5. Mosebok 1
1
Moses minner om Herrens lovnader
1Dette er dei orda som Moses tala til heile Israel i øydemarka austanfor Jordan, på Araba-sletta midt for Suf, mellom Paran og Tofel, Laban, Haserot og Di-Sahab, #1,1 Araba-sletta dalsøkket ved Jordan og Daudehavet. 2elleve dagsreiser frå Horeb etter den vegen som fører over Se’ir-fjella til Kadesj-Barnea.#1,2 Horeb[2 Mos 3,1.]
3Det var i det førtiande året, den fyrste dagen i den ellevte månaden, han tala til israelittane og kunngjorde alt det som Herren hadde sagt at han skulle tala til dei. #1,3 det førtiande året etter at Israel drog ut or Egypt. Sml. 2,7; 4 Mos 14,33; 33,38. 4Då hadde han vunne over amorittkongen Sihon, som budde i Hesjbon, og Basan-kongen Og, som budde i Asjtarot og Edre’i. #4 Mos 21,23.24.33.35 5Austanfor Jordan, i Moab, var det Moses tok til å leggja ut denne lova. Han sa:
6Herren vår Gud tala såleis til oss ved Horeb: «Lenge nok har de halde dykk ved dette fjellet. #2 Mos 19,1 7Ta no ut og far til fjell-landet åt amorittane og til grannefolka deira i Jordan-dalen, i fjellbygdene og i Sjefela, i Negev og utmed havet, til Kanaan-landet og til Libanon, heilt bort til Storelva, Eufrat. #1,7 Sjefela låglandet i Juda, ned mot Middelhavskysten.#1 Mos 15,18 8Sjå, eg har lagt landet ope for dykk. Far av stad og ta det landet som Herren svor at han ville gje fedrane dykkar, Abraham, Isak og Jakob, og etterkomarane deira.»#1 Mos 12,7
Moses set inn leiarar
9Den gongen sa eg til dykk: «Eg kan ikkje greia strevet med dykk åleine. #2 Mos 18,13ff 10Herren dykkar Gud har late dykk auka i tal, så de i dag er mange som stjernene på himmelen. #1 Mos 15,5; 22,17; 5 Mos 10,22 11Gjev Herren, dykkar fedrars Gud, må gjera dykk tusen gonger så talrike som de no er, og velsigna dykk, som han har lova. 12Men korleis kan eg åleine greia strevet og møda med dykk og trettene dykkar? 13Kom med nokre vise, vituge og velrøynde menn frå kvar ætt, så skal eg setja dei til førarar for dykk.»
14Då svara de meg: «Det er både rett og godt, det du rår oss til å gjera.» 15Så tok eg ættehovdingane dykkar, vise og velrøynde menn, og sette dei til leiarar og førarar for dykk, somme over tusen, somme over hundre, somme over femti og somme over ti, og gjorde dei til tilsynsmenn for ættene. 16Den gongen gav eg domarane dykkar dette påbodet: «Høyr på landsmennene dykkar, og døm rettvist når nokon har sak med ein landsmann eller med ein innflyttar som bur hjå han. #16,18.19 17Gjer ikkje skil på folk i retten! Høyr på høg og på låg, og ver ikkje redde nokon; for domen høyrer Gud til. Men saker som er for vanskelege for dykk, skal de koma til meg med, så eg får høyra dei.» #2 Krøn 19,6; Ordt 24,23; Joh 7,24 18Den gongen sa eg frå om alt de skulle gjera.
Moses sender speidarar inn i landet
19Så tok vi ut frå Horeb og fór gjennom heile den store og uhyggjelege øydemarka som de har sett. Vi fylgde vegen til fjell-landet åt amorittane, såleis som Herren vår Gud hadde sagt oss føre, og kom til Kadesj-Barnea. #4 Mos 13–14 20Då sa eg til dykk: «No er de komne til fjell-landet åt amorittane, som Herren vår Gud vil gje oss. 21Sjå, Herren din Gud har lagt landet ope for deg. Far opp og ta det, som Herren, dine fedrars Gud, har sagt deg. Ver ikkje redd, og miss ikkje motet!»
