Hebreaid 10:3-12

Ond na, beth roedd yr aberthau’n ei wneud oedd atgoffa’r bobl o’u pechod bob blwyddyn. Mae’n amhosib i waed teirw a geifr gael gwared â phechod. Felly pan ddaeth y Meseia i’r byd, dwedodd: “Nid aberth ac offrwm rwyt ti eisiau, ond rwyt wedi rhoi corff i mi. Doedd offrymau llosg ac offrymau dros bechod ddim yn dy blesio di. Felly dyma fi’n dweud, ‘O Dduw, dw i wedi dod i wneud beth rwyt ti eisiau – fel mae wedi’i ysgrifennu amdana i yn y sgrôl.’” Mae’r Meseia yn dweud, “Nid aberth ac offrwm rwyt ti eisiau” a “Doedd offrymau llosg ac offrymau dros bechod ddim yn dy blesio di.” (Y Gyfraith Iddewig sy’n dweud fod rhaid gwneud hyn i gyd.) Wedyn mae’r Meseia’n dweud, “dw i wedi dod i wneud beth rwyt ti eisiau.” Felly mae’n cael gwared â’r drefn gyntaf i wneud lle i’r ail. A beth mae Duw eisiau ydy i ni gael ein glanhau o’n pechod am fod Iesu y Meseia wedi’i aberthu ei hun un waith ac am byth. Dan yr hen drefn mae’r offeiriad yn sefyll o flaen yr allor yn gwneud yr un gwaith ddydd ar ôl dydd. Mae e’n offrymu yr un aberthau drosodd a throsodd, ond allan nhw byth gael gwared â phechod! Ond dyma’r Meseia, ein hoffeiriad ni, yn offrymu ei hun yn aberth dros bechod un waith ac am byth, ac yna’n eistedd i lawr yn y sedd anrhydedd ar ochr dde Duw.