ลูกา 7
7
ความเชื่อของนายร้อย
1เมื่อพระเยซูพูดทั้งหมดนี้ให้คนที่มาฟังเสร็จแล้ว พระองค์ก็เข้าไปในเมืองคาเปอรนาอุม 2มีคนรับใช้ของนายร้อยคนหนึ่งซึ่งเขารักมากป่วยหนักใกล้จะตาย 3เมื่อนายร้อยได้ยินเรื่องพระเยซูก็ส่งผู้อาวุโสของชาวยิวบางคน เพื่อขอพระองค์มารักษาคนรับใช้ของเขา 4เมื่อพวกเขามาถึง ก็อ้อนวอนพระเยซูด้วยความร้อนใจว่า “นายร้อยคนนี้เป็นคนที่พระองค์สมควรจะช่วย 5เพราะเขารักชนชาติของเราและสร้างธรรมศาลาให้เรา” 6พระเยซูจึงไปกับพวกเขา
เมื่อใกล้ถึงบ้าน นายร้อยก็ให้เพื่อนๆ มาบอกพระเยซูว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า อย่าต้องลำบากเลย เพราะข้าพเจ้าไม่คู่ควรให้พระองค์มาอยู่ใต้ชายคาบ้าน 7ข้าพเจ้าเองก็ไม่คู่ควรแม้จะมาพบพระองค์ เพียงแต่พระองค์สั่งเท่านั้น คนรับใช้ของข้าพเจ้าก็จะหายป่วย 8เพราะข้าพเจ้าเองมีทั้งผู้บังคับบัญชาและมีทหารใต้บัญชา ข้าพเจ้าสั่งคนนี้ว่า ‘ไป’ เขาก็ไป สั่งคนนั้นว่า ‘มา’ เขาก็มา สั่งคนรับใช้ว่า ‘ทำสิ่งนี้’ เขาก็ทำ”
9เมื่อพระเยซูได้ยินเช่นนี้ก็ประหลาดใจ จึงหันมาพูดกับฝูงชนที่ติดตามพระองค์ว่า “เราบอกท่านว่า เราไม่เคยเห็นความเชื่อที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ แม้แต่ในอิสราเอล” 10แล้วคนที่นายร้อยส่งมาก็กลับบ้านไป และพบว่าคนรับใช้นั้นหายดีแล้ว
พระเยซูให้ลูกชายของหญิงม่ายฟื้นขึ้น
11หลังจากนั้นไม่นาน พระเยซูไปที่เมืองนาอิน พวกสาวกและฝูงชนกลุ่มใหญ่ก็ตามไปด้วย 12เมื่อพระองค์มาเกือบถึงประตูเมือง มีคนหามศพชายหนุ่มคนหนึ่งมา เขาเป็นลูกชายคนเดียวของหญิงม่าย ชาวเมืองมากมายเดินมากับเธอ 13เมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าเห็นเธอก็สงสาร และพูดว่า “อย่าร้องไห้เลย”
14แล้วพระองค์เดินเข้าไปแตะเปลหามศพ คนหามก็หยุดยืนนิ่ง พระองค์พูดว่า “พ่อหนุ่ม เราสั่งให้เจ้าลุกขึ้น!” 15คนตายก็ลุกขึ้นนั่งและเริ่มพูด พระเยซูจึงมอบเขาให้กับแม่
16ทุกคนต่างเกรงกลัวและสรรเสริญพระเจ้าว่า “ผู้เผยพระวจนะที่ยิ่งใหญ่มาอยู่ท่ามกลางพวกเรา พระเจ้ามาช่วยคนของพระองค์แล้ว” 17ชื่อเสียงของพระเยซูก็เลื่องลือไปทั่วแคว้นยูเดียและดินแดนโดยรอบ
พระเยซูกับยอห์นผู้ให้บัพติศมา
18พวกศิษย์ของยอห์นมาเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้เขาฟัง ยอห์นจึงเรียกศิษย์มาสองคน 19และส่งเขาไปถามองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “ท่านคือผู้นั้นที่จะมา หรือเราจะต้องคอยผู้อื่นอีก”
