ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 3:22-39

ထိုစဥ္တြင္ပင္ ယြာဘ​ႏွင့္​ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​၏​အေစအပါး​တို႔​သည္ စစ္တိုက္​ရာ​မွ ျပန္ေရာက္​လာ​ၾက​၏​။ တိုက္ရာပါပစၥည္း​လည္း အမ်ားအျပား​ယူလာ​ၾက​၏​။ သို႔ေသာ္ အာဗနာ​သည္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ႏွင့္အတူ ေဟျဗဳန္​ၿမိဳ႕​တြင္ မ​ရွိ​ေတာ့​ေခ်​။ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး ျပန္ခြင့္​ျပဳ​ေသာေၾကာင့္ ေအးခ်မ္း​စြာ​ထြက္သြား​ႏွင့္​ၿပီ​။ ယြာဘ​ႏွင့္ သူ႔​တပ္ဖြဲ႕ ျပန္​ေရာက္လာ​ေသာအခါ “​ေနရ​၏​သား အာဗနာ​သည္ ရွင္ဘုရင္​ထံ​ေရာက္​ခဲ့​ေလ​ၿပီ​။ ရွင္ဘုရင္​က သူ႔​ကို​ျပန္သြားခြင့္​ျပဳ​သျဖင့္ သူ​သည္ ေအးခ်မ္း​စြာ​ျပန္သြား​ၿပီ​”​ဟု သူ႔​အား ၾကားေျပာ​ၾက​၏​။ ထို႔ေၾကာင့္ ယြာဘ​သည္ ရွင္ဘုရင္​ထံ​သြား​၍ “​အရွင္မင္းႀကီး မည္သို႔​ျပဳ​ဘိ​သနည္း​။ အာဗနာ​သည္ အရွင့္​ထံ​လာ​ၿပီးမွ သူ႔​ကို​အဘယ္ေၾကာင့္ ျပန္သြားခြင့္​ျပဳ​သနည္း​။ ယခုမွာ သူ​လြတ္သြား​ၿပီ​။ ေနရ​၏​သား အာဗနာ​အေၾကာင္း​ကို အရွင္​သိ​ပါ​၏​။ အရွင့္​ကို​လွည့္စား​ရန္​အတြက္​၊ အရွင္​ဝင္ထြက္​သြားလာ​သမွ်​၊ လုပ္ေဆာင္​သမွ်​တို႔​ကို​သိရွိ​ရန္​အတြက္ ေရာက္လာ​ျခင္း​သာ​ျဖစ္​၏​”​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏​။ ထို႔ေနာက္ ယြာဘ​သည္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ထံ​မွ​ထြက္သြား​ၿပီး အာဗနာ​ေနာက္သို႔​တမန္​တို႔​ကို​ေစလႊတ္​၍ သူ​တို႔​သည္ သူ႔​အား သိရ​ေရတြင္း​နား​မွ ျပန္ေခၚ​လာ​ၾက​၏​။ ထို​အမႈ​ကို ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​မ​သိ​။ ေဟျဗဳန္​ၿမိဳ႕​သို႔ အာဗနာ​ျပန္ေရာက္​လာ​ေသာအခါ ယြာဘ​က သူ႔​အား သီးျခား​စကားေျပာ​လို​သည္​ဟု ဆို​၍ သူ႔​ကို​ၿမိဳ႕​တံခါး​အတြင္း​သို႔ ေခၚသြား​ၿပီးလွ်င္ သူ႔​ဗိုက္​ကို ဓား​ႏွင့္​ထိုး​လိုက္​ေလ​၏​။ ယြာဘ​ညီ အာသေဟလ​ကို သတ္​ေသာ​ေသြးေႂကြး​အတြက္ အာဗနာ​ေသ​ရ​ေလ​၏​။ ေနာက္မွ ထို​အေၾကာင္း​ကို ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး ၾကား​ေသာအခါ “​ေနရ​၏​သား အာဗနာ​ကို​သတ္​သည့္​အမႈ​ႏွင့္​ပတ္သက္၍ ငါ​ႏွင့္ ငါ့​ျပည္သူျပည္သား​တို႔​သည္ ထာဝရဘုရား​ေရွ႕​ေတာ္​၌ အစဥ္​အျပစ္​ကင္းလြတ္​၏​။ ယြာဘ​ႏွင့္ သူ႔​ဖခင္​အိမ္သူအိမ္သား​အားလုံး​တို႔​၏​ေခါင္း​ေပၚ က်ေရာက္​ပါေစ​။ ယြာဘ​အမ်ိဳး​ထဲတြင္ အရိအ႐ြဲထြက္​ေသာ​သူ​၊ အနာႀကီးေရာဂါစြဲ​ေသာ​သူ​၊ ခါးခ်ည့္​ေသာ​သူ​၊ ဓား​ျဖင့္​ေသ​ရ​သူ​၊ ငတ္မြတ္​ေသာ​သူ​တို႔ မ​ျပတ္​ပါေစ​ႏွင့္​”​ဟု မိန႔္ဆို​ေလ​၏​။ ယြာဘ​ႏွင့္ သူ႔​ညီ​အဘိရွဲ​တို႔​သည္ အာဗနာ​ကို​သတ္​ေလ​၏​။ အေၾကာင္းမူကား ဂိေဗာင္​တိုက္ပြဲ​တြင္ အာဗနာ​သည္ သူ​တို႔​၏​ညီ အာသေဟလ​ကို သတ္​ေသာေၾကာင့္​ျဖစ္​၏​။ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​က ယြာဘ​ႏွင့္ သူ႔​လူ​အားလုံး​တို႔​အား “​သင္​တို႔​အဝတ္​ကို​ဆုတ္​၍ ေလွ်ာ္ေတအဝတ္​ကို​ဝတ္​ၾက​။ အာဗနာ​အဖို႔ ငိုေႂကြးျမည္တမ္း​ၾက​”​ဟု ဆို​ၿပီး ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အသုဘ​လိုက္ပို႔​ေလ​၏​။ အာဗနာ​ကို ေဟျဗဳန္​ၿမိဳ႕​၌ သၿဂႋဳဟ္​ၾက​၏​။ ရွင္ဘုရင္​သည္ အာဗနာ​၏​သခ်ႋဳင္းဂူ​နား​တြင္ က်ယ္ေလာင္​စြာ​ငိုေႂကြး​၏​။ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္​လည္း ငိုေႂကြး​ၾက​ေလ​၏​။ ရွင္ဘုရင္​သည္ အာဗနာ​အတြက္ ငိုခ်င္းခ်​ရင္း “​အာဗနာ​သည္ လူမိုက္​ေသ​သကဲ့သို႔ ေသ​ရ​ပါ​ၿပီ​တကား​။ သင့္​လက္​ကို​မ​ခ်ဳပ္ေႏွာင္​၊ သင့္​ေျခ​ကို ေျခခ်င္း​မ​ခတ္​ဘဲ ေကာက္က်စ္​ေသာ​သူ​၏​လက္ခ်က္​ျဖင့္ သင္​ေသ​ရ​ပါ​ၿပီ​တကား​”​ဟု ဆို​သျဖင့္ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ ထပ္မံ​ငိုေႂကြး​ၾက​ျပန္​၏​။ ထို႔ေနာက္ ေနမဝင္မီ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ လာ​၍ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​အား စားေတာ္ေခၚ​ရန္ တိုက္တြန္း​ေလ​၏​။ သို႔ေသာ္ ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​က “​ေန​မ​ဝင္​မီ မုန႔္​ျဖစ္ေစ​၊ အစာ​တစ္စုံတစ္ရာ​ကို​ျဖစ္ေစ စား​မိ​လွ်င္ ဘုရားသခင္​သည္ ငါ့​ကို​စီရင္​ေတာ္မူ​ပါေစေသာ​။ ထိုထက္မက ျပဳ​ေတာ္မူ​ပါေစေသာ​”​ဟု က်ိန္ဆို​ေလ​၏​။ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ ရွင္ဘုရင္​ျပဳ​သမွ်​ကို သေဘာက်​ႏွစ္သက္​ၾက​သည့္​အတိုင္း ဤသို႔​ဒါဝိဒ္​မင္းႀကီး​က်ိန္ဆို​သည္​ကို​လည္း ႏွစ္သက္​လ်က္ မွတ္သား​ထား​ၾက​ေလ​၏​။ ထို​ေန႔​တြင္ အစၥေရး​လူမ်ိဳး​အားလုံး​အပါအဝင္ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ ေနရ​၏​သား အာဗနာ​ေသဆုံး​ျခင္း​အမႈ​မွာ ရွင္ဘုရင္​ႏွင့္​မ​သက္ဆိုင္​ေၾကာင္း​ကို သိ​ၾက​ေလ​၏​။ ရွင္ဘုရင္​က သူ႔​အေစအပါး​တို႔​အား “​ယေန႔​တြင္ အစၥေရး​လူမ်ိဳး​တို႔​၌ ႀကီးျမတ္​ေသာ​အႀကီးအကဲ​တစ္​ဦး​က်ဆုံး​သြား​သည္​ကို သင္​တို႔​မ​သိ​ၾက​သေလာ​။ ငါ​သည္ ရွင္ဘုရင္​အျဖစ္ ဘိသိက္ေပး​ခံရ​ေသာ္လည္း ယေန႔ စိတ္အားေလ်ာ့​လ်က္​ရွိ​၏​။ ေဇ႐ုယာ​၏​သား​ျဖစ္​ေသာ ဤ​သူ​တို႔​မူကား ငါ့​ထက္ စိတ္​ခက္ထန္​ၾက​၏​။ ထာဝရဘုရား​သည္ မေကာင္းမႈ​ျပဳ​ေသာ​သူ​ကို မေကာင္းမႈ​ႏွင့္​အေလ်ာက္ ျပန္ေပးဆပ္​ပါေစေသာ​”​ဟု ဆို​ေလ​၏​။