22Då kom de til meg alle saman og sa: «Lat oss senda folk føre, så dei kan gjera seg kjende i landet og seia frå kva veg vi skal fara dit opp, og kva byar vi kjem til!» 23Det tykte eg vel om, og så tok eg ut tolv mann, ein frå kvar ætt. 24Dei gjekk av stad, fór opp i fjellet og kom til Esjkol-dalen. Dei endefór landet, 25tok noko av frukta som veks der, og hadde med seg ned til oss, og fortalde om det dei hadde sett: «Landet som Herren vår Gud vil gje oss, er eit godt land.»
26Men de ville ikkje fara dit. De sette dykk opp mot Herren dykkar Gud. 27De sat og murra i telta dykkar: «Herren hatar oss; difor har han ført oss ut or Egypt. Og no vil han gje oss i hendene på amorittane og rydja oss ut. 28Kva slag land er det vi fer opp til? Frendane våre tok reint motet frå oss då dei kom att og fortalde om eit folk som er større og høgare enn vi, og om store byar med himmelhøge festningsmurar. Der hadde dei sett anakittar òg.»#9,1f
29Då sa eg til dykk: «Lat dykk ikkje skræma, og ver ikkje redde dei! 30Herren dykkar Gud går føre dykk. Han skal strida for dykk, så som de såg han gjorde i Egypt #2 Mos 14,14.25; Jos 10,14.42 31og sidan i øydemarka. Der såg du korleis Herren din Gud bar deg, liksom ein mann ber barnet sitt, heile den vegen de fór, til de kom hit.» #8,2ff; 32,10ff 32Likevel trudde de ikkje på Herren dykkar Gud, 33han som gjekk føre dykk på ferda og såg etter leirstader åt dykk, om natta i ein eld, så de kunne sjå den vegen de skulle gå, og om dagen i ei sky.#2 Mos 13,21; 4 Mos 10,33ff
Israels ulydnad og nederlag
34Då Herren høyrde korleis de tala, vart han harm og svor: 35«Ingen av desse mennene, av denne vonde ætta, skal få sjå det gode landet som eg med eid har lova å gje fedrane dykkar. 36Berre Kaleb, son til Jefunne, skal få sjå det. Han og borna hans vil eg gje det landet han har sett foten på, fordi han så trufast har halde seg til Herren.» #4 Mos 14,21ff; 26,64f; 32,11ff 37Meg òg vart Herren vreid på for dykkar skuld og sa: «Heller ikkje du skal få koma inn i landet. #4 Mos 20,12; 27,13f 38Men Josva Nunsson, som er tenaren din, han skal få koma inn. Gjer han djerv og sterk! For han skal hjelpa Israel til å vinna landet. 39Og småborna dykkar, som de trudde ville koma i fiendehand, og dei borna som enno ikkje kan skilja godt frå vondt, dei skal koma inn i landet. Eg gjev det til dei, og dei skal ta det i eige. #4 Mos 14,31 40Men de må snu og fara ut i øydemarka, mot Sevsjøen.»
41Då svara de meg: «Vi har synda mot Herren. No vil vi fara opp og strida, såleis som Herren vår Gud har sagt oss føre.» Så spente de på dykk våpna, alle som ein. De trudde det var lett å trengja inn i fjell-landet. #4 Mos 14,39–45 42Men Herren sa til meg: «Sei til dei at dei ikkje skal fara opp og strida, for eg er ikkje med dei, og dei kjem til å tapa for fiendane sine.» 43Eg tala til dykk, men de ville ikkje høyra. De sette dykk opp mot Herren og var høgmodige nok til å fara opp i fjella. 44Då tok amorittane, som budde der i fjell-landet, ut mot dykk. Dei sette etter dykk som ein biesverm, vann over dykk i Se’ir og forfylgde dykk heilt til Horma. 45Så kom de att og gret og bad til Herren. Men Herren høyrde ikkje på dykk og lydde ikkje på klagene dykkar. 46Difor laut de bu i Kadesj heile den lange tida.
Currently Selected:
5. Mosebok 1: N78NN
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
© 1978, 1985 by The Norwegian Bible Society (Det Norske Bibelselskap). All rights reserved worldwide. Used by permission through agreement with UBS (United Bible Societies).
© 1978, 1985 Det Norske Bibelselskap. Alle rettar globalt. Brukt med løyve gjennom avtale med UBS (United Bible Societies).