20เมื่อทั้งสองมาถึงก็บอกพระองค์ว่า “ยอห์นผู้ให้บัพติศมาส่งพวกเรามาถามท่านว่า ‘ท่านคือผู้นั้นที่จะมา หรือเราจะต้องคอยผู้อื่นอีก’ ”
21ในเวลานั้น พระเยซูรักษาคนมากมายให้หายจากโรคและวิญญาณชั่ว และทำให้คนตาบอดหลายคนมองเห็น 22พระองค์บอกคนส่งสารนั้นว่า “กลับไปรายงานยอห์นถึงสิ่งที่พวกเจ้าได้เห็นและได้ยิน คือ คนตาบอดมองเห็น คนง่อยเดินได้ คนโรคเรื้อน#7:22 คำภาษากรีกดั้งเดิมสำหรับ โรคเรื้อน หมายถึงโรคผิวหนังต่างๆ ด้วยหายสะอาด คนหูหนวกได้ยิน คนตายฟื้นขึ้นมา และข่าวประเสริฐถูกประกาศแก่คนยากจน 23คนที่ไม่สะดุดเพราะสิ่งที่เราทำก็ได้รับพระพร”
24หลังจากศิษย์ของยอห์นไปแล้ว พระเยซูก็เริ่มกล่าวกับฝูงชนเรื่องยอห์นว่า “พวกท่านออกไปดูอะไรในถิ่นทุรกันดาร ดูต้นอ้อลู่ตามลมหรือ 25ถ้าไม่ใช่แล้ว ท่านออกไปดูอะไร ดูคนใส่เสื้อผ้าหรูหราหรือ ไม่เลย คนที่ใส่เสื้อผ้าราคาแพงและฟุ้งเฟ้อย่อมอยู่ในวัง 26แต่พวกท่านออกไปดูอะไร ดูผู้เผยพระวจนะหรือ ใช่แล้ว เราบอกว่ายอห์นเป็นยิ่งกว่าผู้เผยพระวจนะเสียอีก 27เขาคือคนที่ถูกเขียนถึงไว้ว่า
‘เราจะส่งทูตของเรามาก่อนท่าน
เพื่อเตรียมทางไว้ให้ท่านล่วงหน้า’ # 7:27
มลค.3:1
28 เราบอกว่าในบรรดาคนที่เกิดจากผู้หญิง ไม่มีใครยิ่งใหญ่กว่ายอห์น แต่คนต่ำต้อยที่สุดในอาณาจักรของพระเจ้า ก็ยังยิ่งใหญ่กว่ายอห์น”
29(ทุกคนแม้แต่คนเก็บภาษี เมื่อได้ยินคำพูดของพระเยซู ก็ยอมรับว่าทางของพระเจ้าถูกต้อง เพราะพวกเขารับบัพติศมาจากยอห์นแล้ว 30แต่พวกฟาริสีและครูสอนกฎบัญญัติปฏิเสธเจตนาที่พระเจ้ามีต่อพวกเขา เพราะคนเหล่านี้ปฏิเสธที่จะรับบัพติศมาจากยอห์น)
31พระเยซูกล่าวต่อไปว่า “เราจะเปรียบคนในยุคนี้กับอะไรดี พวกเขาเป็นเช่นไร 32เขาเป็นเหมือนเด็กๆ ที่นั่งอยู่กลางตลาดและร้องบอกกันว่า
‘เราเป่าปี่ให้
เจ้าก็ไม่เต้นรำ
เราร้องเพลงไว้อาลัย
เจ้าก็ไม่ร้องไห้’
33 เพราะยอห์นผู้ให้บัพติศมา มาโดยไม่กินขนมปังและไม่ดื่มเหล้าองุ่น พวกเจ้าก็ว่า ‘คนนี้มีผีสิง’ 34พอบุตรมนุษย์มาทั้งกินและดื่ม พวกเจ้าก็ว่า ‘นี่คือคนตะกละและขี้เมา เป็นเพื่อนคนเก็บภาษีและคนบาป’ 35แต่สติปัญญาของพระเจ้าก็ได้พิสูจน์แล้วว่าถูกต้องโดยลูกหลานทั้งปวงของปัญญานั้น”
พระเยซูรับการชโลมจากหญิงบาป
36ฟาริสีคนหนึ่งเชิญพระเยซูไปกินอาหารค่ำ พระองค์จึงไปที่บ้านของเขาและอยู่ที่โต๊ะอาหาร 37หญิงบาปคนหนึ่งในเมืองนั้น เมื่อรู้ว่าพระเยซูกินอาหารอยู่ที่บ้านของฟาริสี เธอก็นำขวดที่ทำจากหินงดงามใส่น้ำมันหอมเข้ามา 38เธอยืนอยู่ข้างหลังใกล้เท้าพระเยซู และร้องไห้จนน้ำตาเปียกเท้าของพระองค์ เธอจึงเอาผมเช็ดเท้า จูบเท้าและรินน้ำมันหอมชโลมเท้าของพระองค์
