တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 14:8-28

လုတၱရ​ၿမိဳ႕​တြင္ ေျခ​ခ်ည့္​ေသာ​လူ​တစ္​ဦး​ထိုင္​လ်က္​ေန​၏။ သူ​သည္ အမိ​ဝမ္းတြင္း​ကပင္ ေျခ​မသန္စြမ္း​သူ​ျဖစ္​လ်က္ တစ္ခါမွ် လမ္း​မ​ေလွ်ာက္​ခဲ့​ဖူး​ေပ။ ထို​သူ​သည္ ေပါလု​ေဟာေျပာ​သည္​ကို နားေထာင္​ေန​၏။ ေပါလု​သည္ ထို​သူ​ကို ေစ့ေစ့​ၾကည့္​၍ အေကာင္း​ပကတိ​ျဖစ္​ရန္ သူ​၌ ယုံၾကည္​ျခင္း​ရွိ​ေၾကာင္း ျမင္​လွ်င္ “ထ​၍ သင့္​ေျခေထာက္​ျဖင့္ မတ္မတ္​ရပ္​ေလာ့”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္​ဆို​၏။ ထိုအခါ သူ​သည္ ထခုန္​၍ လမ္းေလွ်ာက္​ေလ​၏။ လူ​တို႔​သည္ ေပါလု​ျပဳ​ေသာ​အရာ​ကို ျမင္​လွ်င္ “ဘုရား​မ်ား​သည္ လူ႔​အသြင္​ကို​ေဆာင္​လ်က္ ငါ​တို႔​ထံသို႔ ဆင္းသက္​လာ​ေလ​ၿပီ”​ဟု မိမိ​တို႔​အသံ​ကို​က်ယ္စြာျပဳ​၍ လုေကာနိ​ဘာသာ​စကား​ျဖင့္ ေျပာဆို​ၾက​၏။ သူ​တို႔​သည္ ဗာနဗ​ကို ဇုသ​ဟု​ေခၚ​၍ ေပါလု​သည္ ဦးေဆာင္​ေဟာေျပာ​သူ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ သူ႔​ကို ေဟရေမ​ဟု​ေခၚ​ၾက​၏။ ၿမိဳ႕​အျပင္​၌​ရွိ​ေသာ ဇုသ​၏​ယဇ္ပုေရာဟိတ္​သည္ လူထု​ပရိသတ္​ႏွင့္အတူ ယဇ္​ပူေဇာ္​လို​၍ ႏြားလား​ႏွင့္​ပန္းကုံး​မ်ား​ကို ၿမိဳ႕​တံခါးဝ​သို႔ ယူေဆာင္​လာ​၏။ တမန္ေတာ္​ဗာနဗ​ႏွင့္​ေပါလု​တို႔​သည္ ထို​အေၾကာင္း​ကို​ၾကား​လွ်င္ မိမိ​တို႔​၏​အဝတ္​ကို​ဆုတ္ၿဖဲ​၍ လူထု​ပရိသတ္​အလယ္​သို႔​ေျပးသြား​ကာ “မိတ္ေဆြ​တို႔၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤ​အရာ​တို႔​ကို ျပဳ​ၾက​သနည္း။ ငါ​တို႔​သည္​လည္း သင္​တို႔​နည္းတူ သာမန္​လူသား​မ်ား​ျဖစ္​ၾက​ၿပီး သင္​တို႔​သည္ ဤ​အခ်ည္းႏွီး​ေသာ​အရာ​မ်ား​ကို​စြန႔္ခြာ​၍ ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီး၊ ပင္လယ္​ႏွင့္ ၎​တို႔​၌​ရွိ​ေသာ​အရာ​အားလုံး​တို႔​ကို ဖန္ဆင္း​ေတာ္မူ​ေသာ အသက္ရွင္​သည့္​ဘုရားသခင္​ထံသို႔ ေျပာင္းလဲ​ၾက​ရန္ သင္​တို႔​အား ေကာင္းျမတ္​ေသာ​သတင္း​ကို​ေဟာေျပာ​ေန​သူ​မ်ား​ျဖစ္​ၾက​၏။ လြန္ေလၿပီး​ေသာ​ေခတ္​ကာလ​မ်ား​တြင္ ဘုရားသခင္​သည္ လူမ်ိဳး​တကာ​တို႔​ကို မိမိ​တို႔​လမ္းစဥ္​အတိုင္း​ေလွ်ာက္လွမ္း​ၾက​ရန္ အခြင့္​ေပး​ထား​ေတာ္မူ​၏။ သို႔ေသာ္ မိမိ​အေၾကာင္း​ကို သက္ေသ​မ​ခံ​ဘဲ​ေန​ေတာ္မူ​သည္​မ​ဟုတ္။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ သင္​တို႔​အတြက္ ေကာင္းကင္​မွ​မိုး​႐ြာ​ေစ​ေတာ္မူ​၍ အသီးအႏွံ​ျဖစ္ထြန္း​ေသာ ရာသီ​တို႔​ကို​ေပး​ကာ အစာ​အာဟာရ​ႏွင့္​ဝမ္းေျမာက္​ျခင္း​တို႔​ျဖင့္ သင္​တို႔​စိတ္ႏွလုံး​ကို ျပည့္ဝ​ေစ​လ်က္ ေကာင္း​ေသာ​အမႈ​ကို ျပဳ​ေတာ္မူ​၏”​ဟု ေအာ္ဟစ္​ေျပာဆို​ၾက​၏။ သူ​တို႔​သည္ ထိုသို႔​ေျပာဆို​လ်က္ မိမိ​တို႔​အား ယဇ္​ပူေဇာ္​ျခင္း​မ​ျပဳ​ၾက​ရန္ လူထု​ပရိသတ္​မ်ား​ကို ခဲယဥ္း​စြာ​တားျမစ္​ရ​၏။ ထိုအခါ အႏၲိအုတ္​ၿမိဳ႕​ႏွင့္​ဣေကာနိ​ၿမိဳ႕​တို႔​မွ ဂ်ဴး​လူမ်ိဳး​တို႔​သည္ ေရာက္လာ​ၾက​ၿပီး လူထု​ပရိသတ္​မ်ား​ကို​စည္း႐ုံး​ကာ ေပါလု​ကို​ခဲ​ႏွင့္​ေပါက္​၍ သူ​ေသ​ၿပီ​ဟု​ထင္မွတ္​လ်က္ ၿမိဳ႕​ျပင္​သို႔​ဆြဲထုတ္​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ သူ႔​ကို​ဝိုင္းရံ​လ်က္​ေန​ၾက​စဥ္ သူ​သည္ ထ​၍ ၿမိဳ႕​ထဲသို႔​ဝင္​ေလ​၏။ ေနာက္တစ္ေန႔​တြင္ ေပါလု​သည္ ဗာနဗ​ႏွင့္အတူ ေဒရေဗ​ၿမိဳ႕​သို႔ ထြက္ခြာ​သြား​ေလ​၏။ သူ​တို႔​သည္ ထို​ၿမိဳ႕​၌ ေကာင္းျမတ္​ေသာ​သတင္း​ကို​ေဟာေျပာ​လ်က္ လူ​မ်ားစြာ​တို႔​ကို တပည့္​ေတာ္​ျဖစ္​ေစ​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ လုတၱရ​ၿမိဳ႕၊ ဣေကာနိ​ၿမိဳ႕​ႏွင့္ အႏၲိအုတ္​ၿမိဳ႕​မ်ား​သို႔ ျပန္သြား​ၿပီးလွ်င္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​၏​စိတ္ႏွလုံး​ကို ခိုင္ခံ့​ၿမဲၿမံ​ေစ​လ်က္ ယုံၾကည္​ျခင္း​၌ ဆက္၍​တည္ေန​ၾက​ရန္ တိုက္တြန္း​ႏႈိးေဆာ္​ကာ “ငါ​တို႔​သည္ ဘုရားသခင္​၏​ႏိုင္ငံ​ေတာ္​သို႔​ဝင္​ရန္ မ်ားစြာ​ေသာ​ဆင္းရဲ​ဒုကၡ​ကို ျဖတ္သန္း​ရ​မည္”​ဟု ဆို​ၾက​၏။ အသင္းေတာ္​တိုင္း​တြင္​လည္း သူ​တို႔​အတြက္ အသင္းေတာ္​အႀကီးအကဲ​မ်ား​ကို​ခန႔္ထား​၍ အစာေရွာင္​လ်က္ ဆုေတာင္း​ၾက​ကာ သူ​တို႔​ယုံၾကည္​ေသာ​သခင္​ဘုရား​ထံသို႔ သူ​တို႔​ကို​အပ္ႏွံ​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ ေပါလု​ႏွင့္​ဗာနဗ​တို႔​သည္ ပိသိဒိ​ျပည္​ကို​ျဖတ္​၍ ပံဖုလိ​ျပည္​သို႔​ေရာက္​ကာ ေပရေဂ​ၿမိဳ႕​၌ ႏႈတ္ကပတ္​တရား​ကို​ေဟာေျပာ​ၿပီးလွ်င္ အတၱလိ​ၿမိဳ႕​သို႔ ဆင္း​သြား​ၾက​၏။ ထို​ၿမိဳ႕​မွ​တစ္ဆင့္ ႐ြက္လႊင့္​ကာ ယခု သူ​တို႔​ေဆာင္႐ြက္​ၿပီးစီး​သြား​ေသာ​အမႈ​ေတာ္​အတြက္ ဘုရားသခင္​၏​ေက်းဇူး​ေတာ္​၌​အပ္ႏွံ​ျခင္း​ခံ​ခဲ့​ရာ​အႏၲိအုတ္​ၿမိဳ႕​သို႔ ျပန္​သြား​ၾက​၏။ သူ​တို႔​ေရာက္​ၾက​ေသာအခါ အသင္းေတာ္​ကို​စုေဝး​ေစ​လ်က္ မိမိ​တို႔​အားျဖင့္ ဘုရားသခင္​ျပဳ​ေတာ္မူ​သမွ်​တို႔​ကို​လည္းေကာင္း၊ ယုံၾကည္​ျခင္း​တံခါး​ကို လူမ်ိဳးျခား​တို႔​အတြက္ ဖြင့္​ေပး​ေတာ္မူ​ေၾကာင္း​ကို​လည္းေကာင္း ေျပာၾကား​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ သူ​တို႔​သည္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​ႏွင့္အတူ အခ်ိန္​ၾကာျမင့္​စြာ​ေန​ၾက​၏။