ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 18:1-23
ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 18:1-23 MSBZ
ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးသည္ မိမိႏွင့္အတူပါလာေသာလူတို႔ကို ေရတြက္ၿပီး သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ လူတစ္ေထာင္အုပ္၊ လူတစ္ရာအုပ္တို႔ကို ခန႔္ထား၏။ ထို႔ေနာက္ လူသုံးပုံတစ္ပုံကို ယြာဘလက္ေအာက္သို႔လည္းေကာင္း၊ ေနာက္သုံးပုံတစ္ပုံကို ယြာဘညီ ေဇ႐ုယာ၏သား အဘိရွဲလက္ေအာက္သို႔လည္းေကာင္း၊ က်န္သုံးပုံတစ္ပုံကို ဂိတၱိလူမ်ိဳး အိတၱဲလက္ေအာက္သို႔လည္းေကာင္း ေနရာခ်ထားေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ရွင္ဘုရင္က သူတို႔အား “ငါကိုယ္တိုင္ သင္တို႔ႏွင့္အတူ ဆက္ဆက္ခ်ီတက္မည္”ဟု မိန႔္ဆို၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က “အရွင္မင္းႀကီး ခ်ီေတာ္မမူပါႏွင့္။ စင္စစ္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔ ထြက္ေျပးသြားလွ်င္လည္း သူတို႔ အေရးထားမည္မဟုတ္ပါ။ အကြၽႏ္ုပ္တို႔ တစ္ဝက္မွ် ေသသြားလွ်င္လည္း သူတို႔ အေရးထားမည္မဟုတ္ပါ။ အရွင္မင္းႀကီးတစ္ပါးတည္းသည္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔ လူတစ္ေသာင္းႏွင့္ ညီမွ်ပါ၏။ အရွင္မင္းႀကီး ၿမိဳ႕ထဲ၌ေနရစ္ၿပီး အကြၽႏ္ုပ္တို႔ကို ကူညီျခင္းက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္”ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾက၏။ ထိုအခါ ရွင္ဘုရင္က သူတို႔အား “သင္တို႔ ေကာင္းမည္ထင္သည့္အတိုင္း ငါျပဳပါမည္”ဟု မိန႔္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕တံခါးနားတြင္ ရပ္ေနခဲ့၏။ လူအေပါင္းတို႔မူကား ရာအုပ္လိုက္၊ ေထာင္အုပ္လိုက္ ခ်ီသြားၾကေလ၏။ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးက ယြာဘ၊ အဘိရွဲႏွင့္ အိတၱဲတို႔အား “ငါ့မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး သားေတာ္အဗရွလုံကို သက္ညႇာေပးပါ”ဟု မိန႔္မွာ၏။ ရွင္ဘုရင္က အဗရွလုံႏွင့္ပတ္သက္၍ တပ္မႉးအားလုံးတို႔အား ဤသို႔မိန႔္မွာသည္ကို လူအေပါင္းတို႔ ၾကားၾက၏။ သူတို႔သည္ အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔ႏွင့္ စစ္တိုက္ရန္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ခ်ီသြားၾကၿပီး ဧဖရိမ္ေတာ၌ စစ္ခင္းၾက၏။ အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔သည္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီး၏စစ္သည္တို႔ကို ရႈံးနိမ့္သြားေလ၏။ ထိုေန႔တြင္ တိုက္ပြဲအျပင္းအထန္ျဖစ္ၿပီး လူအေယာက္ႏွစ္ေသာင္း က်ဆုံးေလ၏။ ဤစစ္ပြဲသည္ တိုင္းႏိုင္ငံအားလုံးသို႔ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး ထိုေန႔တြင္ ဓားစာျဖစ္သြားေသာလူထက္ ေတာစာေတာင္စာျဖစ္သြားေသာလူက ပို၍မ်ား၏။ အဗရွလုံသည္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီး၏လူတို႔ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသျဖင့္ လားစီးၿပီး ထြက္ေျပးသြား၏။ သူ႔လားသည္ သပိတ္ပင္အကိုင္းႀကီးေအာက္ကို ေျပးဝင္သြားစဥ္ အဗရွလုံ၏ဦးေခါင္းသည္ ထိုသပိတ္ပင္အကိုင္းႀကီးႏွင့္ ၿငိမိၿပီး လားကား ဆက္ေျပးသြား၍ သူသည္ ေလထဲတြင္ တြဲလြဲက်က်န္ေနခဲ့၏။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေသာသူတစ္ေယာက္က ယြာဘအား “အကြၽႏ္ုပ္သည္ အဗရွလုံအား သပိတ္ပင္၌ တြဲလြဲက်ေနသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ပါ၏”ဟု ေျပာျပလွ်င္ ယြာဘက သူ႔ကိုေျပာျပေသာသူအား “သင္ျမင္ခဲ့လ်က္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုေျမေပၚထိုးခ်ၿပီး