တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 14:8-18

လုတၱရ​ၿမိဳ႕​တြင္ ေျခ​ခ်ည့္​ေသာ​လူ​တစ္​ဦး​ထိုင္​လ်က္​ေန​၏။ သူ​သည္ အမိ​ဝမ္းတြင္း​ကပင္ ေျခ​မသန္စြမ္း​သူ​ျဖစ္​လ်က္ တစ္ခါမွ် လမ္း​မ​ေလွ်ာက္​ခဲ့​ဖူး​ေပ။ ထို​သူ​သည္ ေပါလု​ေဟာေျပာ​သည္​ကို နားေထာင္​ေန​၏။ ေပါလု​သည္ ထို​သူ​ကို ေစ့ေစ့​ၾကည့္​၍ အေကာင္း​ပကတိ​ျဖစ္​ရန္ သူ​၌ ယုံၾကည္​ျခင္း​ရွိ​ေၾကာင္း ျမင္​လွ်င္ “ထ​၍ သင့္​ေျခေထာက္​ျဖင့္ မတ္မတ္​ရပ္​ေလာ့”​ဟု က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္​ဆို​၏။ ထိုအခါ သူ​သည္ ထခုန္​၍ လမ္းေလွ်ာက္​ေလ​၏။ လူ​တို႔​သည္ ေပါလု​ျပဳ​ေသာ​အရာ​ကို ျမင္​လွ်င္ “ဘုရား​မ်ား​သည္ လူ႔​အသြင္​ကို​ေဆာင္​လ်က္ ငါ​တို႔​ထံသို႔ ဆင္းသက္​လာ​ေလ​ၿပီ”​ဟု မိမိ​တို႔​အသံ​ကို​က်ယ္စြာျပဳ​၍ လုေကာနိ​ဘာသာ​စကား​ျဖင့္ ေျပာဆို​ၾက​၏။ သူ​တို႔​သည္ ဗာနဗ​ကို ဇုသ​ဟု​ေခၚ​၍ ေပါလု​သည္ ဦးေဆာင္​ေဟာေျပာ​သူ​ျဖစ္​ေသာေၾကာင့္ သူ႔​ကို ေဟရေမ​ဟု​ေခၚ​ၾက​၏။ ၿမိဳ႕​အျပင္​၌​ရွိ​ေသာ ဇုသ​၏​ယဇ္ပုေရာဟိတ္​သည္ လူထု​ပရိသတ္​ႏွင့္အတူ ယဇ္​ပူေဇာ္​လို​၍ ႏြားလား​ႏွင့္​ပန္းကုံး​မ်ား​ကို ၿမိဳ႕​တံခါးဝ​သို႔ ယူေဆာင္​လာ​၏။ တမန္ေတာ္​ဗာနဗ​ႏွင့္​ေပါလု​တို႔​သည္ ထို​အေၾကာင္း​ကို​ၾကား​လွ်င္ မိမိ​တို႔​၏​အဝတ္​ကို​ဆုတ္ၿဖဲ​၍ လူထု​ပရိသတ္​အလယ္​သို႔​ေျပးသြား​ကာ “မိတ္ေဆြ​တို႔၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤ​အရာ​တို႔​ကို ျပဳ​ၾက​သနည္း။ ငါ​တို႔​သည္​လည္း သင္​တို႔​နည္းတူ သာမန္​လူသား​မ်ား​ျဖစ္​ၾက​ၿပီး သင္​တို႔​သည္ ဤ​အခ်ည္းႏွီး​ေသာ​အရာ​မ်ား​ကို​စြန႔္ခြာ​၍ ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီး၊ ပင္လယ္​ႏွင့္ ၎​တို႔​၌​ရွိ​ေသာ​အရာ​အားလုံး​တို႔​ကို ဖန္ဆင္း​ေတာ္မူ​ေသာ အသက္ရွင္​သည့္​ဘုရားသခင္​ထံသို႔ ေျပာင္းလဲ​ၾက​ရန္ သင္​တို႔​အား ေကာင္းျမတ္​ေသာ​သတင္း​ကို​ေဟာေျပာ​ေန​သူ​မ်ား​ျဖစ္​ၾက​၏။ လြန္ေလၿပီး​ေသာ​ေခတ္​ကာလ​မ်ား​တြင္ ဘုရားသခင္​သည္ လူမ်ိဳး​တကာ​တို႔​ကို မိမိ​တို႔​လမ္းစဥ္​အတိုင္း​ေလွ်ာက္လွမ္း​ၾက​ရန္ အခြင့္​ေပး​ထား​ေတာ္မူ​၏။ သို႔ေသာ္ မိမိ​အေၾကာင္း​ကို သက္ေသ​မ​ခံ​ဘဲ​ေန​ေတာ္မူ​သည္​မ​ဟုတ္။ ကိုယ္ေတာ္​သည္ သင္​တို႔​အတြက္ ေကာင္းကင္​မွ​မိုး​႐ြာ​ေစ​ေတာ္မူ​၍ အသီးအႏွံ​ျဖစ္ထြန္း​ေသာ ရာသီ​တို႔​ကို​ေပး​ကာ အစာ​အာဟာရ​ႏွင့္​ဝမ္းေျမာက္​ျခင္း​တို႔​ျဖင့္ သင္​တို႔​စိတ္ႏွလုံး​ကို ျပည့္ဝ​ေစ​လ်က္ ေကာင္း​ေသာ​အမႈ​ကို ျပဳ​ေတာ္မူ​၏”​ဟု ေအာ္ဟစ္​ေျပာဆို​ၾက​၏။ သူ​တို႔​သည္ ထိုသို႔​ေျပာဆို​လ်က္ မိမိ​တို႔​အား ယဇ္​ပူေဇာ္​ျခင္း​မ​ျပဳ​ၾက​ရန္ လူထု​ပရိသတ္​မ်ား​ကို ခဲယဥ္း​စြာ​တားျမစ္​ရ​၏။