39เมื่อฟาริสีที่เชิญพระเยซูได้เห็นก็นึกในใจว่า “ถ้าชายคนนี้เป็นผู้เผยพระวจนะ ก็น่าจะรู้ว่าหญิงที่แตะตัวเขาเป็นคนประเภทไหน เพราะเธอเป็นคนบาป”
40พระเยซูพูดกับเขาว่า “ซีโมน เรามีอะไรจะบอก”
เขาตอบว่า “ท่านอาจารย์ บอกมาเถิด
41 คนปล่อยเงินกู้คนหนึ่งมีลูกหนี้สองคน คนหนึ่งเป็นหนี้ห้าร้อยเหรียญเดนาริอัน # 7:41 หนึ่งเหรียญเดนาริอันเท่ากับค่าจ้างแรงงานหนึ่งวัน (ดู มธ.20:2) อีกคนเป็นหนี้ห้าสิบเหรียญ 42ทั้งสองคนไม่มีเงินใช้หนี้ เขาจึงยกหนี้ให้ทั้งคู่ แล้วในสองคนนี้คนไหนจะรักเจ้าหนี้มากกว่า”
43ซีโมนตอบว่า “ข้าพเจ้าคิดว่าคนที่ติดหนี้เยอะกว่า”
พระเยซูพูดว่า “เจ้าตัดสินถูกต้องแล้ว”
44แล้วพระองค์หันไปทางหญิงคนนั้น และพูดกับซีโมนว่า “เห็นหญิงคนนี้ไหม เราเข้ามาในบ้านของเจ้า เจ้าไม่ได้เอาน้ำมาล้างเท้าเรา แต่เธอเอาน้ำตาล้างเท้าของเรา และเช็ดด้วยผมของเธอ 45เจ้าไม่ได้จูบเรา แต่หญิงคนนี้จูบเท้าเราไม่หยุดตั้งแต่เราเข้ามา 46เจ้าไม่ได้รินน้ำมันชโลมศีรษะของเรา แต่เธอรินน้ำมันหอมชโลมเท้าของเรา 47ดังนั้นเราบอกว่า บาปของเธอได้รับการอภัยมากมาย ตามความรักที่เธอแสดงออกมา แต่คนที่ได้รับการอภัยน้อยก็รักน้อย”
48พระเยซูพูดกับเธอว่า “บาปของเจ้าได้รับการอภัยแล้ว”
49แขกคนอื่นๆ เริ่มพูดกันว่า “คนนี้เป็นใครถึงอภัยบาปได้”
50พระเยซูพูดกับหญิงคนนั้นว่า “ความเชื่อของเจ้าทำให้เจ้ารอด จงไปด้วยสันติสุขเถิด”
നിലവിൽ തിരഞ്ഞെടുത്തിരിക്കുന്നു:
ลูกา 7: TCV
ഹൈലൈറ്റ് ചെയ്യുക
പങ്ക് വെക്കു
പകർത്തുക
നിങ്ങളുടെ എല്ലാ ഉപകരണങ്ങളിലും ഹൈലൈറ്റുകൾ സംരക്ഷിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടോ? സൈൻ അപ്പ് ചെയ്യുക അല്ലെങ്കിൽ സൈൻ ഇൻ ചെയ്യുക
Biblica® พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับไทยสามัญแบบเปิด™
สงวนลิขสิทธิ์ © 2025 โดย Biblica, Inc.
Biblica® Open Thai Common Version™
Copyright © 2025 by Biblica, Inc.
“Biblica” เป็นเครื่องหมายการค้าจดทะเบียนในสำนักงานสิทธิบัตรและเครื่องหมายการค้าสหรัฐอเมริกาของ Biblica, Inc. ซึ่งใช้งานภายใต้ใบอนุญาต
“Biblica” is a trademark registered in the United States Patent and Trademark Office by Biblica, Inc. Used with permission.
See promoVersionInfo in metadata.xml for Creative Commons license.
