ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 15:1-22
ဓမၼရာဇဝင္ဒုတိယေစာင္ 15:1-22 MSBZ
ထို႔ေနာက္တြင္ အဗရွလုံသည္ စစ္ရထားတစ္စီး၊ ျမင္းမ်ားႏွင့္ ေရွ႕ေတာ္ေျပးတပ္သားအေယာက္ ငါးဆယ္ကို ျပင္ဆင္ထား၏။ အဗရွလုံသည္ နံနက္ေစာေစာထ၍ ၿမိဳ႕တံခါးနား လမ္းေဘး၌ ရပ္ေလ့ရွိ၏။ အမႈကိစၥျဖစ္၍ အဆုံးအျဖတ္ခံယူရန္ ရွင္ဘုရင္ထံသို႔လာေသာမည္သူမဆို အဗရွလုံသည္ သူ႔ထံသို႔ေခၚလာၿပီး “သင္ မည္သည့္ၿမိဳ႕က လာသနည္း”ဟု ေမးတတ္၏။ အမႈသည္က “ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးသည္ အစၥေရးအမ်ိဳးအႏြယ္ထဲမွ တစ္ႏြယ္ျဖစ္ပါ၏”ဟု ျပန္ေျဖလွ်င္ အဗရွလုံက “သင့္အမႈကား ေလ်ာ္ကန္ေျဖာင့္မွန္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သင့္အမႈကို ၾကားနာၿပီး ရွင္ဘုရင္ထံ တင္ျပေပးမည့္သူ မရွိ”ဟု ျပန္ေျပာတတ္၏။ ထို႔ျပင္ အဗရွလုံက “ဤျပည္တြင္ ငါ့ကို တရားသူႀကီးအျဖစ္သာ ခန႔္ထားလွ်င္ အမႈကိစၥရွိသူ၊ အဆုံးအျဖတ္လိုအပ္သူ မည္သူမဆို ငါ့ထံသို႔လာေသာအခါ သူတို႔ကို ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ငါစီရင္ေပးမည္”ဟု ဆို၏။ သူ႔ကို အ႐ိုအေသေပးရန္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာသူကိုလည္း သူသည္ လက္ကမ္း၍ ထိုသူကို ဖက္ၿပီးနမ္းတတ္၏။ အဗရွလုံသည္ အဆုံးအျဖတ္ခံယူရန္ ရွင္ဘုရင္ထံသို႔လာေသာအစၥေရးလူမ်ိဳးအေပါင္းတို႔ကို ဤနည္းအတိုင္း ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔၏ႏွလုံးသားကို သိမ္းသြင္းထားေလ၏။ ေလးႏွစ္မွ်ၾကာလာေသာအခါ အဗရွလုံက ရွင္ဘုရင္အား “အကြၽႏ္ုပ္သည္ ထာဝရဘုရားထံ ကတိသစၥာျပဳခဲ့သည့္အတိုင္း ကတိသစၥာဝတ္ကိုေျဖရန္ ေဟျဗဳန္ၿမိဳ႕သို႔ သြားပါရေစ။ အကြၽႏ္ုပ္သည္ ဆီးရီးယားျပည္၊ ေဂရႈရၿမိဳ႕တြင္ေနစဥ္က ‘ထာဝရဘုရားသည္ အကြၽႏ္ုပ္ကို ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕သို႔ အမွန္တကယ္ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ေတာ္မူလွ်င္ ထာဝရဘုရားကို အကြၽႏ္ုပ္ဝတ္ျပဳပါမည္’ဟု ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကတိသစၥာျပဳခဲ့ပါၿပီ”ဟု ေလွ်ာက္၏။ ရွင္ဘုရင္ကလည္း သူ႔အား “ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသြားပါ”ဟု မိန႔္ဆိုလွ်င္ သူသည္ ေဟျဗဳန္ၿမိဳ႕သို႔ ထသြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ အဗရွလုံသည္ အစၥေရးအမ်ိဳးအႏြယ္အေပါင္းတို႔ထံသို႔ သူလွ်ိဳတို႔ကိုေစလႊတ္၍ “တံပိုးမႈတ္သံကို သင္တို႔ၾကားလွ်င္ ‘အဗရွလုံသည္ ေဟျဗဳန္ၿမိဳ႕တြင္ နန္းတက္ေလၿပီ’ဟူ၍ ေႂကြးေၾကာ္ၾကေလာ့”ဟု မွာလိုက္၏။ အဗရွလုံႏွင့္အတူ လူအေယာက္ႏွစ္ရာတို႔သည္ ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕မွ ထြက္လာၾက၏။ သူတို႔သည္ အေခၚခံရ၍သာ သေဘာ႐ိုးႏွင့္လိုက္လာၾက၏။ မည္သည့္အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာကိုမွ် မသိ။ အဗရွလုံသည္ ယဇ္ပူေဇာ္စဥ္တြင္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီး၏အႀကံေပးျဖစ္သူ ဂိေလာၿမိဳ႕သား အဟိေသာေဖလထံသို႔ လူလႊတ္၍ သူ႔ေနရင္းၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာဂိေလာၿမိဳ႕မွ ေခၚလာေစ၏။ အဗရွလုံထံ၌ လူအင္အားတိုးပြားလာၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ႀကံစည္မႈသည္လည္း အားႀကီးလာေလ၏။ ထိုအခါ တမန္တစ္ဦးသည္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးထံသို႔လာၿပီး “အစၥေရးအမ်ိဳးသားတို႔၏စိတ္သည္ အဗရွလုံေနာက္သို႔ ပါသြားပါၿပီ”ဟု ေလွ်ာက္တင္၏။ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးကလည္း ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕ရွိ မိမိထံခစားေသာမင္းမႈထမ္းအေပါင္းတို႔အား “ထၾက။ ယခု ငါတို႔ ထြက္ေျပးၾကရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ အဗရွလုံလက္မွ လြတ္မည္မဟုတ္။ ငါတို႔ အလ်င္အျမန္ထြက္သြားရမည္။ မဟုတ္လွ်င္ သူသည္ ငါတို႔ကိုလိုက္မီ၍ အႏၲရာယ္ျပဳလိမ့္မည္။ ၿမိဳ႕သားတို႔ကိုလည္း ဓားႏွင့္သတ္လိမ့္မည္”ဟု မိန႔္ဆို၏။ ရွင္ဘုရင္၏အမႈထမ္းတို႔ကလည္း ရွင္ဘုရင္အား “ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီး စိတ္ပိုင္းျဖတ္ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ျပဳပါမည္”ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ၾကၿပီးလွ်င္ ရွင္ဘုရင္သည္ နန္းေတာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ေမာင္းမဆယ္ေယာက္ကို ခ်န္ထားၿပီး ရွင္ဘုရင္ႏွင့္တကြ အေႁခြအရံနန္းတြင္းသူနန္းတြင္းသားအားလုံး နန္းေတာ္မွထြက္ခြာလာၾက၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ရွင္ဘုရင္သည္ ေနာက္လိုက္အေႁခြအရံအားလုံးႏွင့္တကြ ထြက္သြားရာ ရပ္ေဝးသို႔ေရာက္လွ်င္ အိမ္တစ္အိမ္၌ ရပ္နားၾက၏။ အထံေတာ္ပါး၌ခစားရေသာမင္းမႈထမ္းအားလုံးတို႔သည္ ဘုရင့္ေရွ႕ေတာ္၌ ခ်ီသြားၾက၏။ ေခရသိလူမ်ိဳးအားလုံး၊ ေပလသိလူမ်ိဳးအားလုံးႏွင့္ ဂါသၿမိဳ႕မွလိုက္လာေသာ ဂိတၱိလူမ်ိဳးအားလုံး လူအေယာက္ေျခာက္ရာတို႔သည္လည္း ဘုရင့္ေရွ႕ေတာ္၌ ခ်ီသြားၾက၏။ ရွင္ဘုရင္က ဂိတၱိလူမ်ိဳး အိတၱဲအား “အဘယ္ေၾကာင့္ ငါတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္လာသနည္း။ ျပန္သြားၿပီး ဘုရင္ႏွင့္အတူ ေနေလာ့။ သင္သည္ ေနရင္းျပည္မွ ဖမ္းေခၚလာျခင္းခံရေသာတစ္ပါးအမ်ိဳးသားျဖစ္၏။ သင္သည္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ေရာက္လာေသာသူျဖစ္၍ ယခု ငါတို႔ႏွင့္အတူ လွည့္လည္ေစရမည္ေလာ။ ငါသည္ ဘယ္ေနရာသြားရမည္ကိုမသိေသးပါ။ သင့္အမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔ကို ေခၚၿပီး ျပန္သြားေလာ့။ က႐ုဏာေတာ္ႏွင့္ သစၥာေတာ္သည္ သင္တို႔ႏွင့္အတူ ရွိပါေစေသာ”ဟု မိန႔္ဆို၏။ ထိုအခါ အိတၱဲက ရွင္ဘုရင္အား “ထာဝရဘုရား အသက္ရွင္ေတာ္မူသည္ႏွင့္အညီ၊ အကြၽႏ္ုပ္၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း အသက္ရွင္ေတာ္မူသည္ႏွင့္အညီ ေသသည္ျဖစ္ေစ၊ ရွင္သည္ျဖစ္ေစ အကြၽႏ္ုပ္၏သခင္ အရွင္မင္းႀကီးရွိေတာ္မူရာအရပ္၌ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ရွိပါမည္”ဟု ျပန္ေလွ်ာက္၏။ ထိုအခါ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးက အိတၱဲအား “သို႔ျဖစ္လွ်င္လည္း သြား၍ျဖတ္ကူးေလာ့”ဟု မိန႔္ဆိုလွ်င္ ဂိတၱိလူမ်ိဳး အိတၱဲမွစ၍ သူႏွင့္အတူပါလာေသာ လူအႀကီးအငယ္အားလုံးလည္း ျဖတ္ကူးေလ၏။
Bible App
Bible App for Kids
