ဓမၼရာဇဝင္တတိယေစာင္ 5:7-18
ဓမၼရာဇဝင္တတိယေစာင္ 5:7-18 MSBZ
ဟိရံမင္းႀကီးသည္ ေရွာလမုန္မင္းႀကီး၏စကားကိုၾကားလွ်င္ “ယေန႔ ဤလူမ်ိဳးႀကီးအေပၚ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဒါဝိဒ္မင္းႀကီးအား ပညာရွိေသာသားကိုေပးေတာ္မူေသာ ထာဝရဘုရားသည္ မဂၤလာရွိေတာ္မူပါေစေသာ”ဟု ဝမ္းသာအားရႁမြက္ဆိုေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ဟိရံမင္းႀကီးသည္ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးထံ လူလႊတ္၍ “သင္မွာၾကားလိုက္ေသာစကားကို အကြၽႏ္ုပ္ၾကားသိရပါၿပီ။ သင္လိုသမွ် သစ္ကတိုးသား၊ ထင္းရႉးသားတို႔ကို ေပးပါမည္။ အကြၽႏ္ုပ္၏အမႈထမ္းတို႔အား လက္ဘႏြန္ေတာင္မွသစ္တို႔ကို ပင္လယ္အထိသယ္လာၿပီး ေဖာင္ဖြဲ႕၍ပင္လယ္ေရေၾကာင္းအတိုင္း ေမွ်ာခ်မည္။ မင္းႀကီးအလိုရွိေသာေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ေဖာင္ကိုဖ်က္ၿပီး သစ္တို႔ကို သယ္ယူသြားပါ။ မင္းႀကီးလည္း အကြၽႏ္ုပ္၏နန္းတြင္းသူနန္းတြင္းသားတို႔အတြက္ ရိကၡာကို ျဖည့္ဆည္းေပးပါရန္ အကြၽႏ္ုပ္ဆႏၵျပဳပါသည္”ဟု အေၾကာင္းျပန္ၾကားေလ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ဟိရံမင္းႀကီးသည္ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးအလိုရွိသမွ် သစ္ကတိုးသား၊ ထင္းရႉးသားတို႔ကို ပို႔ေပးေလ၏။ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးသည္လည္း ဟိရံမင္းႀကီး၏နန္းတြင္းသူနန္းတြင္းသားတို႔ စားစရာအဖို႔ ဂ်ဳံေကာရႏွစ္ေသာင္းႏွင့္ ႀကိတ္ထားေသာသံလြင္ဆီ ေကာရႏွစ္ဆယ္ကို ေပး၏။ ထိုသို႔ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးသည္ ဟိရံမင္းႀကီးအဖို႔ ႏွစ္စဥ္ျပဳေပးေလ၏။ ထာဝရဘုရားသည္ ကတိထားေတာ္မူသည့္အတိုင္း ေရွာလမုန္မင္းႀကီးအား ဉာဏ္ပညာကိုေပးေတာ္မူ၏။ ဟိရံမင္းႀကီးႏွင့္ေရွာလမုန္မင္းႀကီးတို႔ႏွစ္ဦးသည္ အခ်င္းခ်င္းသင့္ျမတ္ၾကၿပီး မဟာမိတ္လည္းဖြဲ႕ၾက၏။ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးသည္ အစၥေရးလူမ်ိဳးအေပါင္းတို႔ထဲမွ အလုပ္ၾကမ္းသမား အေယာက္သုံးေသာင္းကို ခန႔္ထားၿပီး တစ္လလွ်င္ လူတစ္ေသာင္းစီကို လက္ဘႏြန္ေတာသို႔ ေစလႊတ္၏။ သူတို႔သည္ လက္ဘႏြန္ေတာတြင္တစ္လ၊ ကိုယ့္အိမ္တြင္ႏွစ္လ ေနၾကရ၏။ အေဒါနိရံသည္ ထိုအလုပ္ၾကမ္းသမားတို႔ကို ႀကီးၾကပ္ရ၏။ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးထံ၌ အထမ္းသမား အေယာက္ခုနစ္ေသာင္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚတြင္ ေက်ာက္ဆစ္သမား အေယာက္ရွစ္ေသာင္းရွိ၏။ ထို႔ျပင္ ေရွာလမုန္မင္းႀကီးသည္ လုပ္ငန္းခြင္အႀကီးအကဲ အေယာက္သုံးေထာင္သုံးရာကိုလည္း ခန႔္ထား၏။ သူတို႔သည္ အလုပ္ခြင္တြင္ အလုပ္လုပ္ေသာသူတို႔ကို ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲရ၏။ ရွင္ဘုရင္၏အမိန႔္ေတာ္အတိုင္း ေက်ာက္မ်ားကိုဆစ္၍ အိမ္ေတာ္အုတ္ျမစ္ခ်ႏိုင္ရန္ ေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ား၊ ေက်ာက္ေကာင္းေက်ာက္ျမတ္မ်ားကို တူးယူၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ေရွာလမုန္မင္းႀကီး၏ေဆာက္လုပ္ေရးသမားမ်ား၊ ဟိရံမင္းႀကီး၏ေဆာက္လုပ္ေရးသမားမ်ားႏွင့္ ေဂဗလအမ်ိဳးသားတို႔သည္ ေက်ာက္မ်ားကို ထုဆစ္ၾကၿပီး အိမ္ေတာ္တည္ေဆာက္ရန္ သစ္သားမ်ား၊ ေက်ာက္မ်ားကို ျပင္ဆင္ထားၾက၏။