ลูกา 7
7
ความเชื่อของนายร้อย
1เมื่อพระเยซูพูดทั้งหมดนี้ให้คนที่มาฟังเสร็จแล้ว พระองค์ก็เข้าไปในเมืองคาเปอรนาอุม 2มีคนรับใช้ของนายร้อยคนหนึ่งซึ่งเขารักมากป่วยหนักใกล้จะตาย 3เมื่อนายร้อยได้ยินเรื่องพระเยซูก็ส่งผู้อาวุโสของชาวยิวบางคน เพื่อขอพระองค์มารักษาคนรับใช้ของเขา 4เมื่อพวกเขามาถึง ก็อ้อนวอนพระเยซูด้วยความร้อนใจว่า “นายร้อยคนนี้เป็นคนที่พระองค์สมควรจะช่วย 5เพราะเขารักชนชาติของเราและสร้างธรรมศาลาให้เรา” 6พระเยซูจึงไปกับพวกเขา
เมื่อใกล้ถึงบ้าน นายร้อยก็ให้เพื่อนๆ มาบอกพระเยซูว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า อย่าต้องลำบากเลย เพราะข้าพเจ้าไม่คู่ควรให้พระองค์มาอยู่ใต้ชายคาบ้าน 7ข้าพเจ้าเองก็ไม่คู่ควรแม้จะมาพบพระองค์ เพียงแต่พระองค์สั่งเท่านั้น คนรับใช้ของข้าพเจ้าก็จะหายป่วย 8เพราะข้าพเจ้าเองมีทั้งผู้บังคับบัญชาและมีทหารใต้บัญชา ข้าพเจ้าสั่งคนนี้ว่า ‘ไป’ เขาก็ไป สั่งคนนั้นว่า ‘มา’ เขาก็มา สั่งคนรับใช้ว่า ‘ทำสิ่งนี้’ เขาก็ทำ”
9เมื่อพระเยซูได้ยินเช่นนี้ก็ประหลาดใจ จึงหันมาพูดกับฝูงชนที่ติดตามพระองค์ว่า “เราบอกท่านว่า เราไม่เคยเห็นความเชื่อที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ แม้แต่ในอิสราเอล” 10แล้วคนที่นายร้อยส่งมาก็กลับบ้านไป และพบว่าคนรับใช้นั้นหายดีแล้ว
พระเยซูให้ลูกชายของหญิงม่ายฟื้นขึ้น
11หลังจากนั้นไม่นาน พระเยซูไปที่เมืองนาอิน พวกสาวกและฝูงชนกลุ่มใหญ่ก็ตามไปด้วย 12เมื่อพระองค์มาเกือบถึงประตูเมือง มีคนหามศพชายหนุ่มคนหนึ่งมา เขาเป็นลูกชายคนเดียวของหญิงม่าย ชาวเมืองมากมายเดินมากับเธอ 13เมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าเห็นเธอก็สงสาร และพูดว่า “อย่าร้องไห้เลย”
14แล้วพระองค์เดินเข้าไปแตะเปลหามศพ คนหามก็หยุดยืนนิ่ง พระองค์พูดว่า “พ่อหนุ่ม เราสั่งให้เจ้าลุกขึ้น!” 15คนตายก็ลุกขึ้นนั่งและเริ่มพูด พระเยซูจึงมอบเขาให้กับแม่
16ทุกคนต่างเกรงกลัวและสรรเสริญพระเจ้าว่า “ผู้เผยพระวจนะที่ยิ่งใหญ่มาอยู่ท่ามกลางพวกเรา พระเจ้ามาช่วยคนของพระองค์แล้ว” 17ชื่อเสียงของพระเยซูก็เลื่องลือไปทั่วแคว้นยูเดียและดินแดนโดยรอบ
พระเยซูกับยอห์นผู้ให้บัพติศมา
18พวกศิษย์ของยอห์นมาเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้เขาฟัง ยอห์นจึงเรียกศิษย์มาสองคน 19และส่งเขาไปถามองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “ท่านคือผู้นั้นที่จะมา หรือเราจะต้องคอยผู้อื่นอีก”