မသတ္ရသနည္း။ ထိုသို႔ျပဳခဲ့လွ်င္ သင့္ကိုငါ ေငြစတစ္ဆယ္ႏွင့္ ခါးစည္းႀကိဳးကို ခ်ီးျမႇင့္ၿပီ”ဟု ဆို၏။ ထိုသူက ယြာဘအား “အကြၽႏ္ုပ္ကို ေငြစ တစ္ေထာင္ေပးလွ်င္ပင္ ရွင္ဘုရင္၏သားေတာ္ကို အကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ မသတ္ပါ။ ရွင္ဘုရင္က သင္ႏွင့္တကြ အဘိရွဲ၊ အိတၱဲတို႔အား ‘သားေတာ္အဗရွလုံကို ကာကြယ္ေပးပါ’ဟု မိန႔္မွာလိုက္သည္ကို အကြၽႏ္ုပ္တို႔ နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ပါၿပီ။ အကယ္၍သာ အကြၽႏ္ုပ္သတ္မိလွ်င္ ကိုယ့္အသက္ကိုကိုယ္ အႏၲရာယ္ေပးမိၿပီ။ ရွင္ဘုရင္ထံမွ ကြယ္ဝွက္၍ရေသာအရာ တစ္စုံတစ္ခုမွ်မရွိပါ။ သင္သည္လည္း အကြၽႏ္ုပ္ဘက္မွ ရပ္တည္ေပးမည္မဟုတ္ပါ”ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ယြာဘက “သင္ႏွင့္ ယခုလို အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနႏိုင္ပါ”ဟု ဆိုလ်က္ လွံသုံးစင္းကိုယူ၍ သပိတ္ပင္၌တြဲလြဲက်လ်က္ အသက္ရွင္ေနေသးေသာ အဗရွလုံထံသြား၍ သူ႔ႏွလုံးထဲသို႔ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ ထိုးေလ၏။ ယြာဘ၏လက္နက္ကိုင္တပ္သား ဆယ္ဦးတို႔ကလည္း အဗရွလုံကို ဝိုင္းဝန္းထိုးသတ္ၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ယြာဘက မိမိလူတို႔ အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔ေနာက္သို႔ ဆက္မလိုက္ရန္ တံပိုးကို မႈတ္သျဖင့္ သူတို႔လည္း ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘဲ ျပန္လာၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အဗရွလုံ၏အေလာင္းကိုဆြဲခ်ၿပီး ေတာထဲရွိတြင္းႀကီးတစ္တြင္းထဲသို႔ပစ္ခ်ကာ သူ႔အေပၚတြင္ ေက်ာက္ပုံႀကီးပုံထားၾက၏။ အစၥေရးအမ်ိဳးသားအေပါင္းတို႔လည္း အသီးသီး မိမိတို႔ေနရာသို႔ ျပန္ေျပးၾကေလ၏။ အဗရွလုံအသက္ရွင္စဥ္က “ငါ့နာမည္ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေပးမည့္သား မရွိ”ဟု ဆိုလ်က္ ေက်ာက္တုံးကို ယူ၍ ရွင္ဘုရင္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းတြင္ မိမိနာမည္ျဖင့္သမုတ္၍ ေက်ာက္တိုင္စိုက္ထူခဲ့၏။ ထိုေက်ာက္တိုင္ကို ယေန႔တိုင္ “အဗရွလုံေက်ာက္တိုင္”ဟု ေခၚေဝၚၾက၏။ ဇာဒုတ္၏သားအဟိမတ္က “ယခု အကြၽႏ္ုပ္ေျပး၍ ရွင္ဘုရင္အား ထာဝရဘုရားသည္ သူ႔ကို ရန္သူတို႔လက္မွ ကယ္တင္ေတာ္မူၿပီဟူေသာသတင္းကို ေလွ်ာက္တင္ပါရေစ”ဟု ဆိုလွ်င္ ယြာဘက သူ႔အား “ယေန႔ သင္သြား၍သတင္းမေလွ်ာက္တင္ရ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ ေလွ်ာက္တင္ရမည္။ ဤေန႔သည္ ရွင္ဘုရင့္သားေတာ္ ေသဆုံးေသာေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင္သြား၍သတင္းမေလွ်ာက္တင္ရ”ဟု ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ယြာဘသည္ ကုရွိအမ်ိဳးသားတစ္ဦးအား “သင္ျမင္ခဲ့သမွ်ကို ရွင္ဘုရင္ထံ သြားေလွ်ာက္တင္ေလာ့”ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုကုရွိအမ်ိဳးသားသည္ ယြာဘကို ဦးၫႊတ္၍ ေျပးထြက္သြားေလ၏။ ဇာဒုတ္၏သား အဟိမတ္က ထပ္၍ယြာဘအား “မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ယခု ထိုကုရွိအမ်ိဳးသားေနာက္သို႔ အကြၽႏ္ုပ္ ေျပးလိုက္ပါရေစ”ဟု ဆိုလွ်င္ ယြာဘက သူ႔အား “ငါ့သား၊ အဘယ္ေၾကာင့္ သင္ေျပးလိုက္လိုသနည္း။ ဤသတင္းသည္ ဆုရရွိေစမည့္သတင္းမဟုတ္”ဟု သူ႔အား ဆို၏။ သို႔ေသာ္ သူက “မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ပါေစ။ အကြၽႏ္ုပ္ ေျပးလိုက္ပါရေစ”ဟုသာ ဆိုသျဖင့္ ယြာဘက “ေျပးလိုက္ေလာ့”ဟု ဆိုသည္ႏွင့္ အဟိမတ္သည္ လြင္ျပင္လမ္းမွ ေျပးသြားရာ ကုရွိအမ်ိဳးသားကို ေက်ာ္သြား၏။
Bible App
Bible App for Kids
