်ိန္​တိုင္ေအာင္ တရား​စကား​ကို ဆက္၍​ေဟာေျပာ​ေလ​၏။ ငါ​တို႔​စုေဝး​ရာ​အထက္ခန္း​တြင္ မီးခြက္​အေျမာက္အျမား​ထြန္း​ထား​၏။ ဥတုခု​အမည္​ရွိ​ေသာ လူငယ္​တစ္​ဦး​သည္ ျပတင္းေပါက္​အေပၚ၌​ထိုင္​၍ အလြန္အမင္း​အိပ္ငိုက္​ေန​၏။ ေပါလု​သည္ ၾကာျမင့္​စြာ​ေဆြးေႏြး​ေျပာဆို​ေသာအခါ သူ​သည္ အိပ္ေမာက်​၍ တတိယ​ထပ္​မွ ေအာက္​သို႔ ျပဳတ္က်​သြား​ေလ​၏။ သူ႔​ကို​ေပြ႕ခ်ီ​လိုက္​ေသာအခါ ေသဆုံး​ေန​သည္​ကို ေတြ႕​ၾက​၏။ ထိုအခါ ေပါလု​သည္ ဆင္း​လာ​၍ သူ႔​အေပၚ မိမိကိုယ္ကို​လွဲ​၍ ဖက္​ထား​ၿပီးလွ်င္ “႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ​မ​ျဖစ္​ၾက​ႏွင့္။ အေၾကာင္းမူကား သူ႔​အသက္​သည္ သူ​၌​ရွိ​၏”​ဟု ဆို​ေလ​၏။ ထို႔ေနာက္ အေပၚသို႔​ျပန္​တက္​ၿပီးလွ်င္ မုန႔္​ကို​ဖဲ့​၍ စားသုံး​ကာ မိုးလင္း​သည္​အထိ ၾကာျမင့္​စြာ​ေျပာဆို​ၿပီးမွ ထြက္ခြာ​သြား​ေလ​၏။ သူ​တို႔​သည္ အသက္ရွင္​လ်က္​ရွိ​ေသာ​လူငယ္​ကို ေခၚေဆာင္​သြား​ကာ အလြန္​စိတ္​သက္သာ​ရာ​ရ​ၾက​၏။