20เมื่อทั้งสองมาถึงก็บอกพระองค์ว่า “ยอห์นผู้ให้บัพติศมาส่งพวกเรามาถามท่านว่า ‘ท่านคือผู้นั้นที่จะมา หรือเราจะต้องคอยผู้อื่นอีก’ ”
21ในเวลานั้น พระเยซูรักษาคนมากมายให้หายจากโรคและวิญญาณชั่ว และทำให้คนตาบอดหลายคนมองเห็น 22พระองค์บอกคนส่งสารนั้นว่า “กลับไปรายงานยอห์นถึงสิ่งที่พวกเจ้าได้เห็นและได้ยิน คือ คนตาบอดมองเห็น คนง่อยเดินได้ คนโรคเรื้อน#7:22 คำภาษากรีกดั้งเดิมสำหรับ โรคเรื้อน หมายถึงโรคผิวหนังต่างๆ ด้วยหายสะอาด คนหูหนวกได้ยิน คนตายฟื้นขึ้นมา และข่าวประเสริฐถูกประกาศแก่คนยากจน 23คนที่ไม่สะดุดเพราะสิ่งที่เราทำก็ได้รับพระพร”
24หลังจากศิษย์ของยอห์นไปแล้ว พระเยซูก็เริ่มกล่าวกับฝูงชนเรื่องยอห์นว่า “พวกท่านออกไปดูอะไรในถิ่นทุรกันดาร ดูต้นอ้อลู่ตามลมหรือ 25ถ้าไม่ใช่แล้ว ท่านออกไปดูอะไร ดูคนใส่เสื้อผ้าหรูหราหรือ ไม่เลย คนที่ใส่เสื้อผ้าราคาแพงและฟุ้งเฟ้อย่อมอยู่ในวัง 26แต่พวกท่านออกไปดูอะไร ดูผู้เผยพระวจนะหรือ ใช่แล้ว เราบอกว่ายอห์นเป็นยิ่งกว่าผู้เผยพระวจนะเสียอีก 27เขาคือคนที่ถูกเขียนถึงไว้ว่า
‘เราจะส่งทูตของเรามาก่อนท่าน
เพื่อเตรียมทางไว้ให้ท่านล่วงหน้า’ # 7:27
มลค.3:1
28 เราบอกว่าในบรรดาคนที่เกิดจากผู้หญิง ไม่มีใครยิ่งใหญ่กว่ายอห์น แต่คนต่ำต้อยที่สุดในอาณาจักรของพระเจ้า ก็ยังยิ่งใหญ่กว่ายอห์น”
29(ทุกคนแม้แต่คนเก็บภาษี เมื่อได้ยินคำพูดของพระเยซู ก็ยอมรับว่าทางของพระเจ้าถูกต้อง เพราะพวกเขารับบัพติศมาจากยอห์นแล้ว 30แต่พวกฟาริสีและครูสอนกฎบัญญัติปฏิเสธเจตนาที่พระเจ้ามีต่อพวกเขา เพราะคนเหล่านี้ปฏิเสธที่จะรับบัพติศมาจากยอห์น)
31พระเยซูกล่าวต่อไปว่า “เราจะเปรียบคนในยุคนี้กับอะไรดี พวกเขาเป็นเช่นไร 32เขาเป็นเหมือนเด็กๆ ที่นั่งอยู่กลางตลาดและร้องบอกกันว่า
‘เราเป่าปี่ให้
เจ้าก็ไม่เต้นรำ
เราร้องเพลงไว้อาลัย
เจ้าก็ไม่ร้องไห้’
33 เพราะยอห์นผู้ให้บัพติศมา มาโดยไม่กินขนมปังและไม่ดื่มเหล้าองุ่น พวกเจ้าก็ว่า ‘คนนี้มีผีสิง’ 34พอบุตรมนุษย์มาทั้งกินและดื่ม พวกเจ้าก็ว่า ‘นี่คือคนตะกละและขี้เมา เป็นเพื่อนคนเก็บภาษีและคนบาป’ 35แต่สติปัญญาของพระเจ้าก็ได้พิสูจน์แล้วว่าถูกต้องโดยลูกหลานทั้งปวงของปัญญานั้น”
พระเยซูรับการชโลมจากหญิงบาป
36ฟาริสีคนหนึ่งเชิญพระเยซูไปกินอาหารค่ำ พระองค์จึงไปที่บ้านของเขาและอยู่ที่โต๊ะอาหาร 37หญิงบาปคนหนึ่งในเมืองนั้น เมื่อรู้ว่าพระเยซูกินอาหารอยู่ที่บ้านของฟาริสี เธอก็นำขวดที่ทำจากหินงดงามใส่น้ำมันหอมเข้ามา 38เธอยืนอยู่ข้างหลังใกล้เท้าพระเยซู และร้องไห้จนน้ำตาเปียกเท้าของพระองค์ เธอจึงเอาผมเช็ดเท้า จูบเท้าและรินน้ำมันหอมชโลมเท้าของพระองค์
