ဓမၼရာဇဝင္ပထမေစာင္ 30:21-25

ေမာပန္း​၍ ဒါဝိဒ္​ေနာက္သို႔​မ​လိုက္​ႏိုင္​ေတာ့​ဘဲ ေဗေသာ္​ေခ်ာင္း​နား​တြင္​ေန​ခဲ့​ေသာ လူ​ႏွစ္ရာ​တို႔​ရွိ​ရာ​သို႔ ဒါဝိဒ္​ျပန္​ေရာက္လာ​ေသာအခါ သူ​တို႔​သည္ ဒါဝိဒ္​ႏွင့္ သူ​ႏွင့္အတူ​ျပန္လာ​ေသာ​လူ​တို႔​ကို ႀကိဳဆို​ရန္ ထြက္လာ​ၾက​၏​။ ဒါဝိဒ္​သည္ သူ​တို႔​အနီး​သို႔​ေရာက္လာ​၍ သူ​တို႔​အား ႏႈတ္ဆက္​စကား​ေျပာဆို​ေလ​၏​။ သို႔ေသာ္ ဒါဝိဒ္​ႏွင့္အတူ​လိုက္သြား​ေသာ​သူ​တို႔​ထဲမွ စိတ္ထား​ယုတ္ညံ့​ေသးသိမ္​သူ​အေပါင္း​တို႔​က “​သူ​တို႔​သည္ ငါ​တို႔​ႏွင့္အတူ​မ​လိုက္​ေသာေၾကာင့္ အကြၽႏ္ုပ္​တို႔ ျပန္​တိုက္ခိုက္လုယက္​ယူလာ​ေသာ​ပစၥည္း​တို႔​ကို သူ​တို႔​အား မ​ေပး​ႏိုင္​။ သူ​တို႔​သည္ သူ​တို႔​၏​မယား​၊ သားသမီး​တို႔​ကို​သာ​ေခၚ​၍ ထြက္သြား​ပါေစ”​ဟု ဆို​ၾက​၏​။ သို႔ေသာ္ ဒါဝိဒ္​က သူ​တို႔​အား “​ငါ့​ညီအစ္ကို​တို႔​၊ ငါ​တို႔​အား ထာဝရဘုရား​ေပးသနား​ေတာ္မူ​ေသာ​အရာ​တို႔​ကို ဤသို႔​မ​ျပဳ​ရ​။ ထာဝရဘုရား​သည္ ငါ​တို႔​ကို​ေစာင့္ေရွာက္​ေတာ္မူ​၍ ငါ​တို႔​အား လာေရာက္​တိုက္ခိုက္​ေသာ​ဓားျပ​တို႔​ကို​လည္း ငါ​တို႔​လက္​သို႔ အပ္​ေတာ္မူ​ၿပီ​။ ဤ​အမႈ​ႏွင့္​ပတ္သက္၍ သင္​တို႔​စကား​ကို မည္သူ​နားေထာင္​မည္နည္း​။ စစ္တိုက္​သြား​ေသာ​သူ​ရ​ေသာ​ေဝစု​အတိုင္း ပစၥည္း​ေစာင့္က်န္​ခဲ့​ေသာ​သူ​ကို​လည္း ညီတူညီမွ်​ေဝစု​ခြဲေဝ​ေပး​ရ​မည္​”​ဟု ဆို​၏​။ ထို​ေန႔​မွစ၍ ယေန႔​ခ်ိန္​ထိ ဒါဝိဒ္​သည္ အစၥေရး​လူမ်ိဳး​တို႔​တြင္ ထိုသို႔ စည္းမ်ဥ္း​ဥပေဒ ခ်မွတ္​ေလ​၏​။