39เมื่อฟาริสีที่เชิญพระเยซูได้เห็นก็นึกในใจว่า “ถ้าชายคนนี้เป็นผู้เผยพระวจนะ ก็น่าจะรู้ว่าหญิงที่แตะตัวเขาเป็นคนประเภทไหน เพราะเธอเป็นคนบาป”
40พระเยซูพูดกับเขาว่า “ซีโมน เรามีอะไรจะบอก”
เขาตอบว่า “ท่านอาจารย์ บอกมาเถิด
41 คนปล่อยเงินกู้คนหนึ่งมีลูกหนี้สองคน คนหนึ่งเป็นหนี้ห้าร้อยเหรียญเดนาริอัน # 7:41 หนึ่งเหรียญเดนาริอันเท่ากับค่าจ้างแรงงานหนึ่งวัน (ดู มธ.20:2) อีกคนเป็นหนี้ห้าสิบเหรียญ 42ทั้งสองคนไม่มีเงินใช้หนี้ เขาจึงยกหนี้ให้ทั้งคู่ แล้วในสองคนนี้คนไหนจะรักเจ้าหนี้มากกว่า”
43ซีโมนตอบว่า “ข้าพเจ้าคิดว่าคนที่ติดหนี้เยอะกว่า”
พระเยซูพูดว่า “เจ้าตัดสินถูกต้องแล้ว”
44แล้วพระองค์หันไปทางหญิงคนนั้น และพูดกับซีโมนว่า “เห็นหญิงคนนี้ไหม เราเข้ามาในบ้านของเจ้า เจ้าไม่ได้เอาน้ำมาล้างเท้าเรา แต่เธอเอาน้ำตาล้างเท้าของเรา และเช็ดด้วยผมของเธอ 45เจ้าไม่ได้จูบเรา แต่หญิงคนนี้จูบเท้าเราไม่หยุดตั้งแต่เราเข้ามา 46เจ้าไม่ได้รินน้ำมันชโลมศีรษะของเรา แต่เธอรินน้ำมันหอมชโลมเท้าของเรา 47ดังนั้นเราบอกว่า บาปของเธอได้รับการอภัยมากมาย ตามความรักที่เธอแสดงออกมา แต่คนที่ได้รับการอภัยน้อยก็รักน้อย”
48พระเยซูพูดกับเธอว่า “บาปของเจ้าได้รับการอภัยแล้ว”
49แขกคนอื่นๆ เริ่มพูดกันว่า “คนนี้เป็นใครถึงอภัยบาปได้”
50พระเยซูพูดกับหญิงคนนั้นว่า “ความเชื่อของเจ้าทำให้เจ้ารอด จงไปด้วยสันติสุขเถิด”
നിലവിൽ തിരഞ്ഞെടുത്തിരിക്കുന്നു:
:
ഹൈലൈറ്റ് ചെയ്യുക
പങ്ക് വെക്കു
പകർത്തുക
നിങ്ങളുടെ എല്ലാ ഉപകരണങ്ങളിലും ഹൈലൈറ്റുകൾ സംരക്ഷിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടോ? സൈൻ അപ്പ് ചെയ്യുക അല്ലെങ്കിൽ സൈൻ ഇൻ ചെയ്യുക
Biblica® พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับไทยสามัญแบบเปิด™
สงวนลิขสิทธิ์ © 2025 โดย Biblica, Inc.
Biblica® Open Thai Common Version™
Copyright © 2025 by Biblica, Inc.
“Biblica” เป็นเครื่องหมายการค้าจดทะเบียนในสำนักงานสิทธิบัตรและเครื่องหมายการค้าสหรัฐอเมริกาของ Biblica, Inc. ซึ่งใช้งานภายใต้ใบอนุญาต
“Biblica” is a trademark registered in the United States Patent and Trademark Office by Biblica, Inc. Used with permission.
See promoVersionInfo in metadata.xml for Creative Commons license.